Αν στο δρόμο προς τις εκλογές, ο δημόσιος διάλογος εγκλωβιστεί στην κατάργηση των λατινικών, στη μείωση των συντάξεων ή στα επιδόματα του πενηντάρικου τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας. Αν επιτρέψουμε στους πονηρούς πολιτευτές όλων των πλευρών να χειραγωγήσουν τους πολίτες σε ένα ασυνάρτητο περιβάλλον αφόρητης πόλωσης τότε εξασφαλίζουμε όλες τις προϋποθέσεις της μελλοντικής οριστικής καταστροφής μας. Γιατί όσοι δεν έχουν κάτι σοβαρό και μετρημένο να καταθέσουν έχουν κάθε λόγο να πετούν τη μπάλα στην εξέδρα. Να οξύνουν τη μπαγιάτικη πλέον αντίθεση αριστεράς - δεξιάς και να ηγεμονεύουν επί «χουλιγκάνων». Αν η κρίση κατέδειξε κάτι ουσιαστικό και διαχρονικό είναι ότι η απουσία της πραγματικής πολιτικής αντιπαράθεσης είναι η μήτρα των δεινών μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι το κόμμα που φεύγει καταγράφοντας παντού αποτυχίες. Αυτό μπορούσε αυτό έκανε. Πάλι καλά που δεν μας οδήγησε σε άτακτη χρεωκοπία και Grexit. Είναι λογικό να θέλει να περιορίσει την ήττα του υποσχόμενο πιθανά ή απίθανα πράγματα, οξύνοντας το προσφιλές του κλίμα εχθροπάθειας, επισείοντας τον μπαμπούλα της ακροδεξιάς επέλασης. Αυτά θα έκανε και κάθε άλλο παρωχημένο κόμμα στη θέση του. Η δήθεν αντισυστημική ιδεολογική ηγεμονία αν και τραυματισμένη επιβιώνει. Αλλάζει τα συστήματα σαν τα πουκάμισα αλλά ακόμα πουλάει, Το ηθικό πλεονέκτημα της καθαρής αριστεράς και των δεξιών φίλων της απέναντι στην αμαρτωλή συστημική κεντροδεξιά, πουλάει ακόμα στα λαϊκά στρώματα και αυτό δεν φαίνεται μόνο στις δημοσκοπήσεις αλλά και στις γειτονιές. Βλέπετε οι 98 αδικοχαμένοι στο Μάτι, το δράμα της Μόριας, η σκανδαλώδης ανοχή σε κάθε είδους βία και η καθολική οικονομική αποτυχία δεν είναι αρκετά για να τον ρίξουν κάτω από το 20%. Υπάρχει «αριστερός» κόσμος στην Ελλάδα και ο Α. Τσίπρας κουτσά στραβά τον πείθει ακόμα. Γιατί δεν μπορεί να τον πείσει η Φ. Γεννηματά.
Θες γιατί είναι δημόσιος υπάλληλος και φοβάται την αξιολόγηση, ή οργισμένος νέος και απεχθάνεται την καταστολή, θες γιατί είναι πανεπιστημιακός και τρέμει την αποαριστεροποίηση, ή άνεργος και ελπίζει σε σύμβαση δημοσίου, θες γιατί είναι κολλημένος με τον κρατισμό ή ψηφίζει παραδοσιακά κάτι αριστερό, θα επιλέξει και πάλι το κόμμα που εκπροσωπεί τον αριστεροδέξιο ασπόνδυλο λαϊκισμό ελπίζοντας ότι έτσι κλείνει το δρόμο προς τη δεξιά και υπερασπίζεται έστω και ασθενώς τα συμφέροντά του. Διότι υπάρχουν στρώματα, κάστες, ομάδες, σύνολα που έχουν συμφέρον να τους κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ και οι φίλοι του. Και το συμφέρον περιστρέφεται γύρω από το κράτος και την ισχυρή του ανάμειξη στην οικονομία. Σήμερα μειοψηφούν αλλά παραμένουν το νούμερο (2) του πολιτικού μας συστήματος. Το ΚΙΝΑΛ δεν κατάφερε να υπερκεράσει τη θνήσκουσα ριζοσπαστική αριστερά, αφού θέλησε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.
Η Νέα Δημοκρατία όμως δεν έχει κανένα λόγο να εγκλωβιστεί στον ασυνάρτητο αποσπασματικό πολιτικό λόγο. Αν θέλει να συσπειρώσει τους συντηρητικούς, εθνικόφρονες, δεξιούς πολίτες δεν έχει παρά να τους αποδείξει πόσο κακή είναι κατά τη γνώμη της η συμφωνία των Πρεσπών, ή να τους παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο εσωτερικής ασφάλειας. Αν θέλει να πείσει τους προοδευτικούς φιλελεύθερους δεν έχει παρά να προτείνει ένα μοντέρνο εκπαιδευτικό σύστημα με έμφαση στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και μέτρα ενίσχυσης της ελεύθερης οικονομίας. Αν θέλει να κερδίσει κάποιους από τους left liberal μπορεί να μιλήσει για διαύγεια και δημοκρατία, αξιολόγηση και δικαιοσύνη, φροντίδα των αδυνάμων και δίκαιο κοινωνικό κράτος. Έχει προτάσεις να καταθέσει, έχει πολιτικές αιχμές, έχει λόγο; Θέλει να τον διατυπώσει προεκλογικά; Ας το κάνει, τι περιμένει;
Το μόνο που δεν χρειάζεται είναι οι ανοησίες. Ούτε να ψηλαφίζει τις θετικές πλευρές του Όρμπαν, ούτε να αναζητεί θεσμικούς τρόπους ίασης της «άρρωστης αριστεράς», ούτε να ξεθάβει βλακωδώς τον Πινοσέτ, ούτε να χρεώνει στο μάθημα της κοινωνιολογίας την αριστερή αρετή των Ελλήνων. ¨Όλα αυτά που είδαν το φως της δημοσιότητας εκφερόμενα από νεοδημοκρατικά χείλη δεν είναι απλά παρωχημένα δεξιά φληναφήματα. Είναι πάσες στο λαϊκισμό για να κάνει παιχνίδι εις βάρος της ανάταξης της χώρας. Επιτέλους ο όποιος εκσυγχρονισμός περνάει πρωτίστως από τα πολιτικά ήθη. Αν είναι να πολωθούμε ας το κάνουμε τουλάχιστον επί των πραγματικών διακυβευμάτων.
Στη φάση που βρισκόμαστε η Νέα Δημοκρατία προβάλει ως η ηγέτιδα δύναμη καθοδήγησης της πατρίδας στη μεταμνημονιακή εποχή. Καλείται να προχωρήσει και κυρίως να υλοποιήσει καθοριστικές μεταρρυθμίσεις που θα μεταμορφώσουν την Ελλάδα. Να κοινωνήσει τους πολίτες σε διαφορετικά πολιτικά ήθη, να απελευθερώσει την οικονομία, να επανιδρύσει το σχολείο, να εξυγιάνει τις σχέσεις στη δημόσια διοίκηση. Αλλιώς τι να την κάνουμε; Αν είναι οι στρατιές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μετακλητών να αντικατασταθούν από τις αντίστοιχες νεοδημοκρατικές μικρό το όφελος, αν υποθέσουμε ότι οι δεύτερες θα έχουν μια κάποια παιδεία. Μόνο που πρέπει να αποδείξει την ηγεμονία της διατυπώνοντας το τι και πως και όχι τρέχοντας πίσω από τα πυροτεχνήματα του αντιπάλου της.
Είναι κοινός τόπος ότι η χώρα θέλει μια ισχυρή κυβέρνηση τετραετίας. Δεν θέλει απλά την αυτοδυναμία ενός κόμματος μετά τις επόμενες εκλογές. Χρειάζεται μια ισχυρή συμμαχία δημοκρατικών δυνάμεων που θα διεισδύει βαθιά μέσα στην κοινωνία και στο κράτος και θα εμπνέει ισχύ και σταθερότητα. Τόσο το ΚΙΝΑΛ όσο και το ΠΟΤΑΜΙ έχουν θέση στην επόμενη κυβέρνηση. Πολιτικοί όπως ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος, ο Μανιάτης, η Διαμαντοπούλου και ο Φλωρίδης, για να αναφέρω μερικούς ενδεικτικά, μπορούν να αποδειχθούν κλειδιά σε μια κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη. Είναι πια καιρός για τέτοιες συμμαχίες. Δεν είναι κόλπα επικοινωνιακά, αλλά εμπεριέχουν ουσία, δίνουν δύναμη στις αλλαγές, φτιάχνουν κοινωνικές πλειοψηφίες.
Ειδικά όταν μέσα στη Νέα Δημοκρατία υπάρχουν τάσεις, για να το πω κομψά, που καθόλου δεν εγγυώνται την αδιατάρακτη ενότητα του κόμματος την επόμενη μέρα. Αν η κ. Παπακώστα είχε το θάρρος ή το θράσος να γίνει υπουργός του Α. Τσίπρα, ποιος αποκλείει την ύπαρξη ανάλογων δυνάμεων και εντός; Ήδη ο Μητσοτάκης φροντίζει να καθαρίζει το τοπίο με ανάλογες διευθετήσεις και αποκλεισμούς αλλά ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διαθέτει «συνιστώσα» μέσα στη δεξιά παράταξη και μάλιστα ενθουσιώδη. Δεν είναι κακό να επικοινωνούν οι πολιτικοί χώροι. Κακό είναι να παγιδεύεται η χώρα μέσα σε ένα διαπαραταξιακό τέλμα υπεράσπισης του υπάρχοντος. Τέλμα φτώχειας και εξάρτησης με επικάλυψη αντισυστημικού προοδευτισμού.
Απέναντι στον αριστεροδέξιο λαϊκίστικο συνασπισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η δημοκρατική αντιπολίτευση, ΝΔ και ΚΙΝΑΛ, οφείλει να παρατάξει τη δική της μετεκλογική συνεννόηση για κυβέρνηση σταθερότητας και προόδου. Αν βέβαια ιεραρχούν ως πρώτιστη τη σωτηρία της πατρίδας και όχι την πολιτική επιβίωση των πολιτευτών τους.
7°
