Τα οκτώ τελευταία χρόνια ζήσαμε μέσα στην ιδεολογική τρομοκρατία και στον υστερικό παραλογισμό σε τέτοιο βαθμό, ώστε πολλά από τα ψέματα και οι ανακρίβειες με τα οποία βομβαρδιζόμασταν κατέληξαν να θεωρούνται, από τους περισσότερους, αυταπόδεικτες αλήθειες. Είναι τραγικό ότι βγαίνοντας από αυτήν την περίοδο δεν έχουμε αντιληφθεί σε συλλογικό επίπεδο τι συνέβη και δεν έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε την απλή λογική για να ξεχωρίζουμε το ψεύδος από την αλήθεια – ιδιαίτερα για θέματα που αφορούν καθοριστικά την ίδια τη ζωή μας και το μέλλον μας.
Ψέμα πρώτο: Οι Ευρωπαίοι θυσίασαν την Ελλάδα για να σώσουν τις τράπεζές τους
Δυστυχώς, αυτό δεν είναι μόνο ψέμα, αλλά ενίοτε είναι και λάθος, με την έννοια ότι το αναπαράγουν και ορισμένα «φερέφωνα του διεθνούς κεφαλαίου» όπως οι FT, το Bloomberg ή ο Guardian, παρασυρόμενα προφανώς, και αυτά, από την ισχύ της «επαναστατικής» ιδεολογικής προπαγάνδας. Ο συγκεκριμένος ισχυρισμός, όμως, είναι ψευδής και λανθασμένος από δύο πλευρές.
Πρώτον, και κυριότερον, διότι όχι μόνο η Ελλάδα δεν «θυσιάστηκε» από την ευρωπαϊκή επέμβαση, την οποία άλλωστε εκλιπάρησε, αλλά αντιθέτως η ευρωπαϊκή επέμβαση την διέσωσε από τη μεγάλη –αδιανόητη ως προς το μέγεθός της– καταστροφή που την απειλούσε. Δεύτερον, και εξίσου σημαντικό: κανείς από όλους όσους έχουν διατυπώσει τον συγκεκριμένο ισχυρισμό περί «θυσίας» της Ελλάδας προς χάριν των τραπεζών, δεν έχει τη δυνατότητα να δώσει μία λογική περιγραφή για το ποια θα ήταν η εναλλακτική διαδικασία, δηλαδή η διαδικασία μέσω της οποίας η Ελλάδα θα διέφευγε κάθε κινδυνο και θα συνέχιζε να ζει με τον ίδιο τρόπο, ενώ θα είχαν «τιμωρηθεί» και επωμισθεί τα βάρη της χρεοκοπίας της οι ευρωπαϊκές τράπεζες.
Κανείς δεν έχει καταφέρει να περιγράψει μία λογική τέτοια εναλλακτική εκδοχή διάσωσης της Ελλάδας για τον πολύ απλό λόγο ότι, στον πραγματικό κόσμο, σε καμία στιγμή δεν υπήρχε τέτοια εναλλακτική δυνατότητα η οποία θα επέτρεπε στην Ελλάδα να συνεχίσει να έχει ένα ΑΕΠ 242 ή έστω 230 δισεκατομμυρίων ευρώ, ενώ την ίδια στιγμή οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα υφίσταντο σοβαρές απώλειες από τα ελληνικά ομόλογα τα οποία η Ελλάδα, το 2010, δεν μπορούσε πλέον ούτε να εξυπηρετήσει ως προς τους τόκους τους, ούτε και να ανανεώσει στη λήξη τους με αναχρηματοδότηση μέσω δανεικών.
Ας αναρωτηθεί κανείς: εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση, ακολουθώντας το παράδειγμα του αμερικανικού Τreasury με τη Lehman Brothers το 2010, αποφάσιζε να «τιμωρήσει» τις ευρωπαϊκές τράπεζες επιτρέποντας στην Ελλάδα να αθετήσει τις δανειακές υποχρεώσεις της, δηλαδή να χρεοκοπήσει, ή, ακόμη, εάν η ίδια η Ελλάδα αποφάσιζε να δηλώσει μονομερή χρεοκοπία παύοντας να εξυπηρετεί το χρέος της, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Το πιο πιθανό είναι ότι, στις συγκεκριμένες συνθήκες εκείνης της στιγμής, οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα κατέρρεαν. Και τι θα γινόταν εάν οι ευρωπαϊκές τράπεζες κατέρρεαν; Φυσικά θα τις ακολουθούσε προς την ίδια κατεύθυνση και η ευρωπαϊκή οικονομία στο σύνολό της.
Στην κατάρρευση μάλιστα της ευρωπαϊκής οικονομίας θα συνέβαλε σημαντικά και μία άλλη διαδικασία, που θα είχε ξεκινήσει παράλληλα με την κατάρρευση των τραπεζών. Διότι εάν γινόταν φανερό πως ένα κράτος-μέλος της ευρωζώνης, το οποίο δεν μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του έναντι των δανειστών του, χρεοκοπεί, άμεσο αποτέλεσμα θα ήταν πως οι αγορές θα καταλαμβάνονταν από πανικό και για τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ευρωζώνης που είχαν παρεμφερή προβλήματα, δηλαδή για την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Ιταλία, και θα προσπαθούσαν να απαλλαγούν από τα ομόλογά τους. Το αποτέλεσμα θα ήταν ότι αυτή η παράλληλη διαδικασία απλώς θα επιτάχυνε την κατάρρευση των τραπεζών και την ολική καταστροφή της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Το απλό ερώτημα, λοιπόν, είναι το εξής: εάν η ευρωπαϊκή οικονομία είχε καταστραφεί εξαιτίας της Ελλάδας, εάν δηλαδή η Ευρώπη είχε προτιμήσει, ακολουθώντας την προπαγανδιστική ρητορική, να αυτοκτονήσει, επιλέγοντας να «θυσιάσει» τις τράπεζές της, αντί να «θυσιάσει» την Ελλάδα, εμείς τι θα είχαμε να περιμένουμε από αυτό; Μήπως, δηλαδή, μέσα στη γενικευμένη καταστροφή, η ελληνική οικονομία θα είχε παραμείνει αλώβητη και θα μπορούσαν οι Έλληνες να συνεχίσουν να ζουν όπως ζούσαν και προηγουμένως, έως το 2009, χωρίς να αισθάνονται κανένα πρόβλημα και καμιά ανησυχία για τα προβλήματα και τα βάσανα των Ευρωπαίων;
Φυσικά και όχι. Εκείνο που θα συνέβαινε σε μία τέτοια περίπτωση είναι πως η Ελλάδα θα επηρεαζόταν άμεσα και δραστικά από την ευρωπαϊκή κρίση (την οποία θα είχε προκαλέσει με την χρεοκοπία της), ώστε και αυτή η ίδια θα κινδύνευε να επιστρέψει στην εποχή του λίθου, ενώ το ΑΕΠ της θα είχε εξαϋλωθεί. Χωρίς αμφιβολία θα είχε βρεθεί στην τραγική εκείνη κατάσταση όπου, για μακρύ χρονικό διάστημα, δεν θα υπήρχαν φάρμακα, δεν θα υπήρχαν καύσιμα και δεν θα υπήρχαν και τρόφιμα. Αυτό θα ήταν η συνέπεια της φαντασιώδους προσπάθειας να «σωθεί» η Ελλάδα και να «τιμωρηθούν» οι ευρωπαϊκές τράπεζες: αφού πρώτα θα κατέρρεε η ευρωπαϊκή οικονομία, στη συνέχεια η χώρα μας θα είχε μεταβληθεί σε κρανίου τόπο.
Στην πραγματικότητα, ο μόνος δρόμος που υπήρχε, τη συγκεκριμένη στιγμή του 2010, προκειμένου να απομειωθούν και να αποφευχθούν οι τρομακτικές απειλές που ορθώνονταν τόσο απέναντι στην οικονομία της ευρωζώνης όσο και της Ελλάδας, ήταν ο συγκεκριμένος δρόμος που ακολουθήθηκε. Και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι κανείς ποτέ δεν έχει μπορέσει να δώσει, πέραν συνθημάτων και προπαγάνδας, μία λογική και πειστική περιγραφή για το τι θα μπορούσε να γίνει εναλλακτικά, και οι συνέπειες να είναι μικρότερες.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι θα ήταν τρομερό θράσος από οποιονδήποτε εκπρόσωπο της αντιμνημονιακής παραφροσύνης να ισχυριστεί ότι δεν θα κατέρρεε η ευρωπαϊκή οικονομία ως αποτέλεσμα μιας ελληνικής χρεοκοπίας του 2010. Ας θυμίσουμε ότι ακόμα και το 2015, και παρά το γεγονός ότι τα πράγματα πλέον είχαν αλλάξει, και οι Ευρωπαίοι είχαν πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να αφοπλίσουν την χρηματοπιστωτική «βόμβα» που λεγόταν Ελλάδα, οι εγχώριοι οπαδοί της αντιμνημονιακής παραφροσύνης επέμεναν πως η σωτηρία και η επιβίωση της Ευρώπης βρίσκονταν στα χέρια των Ελλήνων, οι οποίοι αν αποφάσιζαν να αθετήσουν τις υποχρεώσεις τους θα μπορούσαν να τινάξουν όλη την ευρωπαϊκή οικονομία στον αέρα! Και με αυτή την παρανοϊκή σκέψη κατά νου προχώρησαν στο καταστροφικό, όσο και γελοίο, δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015.
6°
