Κατά τη διάρκεια της κρίσης η Ελλάδα έχει παρομοιαστεί, από τα διεθνή ΜΜΕ, με ασθενή για τον οποίο αναζητείται φαρμακευτική αγωγή. Αν και ο ασθενής μοιάζει εδώ και καιρό να αργοπεθαίνει, οι «νέοι» και «φερέλπιδες» γιατροί που ανέλαβαν πριν τρία χρόνια τη θεραπεία του, ισχυρίζονται πως όλα πηγαίνουν καλά και σύντομα θα χαίρει άκρας υγείας. Ο ίδιος ο ασθενής μοιάζει να μην γνωρίζει από τι ακριβώς πάσχει, οι γιατροί αποκρύπτουν την αλήθεια-το μόνο που ξέρει είναι τα συμπτώματά του. Σε κάθε ενημέρωση οι γιατροί μοιράζουν υποσχέσεις για ένα λαμπρό μέλλον και επιβεβαιώνουν την πεποίθηση τους ότι χάρη σε αυτούς και μόνο όλα θα πάνε υπέροχα.
Και για να μεταβούμε από τις παρομοιώσεις στην κυριολεξία: φαίνεται ότι το μόνο που έχει απομείνει σε μια Κυβέρνηση που απέτυχε παταγωδώς να εκσυγχρονίσει τη δημόσια διοίκηση, και να φέρει εις πέρας τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις προς όφελος των πολλών, είναι η συστηματική καλλιέργεια «αφηγημάτων» σε όσους από τους πολίτες είναι πλέον πρόθυμοι να ακούσουν και να πιστέψουν τη μυθοπλασία της. Ο πρωθυπουργός λειτουργεί ως επίμονος κηπουρός ψευδαισθήσεων.
Όμως, χωρίς αξιοπιστία και οργανωμένο σχέδιο, είναι δύσκολο να καλλιεργήσεις ξανά την ελπίδα και την προσμονή για ένα καλύτερο αύριο σε έναν άνθρωπο, ή σε έναν λαό, που έχει υποστεί απανωτές ήττες και νιώθει ανίκανος να αλλάξει την τύχη του.
Η ικανότητα να σου προσφέρει κάποιος παρηγοριά σε περίπτωση απώλειας είναι μια δύσκολη τέχνη. Όλοι έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε ότι τα πράγματα θα πάνε καλά, ή πως οι θυσίες μας έπιασαν τόπο, πως δεν φταίμε οι ίδιοι για την κακή μας τύχη, και πως οι αντιξοότητες που αντιμετωπίζουμε δεν είναι το αποτέλεσμα των δικών μας κακών χειρισμών ή λανθασμένων επιλογών, αλλά φταίξιμο των αντιπάλων μας.
Αν δούμε όμως τα συγκεκριμένα στοιχεία σε επιμέρους τομείς του κρατικού μηχανισμού, τα πράγματα είναι μάλλον διαφορετικά. Μιας και αναφέρθηκα στην πάγια παρομοίωση της χώρας μας με ασθενή, ας πάρουμε για παράδειγμα τον τομέα της Υγείας. Λόγω των μνημονίων τέθηκαν σε εφαρμογή απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που εκκρεμούσαν επί δεκαετίες όπως η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, τα γενόσημα, η δημιουργία του ΕΟΠΥΥ, η αξιολόγηση των νοσοκομειακών μονάδων, η τήρηση προϋπολογισμών - χωρίς ωστόσο αυτές οι μεταρρυθμίσεις να προχωρήσουν, και χωρίς να γίνεται καμία ενημέρωση από την Κυβέρνηση για το πώς και πότε θα ολοκληρωθούν, τώρα που η χώρα βγήκε από τα μνημόνια.
Όσο για τον τομέα της Ψυχικής Υγείας, μετά από τόσα χρόνια «μνημονίων συνεργασίας» και γενναιόδωρων ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, η κατάσταση όχι μόνο δεν εξομαλύνθηκε μα είναι πλέον αδιέξοδη, με την ψυχιατρική μεταρρύθμιση να βρίσκεται ακόμα στον αέρα: η ανυπαρξία κονδυλίων για την ψυχική υγεία, η ανεπαρκής στελέχωση των νοσοκομειακών μονάδων, η μεγάλη περίοδος αναμονής στα δημόσια ιατρεία, η απουσία συστήματος πρόληψης, έχουν αφήσει τους πολίτες ανοχύρωτους απέναντι στην ψυχική ασθένεια.
Η συζήτηση που γίνεται το τελευταίο διάστημα στην υπόλοιπη Ευρώπη –κυρίως στη Γαλλία και τη Βρετανία- για τη διασφάλιση ισόποσης χρηματοδότησης για την σωματική και την ψυχική υγεία καθώς και η ανάγκη έγκαιρης διάγνωσης της κατάθλιψης, του σχολικού εκφοβισμού, των εθισμών ακόμα και των αρχικών ενδείξεων της σχιζοφρένειας στο σχολείο από ειδικούς της ψυχικής υγείας, ώστε να αντιμετωπιστούν στα πρώτα στάδια, δεν έχει καν ανοίξει στη χώρα μας.
Η προσπάθεια του πρωθυπουργού στην Ιθάκη να διατηρήσει την κοινωνία φαντασιώσεων (η οποία δημιουργήθηκε εδώ και χρόνια από λαϊκιστές πολιτικούς κάθε απόχρωσης), μια κοινωνία που δανείζεται τους ήρωές της από παραμύθια με πρωταγωνιστή τον ίδιο, έπεσε αυτή τη φορά στο κενό. Μπορεί οι (αυτ)απάτες να είναι η κυβερνητική μονοκαλλιέργεια, αλλά η υπομονή των πολιτών έχει πλέον εξαντληθεί. Οι ροζ ιστορίες προσφέρουν διαφυγή από την αλήθεια, μα το τραύμα των πολιτών είναι πλέον τόσο ισχυρό που οι περισσότεροι έχουν οριστικά προσγειωθεί από το παραμύθι στην επώδυνη πραγματικότητα.
12°
