Χορτάσαμε από κουνημένο δάχτυλο τις τελευταίες βδομάδες. Οι κυβερνώντες, σαν φανατισμένοι νέοι προσήλυτοι σε μια θρησκεία άτεγκτη, επιτιμούν συνεχώς τους μέχρι τώρα λατρεμένους τους Έλληνες για όλα όσα έγιναν πριν την αποφράδα εκείνη Δευτέρα, μα κι όταν έφτασε η καταστροφή. Η συμπεριφορά τους δεν οφείλεται μόνο στην αγωνία τους να αποσείσουν ευθύνες πολιτικές και ποινικές. Η σκληρή γλώσσα τους απηχεί και την αριστερή παιδεία τους, είναι η έκφραση της μεσσιανικής ματαιοδοξίας που τους διακατέχει. Δεν είναι δυνατό να τους ζητούνται ευθύνες επειδή απλούστατα αυτοί δε γίνεται να έχουν ευθύνες. Αυτοί είναι «καμωμένοι από άλλο μέταλλο», αυτοί κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και τα κλειδιά του εγκόσμιου παραδείσου, καθώς αυτοί και μόνο αυτοί εκφράζουν την βούληση του Λαού. Κι είναι τόσο υψηλή η αυθεντία τους, ώστε να κατέχουν και το μονοπώλιο να τα ψάλλουν γερά στον Λαό όταν αυτός σφάλλει.
Αν και το τελευταίο διάστημα είναι αυτή η αριστερή υπεροψία που βιώνουμε σε καθημερινή βάση, μετά το 2010 παρουσιάστηκε και μία άλλη, εκείνη κάποιων συμπολιτών μας που επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι. Για ετούτους (συχνά επίσης νέους προσήλυτους στις ιδέες του Φρίντμαν, μετά μια διαδρομή στην Αριστερά), οι Έλληνες επίσης έφταιγαν ατομικά και συλλογικά για την υπογραφή των Μνημονίων. Ήταν υπεύθυνοι για την χαμηλή παραγωγικότητα, για τον καταναλωτισμό, για τα ελλείμματα, για τις σπατάλες του Δημοσίου, μέχρι και για τα διακοποδάνεια. Η δυσαρέσκεια τους για την αύξηση της φορολόγησης, για την απαξίωση της ακίνητης περιουσίας, για την αρπακολλατζίδικη μείωση των συντάξεων, για κάθε προκρούστεια μνημονιακή ρύθμιση δεν ήταν απλά αδιανόητη γι’ αυτή την μερίδα των πολιτών• ήταν και απεχθής. Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, αυτοαπασχολούμενοι, μικροί επιχειρηματίες και παραδοσιακοί ιδιοκτήτες θα έπρεπε να αποδεχθούν οποιαδήποτε επιθυμία των τεχνοκρατών της Τρόικας, και να βαδίσουν χωρίς κουβέντα στο λάκκο των λεόντων, για να αποδείξουν την αγάπη τους προς την Ευρώπη, την Δύση, τις ελεύθερες αξίες. Αν τολμούσαν να αρθρώσουν λέξη αμφισβήτησης γίνονταν άμεσα αντικείμενο χλεύης: Βαλκάνιοι, σκοταδιστές, μίζεροι, απροσάρμοστοι, ψεκασμένοι, γίδια.
Ανάμεσα στις παρατάξεις των επαγγελματιών ριζοσπαστών αριστερών, που ξεχνούν τον υποκριτικό ουμανισμό τους και απαιτούν πλήρη υποταγή όταν κατακτούν την εξουσία, και των γενίτσαρων κατ’ όνομα φιλελεύθερων, που εκφράζονται με την αδιαλλαξία και την αναλγησία υστερικών μουλάδων και αφιονισμένων στρατοκρατών, βρίσκονται οι πολλοί. Αυτοί που πληρώνουν φόρους, αυτοί που ξοδεύουν, αυτοί που δανείζονται για σπίτια και δουλειές, αυτοί που αποταμιεύουν, αυτοί που στηρίζουν το σύστημα, με την πίστη ότι-παρά τα στραβά του-θα είναι εκεί για να τους στηρίξει όταν το χρειαστούν. Κι όλοι αυτοί οι ταλαίπωροι νοικοκυραίοι, μετά το 2008 και τη Λήμαν Μπράδερς, διαπιστώνουν καθημερινά ότι η πίστη τους στο σύστημα ήταν μια ψευδαίσθηση, είτε ζουν στην Αθήνα, είτε στη Θεσσαλονίκη, είτε στην παλιά πόλη του Παρισιού και της Ρώμης, είτε στο κέντρο του Βερολίνου και της Βαρκελώνης, είτε στα προάστια των Βρυξελλών, της Φιλαδέλφεια, του Μάντσεστερ και του Κλίβελαντ. Τα πραγματικά προβλήματα τους απορρίπτονται ως υπερβολικές απαιτήσεις, η ζωή τους ως παρασιτικός εγωισμός, οι φόβοι τους ως εκδήλωση αξιοθρήνητου συντηρητισμού. Από τις δύο αλληλοσυγκρουόμενες -και μάλλον αλληλοσυμπληρούμενες- παρατάξεις που ανέκαθεν έριζαν για τις ψυχές και τα μυαλά τους, οι ανώνυμοι πολίτες του δυτικού κόσμου πληροφορούνται άλλοτε με γλύκα κι άλλοτε με ωμότητα πως όλα όσα ήξεραν θα πρέπει να τα ξεχάσουν, πως ο κόσμος τους τελείωσε, πως ελάχιστα είναι αυτά που δικαιούνται, και πως θα πρέπει να είναι και ευγνώμονες αν αυτά τους δοθούν. Από τις δύο παραπάνω παρατάξεις τα θύματα της πυρκαγιάς σχεδόν ακούνε ότι ήταν δίκαιο αυτό που συνέβη στο Μάτι, διότι για λόγους ψυχρής οικονομικής και θεσμικής λογικής δεν έπρεπε να βρίσκονται καν εκεί.
Στην Ελλάδα της μνημονιακής εποχής ζήσαμε την σταθερή και πολυεπίπεδη σύνθλιψη όλων των καλόπιστων μεσοαστών, άσχετα αν ο όποιος πλούτος τους ήταν προϊόν κόπου ή εύνοιας. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους τίποτε δεν θα αλλάξει μετά τις 20 Αυγούστου. Μετά τα Μνημόνια, όχι μόνο η ανασφάλειά τους θα παραμείνει αμείωτη, μα ακόμη κι εκείνοι που τους κουνούν το δάχτυλο θα παραμείνουν ακλόνητοι. Βλέπετε, τα άκρα δεν είναι πια μόνο δύο, κι αυτό ισχύει σε όλη την οικουμένη.
12°
