Μέσα στα 10 χρόνια της κρίσης υπάρχει ένας τομέας στον οποίο δεν έχουμε υποχωρήσει. Μπορεί το βιοτικό μας επίπεδο να υποχώρησε κατά το ¼ περίπου, αλλά ο ελληνικός αθλητισμός δεν έχει σταματήσει να φέρνει επιτυχίες. Το βλέπουμε και τις τελευταίες μέρες που οι αθλητές μας ανοίγουν μια ρωγμή να μπει λίγο φως στη γκρίζα ελληνική πραγματικότητα. Σε διάφορα αθλήματα φωνάζουν ένα ηχηρό «παρών», πολλές φορές δυσανάλογα δυνατό σε σχέση με το μέγεθος της χώρας μας. Τόσο σε επίπεδο συλλόγων, όσο και σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Γιατί συμβαίνει αυτό το «παράδοξο»; Τι έχουν τα έρμα και «δεν ψοφάνε»;
Πιστεύω ότι οι βασικοί λόγοι που επιβιώνει στην κρίση ο ελληνικός αθλητισμός, μέσα σε ένα διεθνές και έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον είναι ότι υπάρχουν μέσα στη χώρα μας οικοσυστήματα που δουλεύουν με τις κατάλληλες προδιαγραφές. Και ακριβώς οι αρετές που πρεσβεύει ο αθλητισμός όπως το ότι «τα αγαθά κόποις (και όχι τρόποις) κτώνται», ο σεβασμός των κανόνων, ότι δεν απαγορεύεται να αποτύχεις αλλά απαγορεύεται να μην προσπαθήσεις, ότι επιτρέπεται να πέσεις αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς, είναι ακριβώς οι αρετές που χρειαζόμαστε ως χώρα.
Αυτά λοιπόν τα χαρακτηριστικά βοήθησαν τον αθλητισμό να μην καταρρεύσει στα χρόνια της κρίσης, γιατί ήταν οι πρωταγωνιστές του μαθημένοι στη δουλειά, στις διδακτικές ήττες και στις αντιξοότητες. Τα μικρά αυτά οικοσυστήματα που είναι διάσπαρτα σε όλη την Ελλάδα, είτε σε μεγάλους συλλόγους που πρωταγωνιστούν στην Ευρώπη σε διάφορα αθλήματα, είτε σε εθνικές ομάδες ομαδικών αθλημάτων ακόμα και μικρών κατηγοριών, είτε σε ατομικά αθλήματα, έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Αυτά είναι η εγγενής αξιοκρατία, η σκληρή δουλειά με σχέδιο και τεχνογνωσία και τέλος η καθημερινή αξιολόγηση. «Στον αθλητισμό είσαι τόσο καλός, όσο την τελευταία φορά», λένε. Δεν μπορείς να αναπαυθείς στις δάφνες σου, δεν μπορούν οι γνωριμίες σου και το μέσον να σε οδηγήσουν στην κορυφή, η μεζούρα και το χρονόμετρο δεν λένε ποτέ ψέματα. Με λίγα λόγια, ο αθλητισμός δεν σηκώνει πελατειασμό, λαϊκισμό, υποσχέσεις και μεγάλα λόγια, αλλά έργα και μετρήσιμα αποτελέσματα.
Στις αθλητικές επιτυχίες βλέπουμε πάντα τον πολιτικό κόσμο να συγχαίρει τους πρωταγωνιστές και να τους επικαλείται ως παράδειγμα προς μίμηση. Όμως,το μάθημα πίσω από αυτές τις επιτυχίες δεν φαίνεται να το καταλαβαίνουν. Γιατί την επόμενη μέρα πάλι θα λαϊκίσουν, πάλι θα κοιτάξουν να βολέψουν τους δικούς τους, πάλι θα βάλουν τρικλοποδιά στην αξιοκρατία και στη αξιολόγηση που δυσαρεστούν τους «αρεστούς». Μια ομάδα όμως που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το πώς θα παίξει «ο ανιψιός του Προέδρου», «ο γιoς του Εφόρου» και όχι ο καλύτερος, είναι καταδικασμένη να φυτοζωεί και όχι να πρωταγωνιστεί. Ελπίζω να μην είμαστε αυτή η περίπτωση, αν και το φοβάμαι…
14°
