H κυτταρίτιδα δεν είναι ελληνική, είναι η Ελλάδα

Παρακολουθώ φανατικά τα τηλεοπτικά τα δελτία των ειδήσεων για επαγγελματικούς λόγους, αλλά, κυρίως, για λόγους ψυχαγωγικούς, καθώς πιστεύω ακράδαντα πως είναι οι πιο σπουδαίες σατιρικές εκπομπές της τηλεόρασης. Αυτό επειδή ακολουθούν τον χρυσό κανόνα της κωμωδίας που λέει πως για να πετύχει το αστείο σου θα πρέπει να το πεις και να το κάνεις με μεγάλη σοβαρότητα. Σαν να το πιστεύεις. Δυστυχώς όμως και παρά την αγάπη μου για τα δελτία, θα πρέπει να καταγγείλω άλλη μια προσπαθεια αφελληνισμού την οποία διαπιστώνω τις τελευταίες ημέρες.

Μιλάω φυσικά για τα ρεπορτάζ που έχουν ως θέμα την άνοδο της θερμοκρασίας και τον καύσωνα και την πλήρη απουσία από αυτά των παραδοσιακών ελληνικών οπισθίων τα οποία με την αδούλωτη και περήφανη κυτταρίτιδά τους έχουν ερεθίσει, εμπνεύσει και συντροφεύσει γενιές και γενιές πραγματικών Ελλήνων. Με λύπη και εθνική αγανάκτηση βλέπω τα συγκεκριμένα ρεπορτάζ να είναι γεμάτα από μαγιό εντός των οποίων είναι προσεκτικά τοποθετημένα κωλαράκια και βυζάκια τα οποία καθόλου δεν μπορούν να εκφράσουν τους καημούς και τους πόθους του ελληνισμού και της ορθοδοξίας.

Πολύ κακή εντύπωση, επίσης, μου προκαλεί και η πλήρης απουσία ανδρικών σωμάτων. Μια απουσία η οποία δεν είναι τίποτα λιγότερο από άλλη μια προσπάθεια αποκοπής από την αρχαία μας κληρονομιά και την ιδέα που οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν για τον πραγματικό έρωτα και η οποία μεταλαμπαδεύτηκε σε όλη την οικουμένη με τον όρο greek style. Ένα διεθνή όρο τον οποίο εμείς έχουμε αντικαταστήσει με τον όρο «οθωμανικό», προς τιμήν της αιτίας για την οποία οι Τούρκοι έγιναν Αρμένηδες και παρέτειναν τη βίζιτά τους στη χώρα μας για σχεδόν 400 χρόνια.

Όπως και να έχει, νομίζω πως έχουμε ιερό χρέος απέναντι στην ελληνορθόδοξη μας κληρονομιά να διαμαρτυρηθούμε με συγκεντρώσεις στις οποίες μανάδες, θειάδες, αδερφές και ξαδέρφες θα φορούν μικροσκοπικά γαλανόλευκα μπραζίλιαν –τα οποία θα εξαφανίζονται κάτω από στρώματα ελληνοπρεπούς κυτταρίτιδας– και θα κυνηγούν, με τάπερ γεμάτα κεφτεδάκια, μελαμψά γυμναστηριοχτισμένα αγόρια τα οποία θα κρατούν στα χέρια τους ρακέτες και χάντρες για το μάτι. Ίσως έτσι δώσουμε στους νεοταξίτες αμερικανοσιωνιστές να καταλάβουν πως είμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε μέχρι τελευταίου ντολμά για τα ιερά και τα όσια μας και μπράβο μας.

Κι αν το ριζικό μου –έρημο και μαύρο– μού' γραψε να φύγω και να μη γυρίσω, το στερνό συχώριο εις εσένα θάβρω, το στερνό φιλί μου θε να σου χαρίσω!

Έτσι, κι αν σε ξένα σώματα πεθάνω, και το ξένο μνήμα θα ’ναι πιο γλυκό σα θαφτής μαζί μου, στην καρδιά μου επάνω, σώμα αγαπημένο, σώμα ελληνικό!

Συγκλονισμένος και γεμάτος δέος που συναγωνίζεται με το σοκ, παρακολουθώ το δράμα της οικογένειας των Μητσοτακηδών. Ένα δράμα το οποίο εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια και δίπλα στα αυτιά του αδηφάγου κοινού, που ζητά αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα και μακαρόνια με κιμά και μασάζ στα πόδια και διάφορα άλλα τα οποία πολύ αναλυτικά περιγράφει στα τραγούδια του ο Σάκης ο Ρουβάς. Επειδή καταλαβαίνω πως πολλοί έχουν συνδέσει τη συγκεκριμένη οικογένεια με την κωμωδία και κάπως τους ξενίζει ο όρος «δράμα» να εξηγήσω τι εννοώ.

Όπως όλοι ξέρετε, οι Μητσοτάκηδες είναι μια μεγάλη οικογένεια δημοσίων υπαλλήλων. Τις τελευταίες 5 ή 6 δεκαετίες, τα μέλη της εργάζονται για το δημόσιο ακούραστα. Επειδή βάζουν άλλους να κουράζονται, θα πουν κάποιοι πονηροί κι εγώ θα τους δώσω πληρωμένη απάντηση όταν βρω τα λεφτά να την πληρώσω. Ταυτόχρονα κι επειδή δεν είναι μοναχοφαγάδες, όλες αυτές τις δεκαετίες έχουν βάλει και χιλιάδες άλλους ανθρώπους να δουλέψουν, το ίδιο ακούραστα, για το δημόσιο και μπράβο τους. Όμως, επειδή η μοίρα παίζει παράξενα και τραγικά παιχνίδια, ξαφνικά, ένα μέλος της οικογένειας, ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης, καλείται να απαλλάξει το δημόσιο από την παρουσία ορισμένων υπαλλήλων που κάποιους απο αυτούς δεν αποκλείεται να τους διόρισε ο πατέρας ή η αδερφή του. Η αδερφή, κάνοντας τα ρουσφέτια της πέτρα, υπερψηφίζει τις απολύσεις αυτές, οι οποίες, όμως, προκαλούν την οργή του γιου της και ανηψιού του Κυριάκου, Κώστα. Ο Κώστας ο Μπακογιάννης, από τη θέση του δημάρχου Καρπενησίου, μια θέση που κατέκτησε με την αξία της οικογένειάς του, συντάσσει μια οργισμένη επιστολή που στέκεται επάξια δίπλα στο «Κατηγορώ» του Εμίλ του Ζολά. Η κεφαλή της οικογένειας, αυτό το μυθικό ον που τις τελευταίες δεκαετίες γνωρίζουμε ως Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, μοιάζει να εγκρίνει τις ενέργειες του Κυριάκου, οι οποίες είναι βεβαίως ακόμα θεωρητικές, καθώς το αργότερο σε τρία χρόνια θα έχουμε πάλι εκλογές και δεν είναι να παίζει κανείς με αυτά τα πράγματα.

Αυτή με λίγα λόγια είναι η υπόθεση του δράματος του οίκου των Μητσοτακηδών και είναι πραγματικά κρίμα που δεν υπάρχει ένας Ευριπίδης ή ένας Σοφοκλής να τις κάνει θεατρικό έργο ή έστω τηλεοπτικό σίριαλ. Υπάρχουν βέβαια άξιοι συνεχιστές, όπως η Έλενα η Ακρίτα και ο Χριστόφορος ο Παπακαλιάτης, αν και ο τελευταίος ίσως να μην ενδιαφέρεται, καθώς το συγκεκριμένο δράμα, από όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε, δεν έχει αιμομιξίες. Έχει μόνο χιλιάδες παιδοκτονίες, αφού ένας υπάλληλος είναι για πάντα το παιδί αυτού που τον διόρισε και μπράβο του.

Τα τρία πιο τραγικά πρόσωπα του δράματος, σε παλιές ευτυχισμένες στιγμές