Υπάρχουν άνθρωποι που κάθε απόγευμα στις 19.00 στήνονται μπροστά στην τηλεόραση και ελπίζουν ότι θα δουν τα πραγματικά exit poll, με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Είναι οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν ήρθε ακόμα στην εξουσία. Πρώτα έφτασε ο Γιώργος με την παρέα του. Το υπόλοιπο ΠΑΣΟΚ είναι λίγο πιο πίσω, κάπου καθυστέρησε, αλλά θα εμφανιστεί σαν μία μεγάλη και ανθισμένη γαμήλια πομπή. Είναι αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «βαθύ ΠΑΣΟΚ» και βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Πρόκειται για το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που τώρα θα συγκαλούσε έκτακτο συνέδριο φέρνοντας πάλι τον Αραφάτ (μαζί με το μαυσωλείο), προκειμένου να αναζητήσουν όλοι μαζί τη χαμένη φυσιογνωμία του κινήματος. Αλλά και λίγο πιο μακριά από το σκληρό πυρήνα βρίσκονται οι περιπτώσεις που δεν θεωρούνται κλινικές.
Είναι οι ψηφοφόροι που ενισχύουν το ΠΑΣΟΚ επειδή τους αρέσουν αυτά με τον πατριωτικό χαρακτήρα, τις λαϊκές κατακτήσεις και το σοσιαλισμό που θα στριμώξει σε μια γωνιά τη βαρβαρότητα. Όχι άδικα. Είναι όλα τους πολύ όμορφα, αλλά δεν τα συζητάς με τη Μέρκελ. Ο Γιώργος θα μπορούσε να τα θέσει στον ομαδικό διαλογισμό της Διεθνούς, όπου το όραμα δείχνει να συναντά την πραγματικότητα. Επίσης έχει τη δυνατότητα να κάνει παρέμβαση στην τηλεοπτική εκπομπή του Τσάβες ή σε πολιτικό μνημόσυνο του Πάλμε. Μέχρι εκεί. Και, για να μην το κουράζουμε, όταν ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς έχει πάρει τα πιο σκληρά μέτρα που θα φορεθούν φέτος στον πλανήτη, μία κουβέντα περί σοσιαλδημοκρατίας είναι καλή μόνο μετά το τρίτο ποτό και αφού στείλεις τα παιδιά για ύπνο. Όμως δεν είναι αστείο. Είναι και πρόβλημα. Για τον Γιώργο. Που σταδιακά βλέπει να ανοίγει στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ μία τρύπα, η οποία αργά ή γρήγορα θα εμφανιστεί και στην πρόθεση ψήφου. Λογικό.
Κι εγώ αν ήμουν Σκανδαλίδης ή Παπουτσής θα έκανα κριτική από το αριστερό θεωρείο. Ασφαλώς και είμαστε όλοι με τον άνθρωπο που, με σαδιστικό τρόπο, υφίσταται αρπαγή ενός μισθού. Μόνο που αν είσαι Σκανδαλίδης ή Παπουτσής είσαι υποχρεωμένος εκτός από τη συμπαράσταση να διατυπώσεις και λύση. Πού θέλω να καταλήξω; Δεν ξέρω πού ακριβώς, αλλά είμαι βέβαιος ότι δεν θα είναι ωραία εκεί. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι η κρίση θα διαλύσει και τις τελευταίες παρεξηγήσεις σχετικά με ιδέες και ιδεολογήματα. Και θα μας κάνει όλους πιο κυνικούς. Όταν οι βασικοί άξονες διακυβέρνησης έχουν εκχωρηθεί στις Βρυξέλλες, το να ζητάς από την κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατική ευαισθησία είναι σαν να απαιτείς από το δήμαρχο να σου χαράξει λεωφόρους, ενώ ξέρεις ότι η δουλειά του είναι να μαζεύει τα σκουπίδια. Αυτό μπορεί να το γνωρίζουμε εγώ και εσείς, αλλά ο Παναγιωτακόπουλος, ο Σκανδαλίδης και ο Παπουτσής κάνουν πως δεν το έχουν μάθει ακόμα. Περιέργως, στο περιβάλλον του Γιώργου δεν ανησυχούν. Πιστεύουν ότι η κριτική εκ των έσω θα αποδομηθεί από την έλλειψη πρότασης. Δεν αδικούν την αλήθεια. Το να βγεις τώρα και να λες ότι υπάρχει άμεση, λειτουργική, σοσιαλιστική ή original πασοκική απάντηση στην κρίση είναι μεν θεμιτό, αλλά μετά θα σου ζητήσουν να αποκαλύψεις και τι έχεις πιει.
Το άλλο που μάθαμε μετά βεβαιότητας είναι ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚήρθε στην εξουσία με δύο συγκεκριμένα σχέδια. Το ένα ήταν η παράδοση των κλειδιών του μαγαζιού στις Βρυξέλλες. Το άλλο ήταν ένα αφηρημένο σχέδιο που είχε κάνει η Τίνα σε μία χαρτοπετσέτα, άντε και κάτι κουτάκια του Παμπούκη. Πέραν αυτού τίποτα το σπουδαίο. Υποτίθεται ότι το ΠΑΣΟΚ ερχόταν με συγκροτημένο σχέδιο δομικών αλλαγών. Προφανώς τους έπεσε κάπου στο δρόμο. Μέχρι στιγμής αναλώθηκαν σε χαριτωμενιές του τύπου opengov.gr, εκσυγχρόνισαν το λαϊκισμό στην επικοινωνία και βελτίωσαν, είναι η αλήθεια, το θεσμικό πλαίσιο διαφάνειας. Το κυριότερο, δεν κόμισαν ένα πραγματικό και αληθινό σχέδιο ανάπτυξης. Διότι το να περικόψεις έτσι τις δαπάνες στο Δημόσιο, μπορεί να στο προτείνει και η περιπτερού μου που δεν έχει σπουδάσει οικονομικά, δεν έχει τελειώσει το σχολείο και μάλλον δεν έχει πάει ποτέ της στο Λονδίνο.
11°
