Οι φυσικές καταστροφές και η αντιμετώπισή τους δεν γνωρίζουν σύνορα, κουλτούρες και λαούς. Κοινός τόπος όλων είναι η συλλογική αμηχανία και ο σιωπηλός θρήνος απέναντι στο τραγικό. Μετά την πρώτη αντίδραση της κινητοποίησης για την ανακούφιση των πληγέντων και την αποκατάσταση των ζημιών, έρχεται η περίοδος της βουβής περισυλλογής, της θλίψης και του αναστοχασμού. Και τέλος (πρέπει να) ακολουθεί η στιγμή της απόδοσης των ευθυνών.
Στην ανατολική Αττική εντυπωσιάζει η αλληλεγγύη και η διάθεση προσφοράς των πολιτών, ένα φαινόμενο που έχει επίσης καταγραφεί σε πλήθος παρόμοιων τραγικών συμβάντων (η Αμερικανίδα συγγραφέας Rebecca Solnit έγραψε για αυτό το ζήτημα το σπουδαίο βιβλίο «A Paradise Built in Hell», 2009). Και δυστυχώς, η ανεπαρκής απόκριση του κρατικού μηχανισμού δεν ήταν πρωτόγνωρη (στην περίπτωση του φονικού τυφώνα Κατρίνα, οι ομοσπονδιακές υπηρεσίες χρειάστηκαν μία εβδομάδα για να εμφανιστούν). Ακόμη και η καταγέλαστη μισανθρωπία εκπροσώπων της ορθόδοξης Εκκλησίας δεν διαφέρει σημαντικά από αντίστοιχες περιπτώσεις κάποιων Αμερικανών ευαγγελιστών που αντιμετώπισαν χαιρέκακα τις συμφορές που κατά καιρούς έπλητταν τη χώρα τους.
Εάν σε κάτι διαφέρει η τωρινή καταστροφή από αντίστοιχες καταστροφές του παρελθόντος, αυτό είναι η προσβλητική στάση της κυβέρνησης. Η πλήρης ανικανότητα ενσυναίσθησης της κατάστασης, δηλαδή της ικανότητας να μπαίνουμε στη θέση του Άλλου, να αντιλαμβανόμαστε ένα μικρό μέρος από τον πόνο και το φόβο του.
Από τα σκουπιδο-τρολς που παρασιτούν στο λασπώδη βιότοπο των κοινωνικών δικτύων μέχρι προβεβλημένους υπουργούς, πλήθος στελεχών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πλειοδοτούν τις μέρες αυτές σε ασέβεια απέναντι στους πληγέντες των πυρκαγιών. Πώς μπορείς να κουνάς το δάκτυλο μπροστά σε ένα συντετριμμένο άνθρωπο; Με πόσο θράσος μπορείς να ζητάς να σωπάσει ο αβοήθητος πολίτης, εσύ ο λαλίστατος εκφραστής της πολιτικής σαχλαμάρας; Πώς τολμάς να εγκαλείς έναν άνθρωπο με σκυμμένο κεφάλι;
Η πολύχρονη οικονομική κρίση προκάλεσε βαθιά τραύματα στο σώμα της κοινωνίας. Αναμενόμενα το πολιτικό σύστημα δεν έμεινε ανεπηρέαστο. Ο λόγος των άκρων και του λαϊκισμού βρήκε πρόσφορο έδαφος. Και κάπως έτσι φτάσαμε να αναδείξουμε στη διακυβέρνηση της χώρας τους χειρότερους. Κυνικούς εκφραστές μιας χυδαίας εξουσίας που βρίσκει μοναδικό σκοπό ύπαρξης στην επιβίωσή της. Σήμερα γίνεται πολύς λόγος για παραιτήσεις πολιτικής ευθύνης. Είναι πλέον αργά. Θα θυμόμαστε πάντοτε ότι δίπλα σε μια κοινωνία που πάσχιζε να μαζέψει τα κομμάτια της βρέθηκε μια παχύδερμη εξουσία, μοναδική στην απύθμενη πολιτική ανηθικότητά της.
14°
