8 και σήμερα

8 και σήμερα. Κανείς δεν περίμενε ότι θα αποφάσιζα να παραιτηθώ και να καταστρέψω μια καριέρα την οποία είχα χτίσει με απίστευτο κόπο, ξενύχτια, κόντρα, φιλία, συνεργασία, αυτοθυσία και πάνω από όλα προσωπικό κόστος 15 χρόνων.

Η πραγματικότητα είναι όμως ότι δεν υπάρχει καριέρα που να μην μπορείς να καταστρέψεις στην Ελλάδα της κρίσης. Κανείς δεν έβγαλε σοβαρά λεφτά ως υπάλληλος, ή μάλλον ως τίμιος υπάλληλος, την τελευταία οκταετία. Κανείς δεν έφτιαξε σπίτια, κι, αν έφτιαξε, μάλλον θα τα πλήρωσε διπλά με όλους αυτούς τους φόρους και τους τόκους υπερημερίας. Κανείς δεν δουλεύει για να ζει. Όλοι ζουν για να δουλεύουν. Κι αν όχι όλοι, οι περισσότεροι. Κάποιοι ίσως να έχουν βρει τον βράχο τους και να έχουν άπλετο χρόνο να ζουν κανιβαλίζοντας το μυαλό τους, παρ' όλα αυτά νομίζω ότι αυτοί είναι λίγοι πια και θα είναι ακόμα λιγότεροι με την ευρύτερη επικράτηση της τεχνολογίας.

Τι θα γίνει όμως με εμάς; Τι θα γίνουμε όλοι οι υπόλοιποι που καθόμαστε στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου το οποίο τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε άγνωστη λεωφόρο χωρίς οδηγό;  Θα συνεχίσουμε να συγκρουόμαστε μεταξύ μας ανταλλάσσοντας βρισιές από το πίσω κάθισμα ή θα προσπαθήσουμε να πάρουμε τον έλεγχο του τιμονιού, και ίσως να κάνουμε στο πλάι για λίγο, να σταματήσουμε και να σκεφτούμε πού πάμε; Πού θέλουμε να πάμε;

Μοιρασμένοι ανάμεσα στη νόηση και το ένστικτο, παραμυθιασμένοι πως το συναίσθημα είναι στην καρδιά και όχι στα νεύρα του εγκεφάλου που φροντίζουν να μπορείς να αποθηκεύεις τη γνώση, βουτηγμένοι στον φόβο και την ξερολίαση, έχουμε ξεχάσει από πού ερχόμαστε και πού πάμε.

Από τη μία, η θύμηση μιας πρότερης ζωής μας φωνάζει «πρόσεχε», γιατί ο άλλος πίθηκος θέλει να σου πάρει ό,τι έχεις και δεν έχεις, και από την άλλη, το όραμα μιας νέας ζωής σου θυμίζει πως η ευσπλαχνία είναι νευρολογική και ψυχική πρόοδος, και πως η έλλειψή της ήταν ο λόγος που όλα τα κοινωνικο-οικονομικά συστήματα μέχρι τώρα απέτυχαν. Ο διαχωρισμός μας σε ομάδες και η υπόδειξη από τις ομάδες αυτές ως προς τον σωστό τρόπο που πρέπει να ζεις τη ζωή σου είναι η διαχρονική ασθένεια του ανθρώπου που διαστρεβλώνει το σωστό και το λάθος ανάλογα με τις αξίες της εκάστοτε ομάδας.

Κάπως έτσι έχουμε ανθρώπους που είναι ταυτόχρονα φονιάδες και ήρωες, τρομοκράτες και επαναστάτες, ηγέτες και προδότες, περιθωριακοί και ιδεολόγοι, φασίστες και αναρχικοί, εθνικιστές και πατριώτες… Αλλά και στην πιο απλή μορφή τους, έχουμε πετυχημένους καριερίστες που κάποιοι άλλοι τους βλέπουν ως σκλάβους του χρήματος, απλούς υπαλλήλους που οι καριερίστες τους βλέπουν σαν τα γρανάζια μιας μηχανής και άλλοι σαν πρότυπα οικογενειών που έβαλαν στην άκρη τη μεγάλη φιλοδοξία, για να δώσουν στα παιδιά τους κάτι άλλο, κάτι παραπάνω από τα δίδακτρα ενός ιδιωτικού σχολείου.

Πώς μπορεί όμως να είμαστε τόσο διαφορετικοί; Ή μήπως δεν είμαστε; Μήπως τελικά μοιάζουμε περισσότερο από όσο νομίζουμε; Μήπως το μόνο που αλλάζει είναι ο τρόπος που εκφράζουμε το κοινό μας συναίσθημα; Τον φόβο μας απέναντι στον χρόνο.

Το ταμπού του θανάτου δεν μας επιτρέπει να φέρουμε το θέμα στην επιφάνεια. Θάβουμε στο χώμα το μοναδικό βέβαιο πράγμα για μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε και αφιερωνόμαστε στο να δουλεύουμε για μια καλύτερη ζωή.  Ίσως στην πραγματικότητα θα έπρεπε να δουλεύουμε για έναν καλύτερο θάνατο. Για έναν θάνατο τυπικό, διαδικαστικό, αφού η αγάπη μας, οι γνώσεις μας και όλα αυτά που συγκροτούν το πνεύμα μας θα συνεχίσουν να ζουν αιώνια.

Πιστεύω ακράδαντα ότι σε αυτή τη ζωή ερχόμαστε για τους άλλους. Ερχόμαστε για να μεταβιβάσουμε τις γνώσεις που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας και τις γνώσεις που αποκτήσαμε στην πορεία της ζωής μας στις επόμενες γενιές, είτε μέσω του DNA μας είτε μέσω του έργου μας στα παιδιά μας και στην κοινωνία μας και στο αντικείμενο που επιλέξαμε να ασκήσουμε. Όλοι γεννιόμαστε με κάποια ταλέντα και κάποιες δυνατότητες, οι οποίες μας έχουν δοθεί για να υπηρετήσουμε τον στόχο μας στην αιωνιότητα. Είναι ο αέρας στα πανιά μας, που ο Δημιουργός μας σχεδίασε ώστε να φτάσουμε πιο γρήγορα.

Είναι δύσκολο να βρούμε τον εαυτό μας και τα ταλέντα μας τη στιγμή που μεγαλώνουμε σε έναν κόσμο που έχει σχηματίσει άποψη για το τι πρέπει να κάνουμε πριν καλά καλά γεννηθούμε, είναι όμως υποχρέωσή μας να ανακαλύψουμε τον κόσμο μας, να βουτήξουμε στην προσωπική μας ζούγκλα, να σκοτώσουμε τον δικό μας φοβισμένο και επιθετικό πίθηκο που αναζητά εξουσία και να εξελιχθούμε σε κάτι καλύτερο από αυτό που ήμασταν.

Προφανώς όχι σε βάρος των άλλων. Υπέρ των άλλων. Δεν υπάρχουν χρυσές βασίλισσες που θα χρηματοδοτήσουν την εκστρατεία μας, είναι η δική μας προσφορά στις ιστορίες των ανθρώπων.

Ώρα να ξεκινήσω για το ταξίδι μου κι εγώ. 8 και σήμερα.