Το Ποτάμι για τον Σταύρο Τσακυράκη: Αγωνιστής, Δάσκαλος, Φίλος

Για έναν σπάνιο Αγωνιστή και Δάσκαλο επειδή ήταν γενναίος στα μικρά και στα μεγάλα, κάνει λόγο το Ποτάμι αναφερόμενο στον καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Σταύρο Τσακυράκη που πέθανε σήμερα σε ηλικία 67 ετών.

«Σήμερα δεν χάσαμε μόνο έναν σπουδαίο καθηγητή, έναν σπουδαίο άνθρωπο, χάσαμε έναν φίλο. Και αυτό το κενό θα είναι για πάντα δυσαναπλήρωτο», τονίζεται στην ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία «Η στήριξη του στο Ποτάμι ειδικά τους πρώτους δύσκολους μήνες ήταν καθοριστική. Οι ομιλίες του, οι αρχές του, ήταν ευαγγέλιο για όλους μας. Και μπορεί να έπαψε κάποια στιγμή να είναι ενεργός – “τι δουλειά έχω εγώ στην πολιτική, εγώ καθηγητής μόνο είμαι” - αλλά δεν έπαψε ποτέ να μας διδάσκει, να μας συμβουλεύει, να μας μαλώνει».

Το Ποτάμι εκφράζει «τα συλλυπητήρια μας στη γυναίκα του Πόπη και σε όσους ειλικρινά τον αγαπούσαν».

Η ανακοίνωση

Αγωνιστής ήταν πάντα ο Σταύρος. Από τότε που άφησε το χωριό του στη Λέσβο για να έρθει στην Αθήνα με υποτροφία στο κολέγιο. Στη Χούντα, όταν συνελήφθη και βασανίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ (σπάνια μιλούσε γι’ αυτό, γιατί σε αντίθεση με πολλούς το θεωρούσε αυτονόητο χρέος). Στη Μεταπολίτευση, από τις γραμμές του Ρήγα. Στην πανεπιστημιακή έδρα και στη δικηγορία - ανυποχώρητος υπερασπιστής της ελευθερίας και των δικαιωμάτων.

Δάσκαλος έγινε. Από το 1982 - μέχρι το αποχαιρετιστήριο μάθημά του στη Νομική Σχολή τον περασμένο Απρίλιο - χιλιάδες φοιτητές διδάχτηκαν από τον Σταύρο, όχι απλά τις συνταγματικές ελευθερίες, αλλά, τι εστί ολοκληρωμένος πολίτης. Σεμνός, ανιδιοτελής και γλυκός, ο Σταύρος δεν ήθελε επαίνους για την πανεπιστημιακή του πορεία. Την προσφορά του την έβλεπες στα μάτια των φοιτητών του όταν τον κοιτούσαν.

Ο Σταύρος Τσακυράκης ήταν ένας σπάνιος Αγωνιστής και Δάσκαλος επειδή ήταν γενναίος και στα μικρά και στα μεγάλα. Η αγωνία του για τον τόπο, για τις ελευθερίες, για τους φοιτητές του, ο θυμός του για την αδικία και τους νεοελληνικούς ανορθολογισμούς, δημιουργούσαν μέσα του μια άσβεστη φλόγα.
Η στήριξη του στο Ποτάμι ειδικά τους πρώτους δύσκολους μήνες ήταν καθοριστική. Οι ομιλίες του, οι αρχές του, ήταν ευαγγέλιο για όλους μας. Και μπορεί να έπαψε κάποια στιγμή να είναι ενεργός – «τι δουλειά έχω εγώ στην πολιτική, εγώ καθηγητής μόνο είμαι» - αλλά δεν έπαψε ποτέ να μας διδάσκει, να μας συμβουλεύει, να μας μαλώνει.

Έτσι σήμερα δεν χάσαμε μόνο έναν σπουδαίο καθηγητή, έναν σπουδαίο άνθρωπο, χάσαμε έναν φίλο. Και αυτό το κενό θα είναι για πάντα δυσαναπλήρωτο.
Τα συλλυπητήρια μας στη γυναίκα του, την Πόπη και όσους ειλικρινά τον αγαπούσαν.