Μια οικογενειακή επιχείρηση που έκλεισε, η ανεργία, ένα ταξίδι στις ΗΠΑ, η επιστροφή, το πείσμα και η επόμενη μέρα. Η προσωπική ιστορία της Ελισάβετ Κοκκώνη.
Ιούλιος 2012. Δεν νομίζω πως θα ξεχάσω ποτέ αυτό το μήνα... Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη στιγμή που αναγκάστηκε να σταματήσει βίαια ένα όνειρο; Ένα όνειρο ρεαλιστικό και εφικτό, που έκρυβε πίσω από την επιθυμία της επιτυχίας, τη διαρκή υπερπροσπάθεια. Τόσο τη δική μου όσο και των δικών μου ανθρώπων αλλά και ένα προσωπικό στόχο με διττή αξία: να μπορώ να εργάζομαι με πάθος για κάτι που μου αρέσει και με γεμίζει και να συνεχίσω επάξια και αντάξια τη δουλειά που ξεκίνησαν οι γονείς μου. Όμως η οικογενειακή μας επιχείρηση, όπως και τόσες άλλες, δεν άντεξε τα χτυπήματα της δύσκολης οικονομικής συνθήκης και φτάσαμε από κοινού στη λέξη που καιρό τριγύρναγε στο μυαλό μας αλλά αποφεύγαμε να ξεστομίσουμε ο ένας στον άλλο... Μέχρι τότε είχαμε μάθει να μοιραζόμαστε δημιουργικές λέξεις και αυτή θα σήμαινε το άδοξο τέλος των κόπων μας. Λουκέτο. Μάλιστα. Λου-κέ-το. Όποιος έχει έρθει σε αυτή την κατάσταση, καταλαβαίνει ότι είχαμε να αντιμετωπίσουμε, εκτός από τα θέματα βιωσιμότητάς μας, τις σκληρές μας σκέψεις περί αποτυχίας και ταυτόχρονα την επιτακτική ανάγκη να μαζέψουμε τα κομμάτια μας πολύ γρήγορα, γιατί χρόνος για δάκρυα δεν υπήρχε…
Ο Αύγουστος ήταν μήνας αποφάσεων: πούλησα το αγαπημένο μου αμάξι, πήρα ένα μεταχειρισμένο σκούτερ για να μπορώ να κυκλοφορώ, μετακόμισα για να βρω εμένα, και «καλομαθημένη» στο δημιουργικό μοίρασμα του χρόνου μου, μπήκα σε μια εθελοντική ομάδα που υλοποιούσε ένα νέο project με πολύ ανθρώπινο στόχο: να καταγράψει τις εθελοντικές ομάδες που δρουν με αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπό τους και με αγάπη για την πόλη τους, να τις αναδείξει, να κάνει ευρύτερα γνωστό το έργο τους, να τις βοηθήσει να δικτυωθούν, ώστε να μεγαλώνουν διαρκώς τη δύναμή τους άρα και τον πήχη των στόχων τους. Κάπου εκεί, συμφώνησα να δοκιμάσω και κάτι έξω από τα νερά μου: να ταξιδέψω στο μακρινό Σαν Φρανσίσκο και να μείνω στον πατέρα ενός καλού μου φίλου, να γνωρίσω τη δουλειά του, και αν θέλω και μπορώ, να μείνω «για πάντα» εκεί. Σας διαβεβαιώνω πως η λέξη «μετανάστης» δεν βγήκε ποτέ από το στόμα μου. Ούτε τους ενδιάμεσους μήνες που ρίχτηκα με ευτυχία στη δουλειά με τη νέα μου ομάδα. Ούτε όταν έφτασα εκεί τέλη Νοεμβρίου. Ούτε καν όταν αποφάσισα να αλλάξω το εισιτήριό μου για τέλη Ιανουαρίου! Γιορτές μακριά από όλους... Με μια οικογένεια μεγάλη, αλλά όχι τη δική μου...
Αυτό το ταξίδι μου έμαθε πολλά. Σε κάθε επίπεδο και από κάθε άποψη. Πώς ζουν εκεί οι άνθρωποι, τί προβλήματα έχουν, πώς επικοινωνούν, πώς είναι να έχεις εκεί τη δική σου επιχείρηση. Σε αυτό το σημείο ομολογώ ότι ζήλεψα. Περίεργο που δεν θύμωσα αλλά ζήλεψα. Ίσως γιατί ανήκω στους ρομαντικούς που για τον τόπο τους δεν εγκαταλείπουν ποτέ την ελπίδα, ακόμα και όταν το «πρόβλημα» δείχνει ανυπέρβλητο και βαθιά ριζωμένο. Ζήλεψα, γιατί από την πρώτη εβδομάδα και παρά το τζετ-λαγκ, κατάλαβα πως αν έμενα εκεί, και αν κατέθετα την ίδια ή και λιγότερη ψυχή, θα γνώριζα γρήγορα την επιτυχία και η διατήρησή της θα περνούσε μόνο από το χέρι μου. Κι όμως λίγο αργότερα συνέβη μέσα μου το εξής παράδοξο δεδομένης της επαφής μου με μία νέα, πιο υγιή γι’ αυτά που μέχρι τότε ήξερα, συνθήκη: από «φίλαθλος του μένω Ελλάδα», έγινα «οπαδός». Φτάνοντας σπίτι μου τέλη Ιανουαρίου, ήξερα τί ήθελα και πώς θα το πετύχω. Το ταξίδι μου με γέμισε με σημαντικά αποθέματα από ενέργεια και πολύ μα πολύ πείσμα. Ήθελα να μείνω σπίτι μου και να παλέψω για το σπίτι μου! Εδώ, στη χώρα μου. Ρομαντικό; Ίσως, αλλά σκέτος ο ρομαντισμός δεν σε ταΐζει… Ξεκίνησα αμέσως να ψάχνω για δουλειά!
Ξανά φίλοι, γνωστοί, βιογραφικό, συναντήσεις, τηλέφωνα... Δοκίμασα να δουλέψω για δυο μήνες σε ένα πρακτορείο ασφαλειών. Πηγαινοερχόμουν πολλά χιλιόμετρα καθημερινά μέχρι να καταλάβω πως αυτή η δουλειά, όσο καλός και αν είσαι, δεν θα σε πληρώσει πριν κλείσεις χρόνο! Και εγώ χρόνο, με αυτή την έννοια, δεν είχα να δώσω... Το Πάσχα λοιπόν, άλλαξα εκ νέου πορεία και αποφάσισα να ασχοληθώ με τις εκκρεμότητες της πρώην επιχείρησής μου. Παράλληλα, άρχισα να βοηθάω πιο ενεργά την εθελοντική μου ομάδα στη διοργάνωση κάποιων συνεδρίων, μέχρι τον Ιούνιο που ήρθε αυτό που περίμενα: μια δουλειά που ήμουν τόσο «εγώ»! Μια κοπέλα, μέσα από την εθελοντική μας ομάδα, μου πρόσφερε εργασία στη μικρή της διαφημιστική εταιρεία και όπου να ‘ναι κλείνω τον πρώτο μου μήνα! Αισθάνομαι χαρά αλλά και δικαίωση για την επιλογή μου να ψάχνω αυτό που θέλω και παράλληλα να αντλώ χαρά και γνώση μέσα από την εθελοντική μου εργασία που τελικά αποδείχτηκε η γέφυρα που έψαχνα.
Κάθομαι και σκέφτομαι πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου και η νοοτροπία μου μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο. Πόσες δυσκολίες μαζεμένες μου έπεσαν, ικανές αφορμές για να καταδικάσω τον εαυτό μου στην απραξία και να αφεθώ στην όποια τύχη μου. Πόσες φορές έπεσα και πόσες έπρεπε να σηκωθώ... Να δίνεις μάχες, εσωτερικά και εξωτερικά. Διαβάζουμε όλοι τα quotes άλλων και δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως ζούμε γράφοντας τα δικά μας. Αν έχω μάθει κάτι όλο αυτόν τον καιρό, είναι πως εάν θέλεις, μπορείς και εφόσον μπορέσεις, θα πρέπει να ριχτείς στη δουλειά, για να προσεγγίσεις με τις ίδιες αξιώσεις και τον επόμενο στόχο. Και τρόπος υπάρχει. Μένεις ενεργός. Ψάχνεις και δε σταματάς μέχρι να βρεις. Βάζεις τον στόχο, και χαίρεσαι κάθε βήμα που καταφέρνεις να διανύσεις, πηγαίνοντας προς τα κει… Αν εσύ δεν πιστέψεις σε σένα, δε θα το κάνει για σένα κανένας άλλος... Αυτό.
10°
