Ντόναλντ Τραμπ. Ο προδότης Πρόεδρος

Φανταστείτε μετά τη συνάντηση του Αλέκση με τον Ερντογάν, ο Έλληνας πρωθυπουργός να έκανε δηλώσεις στις οποίες να αναγνώριζε το δίκαιο της κράτησης των δύο στρατιωτικών από τους Τούρκους και να αμφισβητούσε την ελληνική υπερασπιστική γραμμή. Φανταστείτε στη συνέχεια να επέκρινε τις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων και να εξηγούσε πόσο δίκιο έχει ο Ταμτάκος πρόεδρος να ζητά την έκδοση των 8 Τούρκων που λέει ότι είναι πραξικοπηματίες. Φανταστείτε να ολοκληρώνει περιγράφοντας τα δίκια που έχει η Άγκυρα στο Κυπριακό.

Νομίζω πως η λέξη «προδότης» θα γέμιζε τα κοινωνικά τα δίκτυα. Θα ήταν στα περισσότερα  στόματα και κυρίως στα περισσότερα μυαλά των κατοίκων αυτής της χώρας. Και δεν θα ήταν με τον ανόητο και επιπόλαιο τρόπο με τον οποίο τη χρησιμοποιούν οι ακροαριστεροδέξιοι συμπολίτες προκειμένου να εξηγήσουν με τα φτωχά τους μυαλά το πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές απόψεις από τις δικές τους. Θα ήταν με τον μόνο τρόπο που στ’ αλήθεια μπορεί να χρησιμοποιηθεί η λέξη αυτή: για να περιγράψει έναν άνθρωπο ο οποίος με δόλο ενεργεί σε βάρος των συμφερόντων της χώρας και σε όφελος των συμφερόντων μιας άλλης χώρας. Για να περιγράψει αυτό που φαίνεται να κάνει ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, ο Ημιπαράφρων Πορτοκαλής στη συνέντευξη τύπου, μετά τη συνάντηση με τον Βλαδίμηρο τον Πούτιν στο Ελσίνκι, αμφισβήτησε την αδιαμφισβήτη εμπλοκή της Ρωσίας στις αμερικάνικες εκλογές και έγινε ο πρώτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών που πιστεύει περισσότερο τον πρόεδρο της Ρωσίας από τις μυστικές υπηρεσίες της δικιάς του χώρας. Ο πρώτος πρόεδρος για τον οποίο υπάρχουν μάλλον βάσιμες υποψίες συνεργασίας με τον, εδώ και πολλές δεκαετίες, εχθρό. Ο πρώτος πρόεδρος για τον οποίο η λέξη «προδοσία» μπορεί να έχει και κυριολεκτική σημασία. 

Με δεδομένο μάλιστα ότι o Ημιπαράφρων Πορτοκαλής είναι ο ευνοημένος της ρωσικής εμπλοκής, η απορία μετατοπίζεται από το αν υπάρχει συνεργασία ανάμεσα σε αυτόν και τον ημιδικτάτορα Πούτιν στο πόσο παλιά είναι αυτή και μέχρι πού φτάνει.

Είμαι σίγουρος πως στο σημείο αυτό πολλοί συμπολίτες έχουν ήδη τεντώσει τα δύο τους τα χέρια, τα έχουν σηκώσει ψηλά και ετοιμάζονται να τα κατεβάσουν προς τα γεννητικά τους όργανα προκειμένου να εκφράσουν την πλήρη αδιαφορία τους για τη σχέση Τραμπ - Πούτιν και την προδοσία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής από τον ίδιο τους τον πρόεδρο. Θα τους παρακαλούσα πολύ να μη βιαστούν να το κάνουν, τουλάχιστον όχι πριν σκεφτούν λίγο.

Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών δεν είναι ο πρόεδρος μιας οποιασδήποτε χώρας. Δεν είναι, ας πούμε, ο πρόεδρος της Μπουρκίνα της Φάσο που προδίδει τη χώρα του για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της γειτονικής Γκάνα. Είναι ο πρόεδρος της πιο ισχυρής (στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτιστικά) χώρας στον πλανήτη. Είναι ο πρόεδρος της χώρας που, (δεν ξέρω βεβαια για πόσο ακόμα), ηγείται αυτού του κομματιού της υφηλίου που ονομάζουμε Ελεύθερος και Δημοκρατικός Κόσμος. Μπορεί αυτός ο κόσμος να μην είναι πάντα όσο ελεύθερος και όσο δημοκρατικός θα θέλαμε, αλλά είναι σίγουρα πολύ προτιμότερος από τη σκληρή δικτατορία της Σοβιετικής  Ένωσης την οποία διαδέχτηκε η σκληρή απολυταρχία του παιδιού της Σοβιετικής Ένωσης, Πούτιν. Πάρτε λοιπόν την πλήρη υποταγή στον Βλαδίμηρο, προσθέστε τις επιθέσεις στην μέχρι χτες στενή σύμμαχο Ευρωπαϊκή Ένωση, προσθέστε και τους αυτοκαταστροφικούς οικονομικούς πολέμους στους οποίους οδηγεί τις ΗΠΑ και έχετε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της εικόνας. Μιας ζοφερής εικόνας ενός μέλλοντος στο οποίο η απολυταρχία θα τυλίξει τον πλανήτη σαν ιστός μιας αηδιαστικής αράχνης.    

Επειδή μπορεί κάποιοι να μην έχετε τρομάξει θα το πω όσο πιο απλά μπορώ. Το να είναι ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ένας παρατρεχάμενος του Ρώσου προέδρου είναι σαν ο Όμπι Ουάν να είναι μια μαριονέτα του Αυτοκράτορα. Ή σαν να είναι ο Άραγκορν ένα πιόνι του Σάουρον.

Αν ακόμα και τώρα δεν έχετε τρομάξει είναι επειδή δεν ξέρετε τι είναι ο Αυτοκράτορας, ο Όμπι Ουάν, ο Άραγκορν και ο Σάουρον. Στην περίπτωση αυτή για να σας το εξηγήσω θα πάω στα άκρα και θα πω πως είναι σαν να υπάρχει κάποιος στην ομάδα των «Μαχητών» που να παίζει με σκοπό να βοηθήσει την ομάδα των «Διασήμων». Κι αν ούτε αυτό είναι ικανό να σας πανικοβάλλει είστε ευτυχισμένοι άνθρωποι. Και μπράβο σας.