Τι αναδύεται όταν «πέφτουν» οι ιδεολογίες

Έχουμε πια μπει για τα καλά στην τελευταία στροφή πριν από το τέρμα, και εννοώ το τέρμα του κοινοβουλευτικού πλειοψηφικού βίου της παρούσας κυβέρνησης, και τα πράγματα θα οξύνονται ολοένα και περισσότερο. Καλύτερα θα είναι, βέβαια, να λέμε ότι θα γίνονται ολοένα και περισσότερο αποκαλυπτικά.

Αποκαλύπτεται μέρα με την μέρα η πραγματικότητα, σε πολλά επίπεδα και σε πολλούς τομείς. Βρισκόμαστε, τελικά, και για όσους θέλουν και μπορούν να το δουν, μπροστά σ’ ένα πολύ ενδιαφέρον πολιτικοκοινωνικό φαινόμενο, εκείνο της αποδόμησης του ιδεολογικού παράγοντα από ένα μεγάλο, θα έλεγα, μέρος πολιτικών οργανισμών αλλά πολιτικών προσώπων, αλλά και της εγκατάλειψης κάθε ίχνους ήθους, πολιτικού και προσωπικού.

Ο οπορτουνισμός και ο καιροσκοπισμός κάθε είδους και μορφής βρίσκονται στο απόγειο.

Σ’ αυτή την αποκάλυψη, βοήθησαν και οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις, όπου στο όνομα δήθεν μιας ρεαλιστικής πολιτικής, με αλλοπρόσαλλο και αντικρουόμενο ιδεολογικό πρόσημο, ξεπουλήθηκαν συνειδήσεις, οι δημοκρατικές αρχές, αλλά και η ίδια η εθνική αυτοκυριαρχία της χώρας. Κι αυτά ήταν μόνο η αρχή. Ωστόσο το μείζον το οποίο χρειάζεται να επισημανθεί, είναι η εμφάνιση του φαινομένου του «πολιτικού σαλταδορισμού», από συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα, της λεγόμενης αριστεράς, κυβερνητικά και μη, χωρίς αιδώ. Και αυτό εκτός του ότι είναι ένα κραυγαλέο φαινόμενο πολιτικού αριβισμού και εκφυλισμού, δείχνει τη βαθιά σήψη που έχει εισχωρήσει και έχει εγκατασταθεί για τα καλά, πια, γενικότερα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Φαινόμενο όμως που δείχνει το πώς το νόημα ιδεολογία δεν είναι συχνά παρά ένας αμυντικός μηχανισμός, μια διανοητικοποίηση, έτσι ώστε να κρυφτεί η αλήθεια.

Έτσι, αφού οι ιδεολογίες άλλαξαν «πουκάμισα» κι έγιναν «ολίγον έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα» και τελικά το κατά πόσο μας συμφέρει ώστε να βγει κι επόμενος χειμώνας, ήρθαν στην επιφάνεια από τη μια ο παραληρηματικός λόγος, των προσκολλημένων σε εμμονικές σκέψεις του στιλ: «εμείς ήμαστε το φως το αληθινό!», και από την άλλη οι ματαιωμένες μύχιες επιθυμίες διαφόρων σοβαροφανών πολιτικών οι οποίοι είναι έτοιμοι «να πετάξουν και το παιδί μαζί με το νερό της μπανιέρας», βλέπε το μέλλον της χώρας, μόνο και μόνο για να σώσουν τον μισθό τους.

Κάπου εδώ και αφού πια οι ιδεολογίες δεν «πιάνουν τόπο», αφού εξάντλησαν τα περιθώρια τους και τα πρόσωπα «στριμώχθηκαν» ιδιαίτερα, κάνουν ηρωικές εξόδους και έτσι, ευτυχώς, για μας, τα πράγματα «λέγονται με τ’ όνομα τους». Έτσι οι μεν κυβερνητικοί θα προσπαθούν να κρύψουν την πολιτική τους γύμνια και ανεπάρκεια, υποσχόμενοι διάφορες αρλούμπες, οι δε άλλοι, οι δήθεν, θα ασκούνται σε ρητορικές κενού περιεχόμενου, μπας και συγκρατήσουν μέρος των ψηφοφόρων τους.

Κάπως έτσι όμως η κοινωνία θα γίνει πάλι ξανά έρμαιο του κάθε μεταπράτη ονείρων και η χώρα θα ψάχνεται μήπως και καταφέρει να βγει στην επιφάνεια πριν το 2060.