Ο εποικισμός της συνείδησης

Δεν γνωρίζω αν ως κάτοικος αποικίας έχω το δικαίωμα στο λόγο. Το δικαίωμα στην έκφραση πολιτικής γνώμης. Ομολογώ ότι δεν το είχα ακόμη αντιληφθεί. Η Ελλάδα, η πατρίδα μου, είναι αποικία. Αποικία χρέους. Το διακήρυξε και προχθές στη Βουλή, με την αυτάρεσκη αμετροέπεια που τον χαρακτηρίζει, ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ο κ. Τσίπρας. Το βροντοφώναξε.

Μέσα στην πολιτική του ένδεια, υιοθετεί άκριτα τον τίτλο του πρόσφατου βιβλίου του Νίκου Κοτζιά «Ελλάδα: αποικία χρέους». Ο τελευταίος, πέρα από κάθε επιστημονικό κριτήριο, διακηρύσσει με τη σειρά του, ότι η χώρα μας είναι αποικία χρέους. Αν και κάτοικος αποικίας, προβληματίζομαι. Είμαστε αποικία; Ο ισχυρισμός, ότι η Ελλάδα είναι αποικία, με σκοπό να αναδειχθούν οι συνθήκες πολλαπλής εξάρτησης της χώρας, έχει μέσα του όλα τα στοιχεία του ψεύδους που συσκοτίζει.

Η έννοια της αποικίας, για να περιγραφεί η σύγχρονη Ελλάδα, περισσότερο αποτελεί προπαγανδιστική παγίδα για τη σκέψη, παρά οδό κατανόησης. Μοιάζει περισσότερο με εύρημα στην υπηρεσία ενός πολιτικού σχεδίου, παρά με επιχείρημα στην υπηρεσία του φωτισμού των πραγμάτων, όπως οφείλει να κάνει ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και κάθε καθηγητής πανεπιστημίου.

Εδώ όμως φαίνεται ότι και ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και ο καθηγητής, γίνονται οι ίδιοι θύματα του όρου, επειδή η «αποικία» έχει την αληθοφάνεια που κερδίζει τις εντυπώσεις αλλά και την προσβλητικότητα που συνεγείρει.

Αν και ισχυρά χείλη επιχειρούν να με πείσουν ότι είμαι κάτοικος αποικίας, τελικά το αρνούμαι. Η έννοια «αποικία», εμπεριέχει την αφετηριακή επιβολή, τη βία ή την απειλή βίας, πέρα από τις άλλες εξαρτήσεις που εντάσσονται σε άλλους χρονικούς κύκλους εξέλιξης.

Η Ελλάδα δεν είναι αποικία. Γιατί μέσα στην προσχηματικότητα της δημοκρατίας της, η πολιτική σύγκρουση και ο πολιτικός ανταγωνισμός λειτουργούν και η ελευθερία πολιτικής δράσης και έκφρασης είναι υπαρκτές. Και το σημαντικότερο: Η Ελλάδα διαθέτει όλες τις θεσμικές δυνατότητες του αυτοπροσδιορισμού της. Ο λαός της αποφασίζει. Για αυτό και δεν μπορεί να νοηθεί η ταύτισή της με αποικία, με όλους τους ιστορικούς συνειρμούς στους οποίους η έννοια παραπέμπει.

Το χρέος είναι μια συνθήκη εξάρτησης. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί τη χρήση συσκοτιστικών όρων για τις πολιτικές ανάγκες της στιγμής. Στην πραγματικότητα, η επιλογή της παραποίησης και της παραπλάνησης, έναν στόχο έχει: τον εποικισμό της συνείδησης.

ΥΓ. Τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές, επισκέπτεται τη χώρα μας ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Έτσι, οι οπαδοί της αποικίας, θα έχουν πρόχειρα όλα τα εξωτερικά επιχειρήματα υπέρ της θέσης τους.