Ο καλός, ο κακός και οι Πρέσπες

Τη μια μέρα ο πρωθυπουργός πανηγυρίζει για την «καθαρή έξοδο» που πέτυχαν με… συνετή διαχείριση οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Την άλλη, πρωί-πρωί, ο Πάνος Καμμένος, σε έξτρα συνέντευξή του –που θυμίζει πρωινό καψόνι σε στρατώνα–, λέει τα τρελά του για την «κακή» συμφωνία των Πρεσπών. Καπάκι, ο υπουργός Εξωτερικών –λες και είναι από άλλον πλανήτη– εξυμνεί τη συμφωνία, που σύντομα, όπως εκτιμά, θα αγκαλιάσει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Ούτε Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, ούτε Επίδαυρος. Η παράσταση δίνεται στο Μέγαρο Μαξίμου. Πρωταγωνιστές, αυτοί που διοργάνωσαν τη φιέστα του Ζαππείου για το χρέος: ο «καλύτερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης» με τον μακράν πιο ανεκδιήγητο υπουργό  Άμυνας ever.

Πώς μας προέκυψε η συνέντευξη του υπουργού Άμυνας; Είχε προηγηθεί μπαράζ δημοσκοπήσεων, που εμφανίζει το ΣΥΡΙΖΑ σε τροχιά περαιτέρω κάμψης και τους ΑΝΕΛ σε σημείο εξαέρωσης. Καταλύτης, η συμφωνία για το Μακεδονικό. Ο κ. Καμμένος ψάχνει απεγνωσμένα τρόπους να πείσει τους ψηφοφόρους του για τους απίθανους ακροβατισμούς του και να αναλάβει «προσωπικά», όπως είπε, την ευθύνη για τη μη κύρωση της συμφωνίας χωρίς τη συναίνεση το λαού, με εκλογές ή δημοψήφισμα. Με δυο λόγια, ο αρχηγός των ΑΝΕΛ ψάχνει τρόπους να νεκραναστήσει το κόμμα του.

Αλλά το κύριο πρόβλημα δεν είναι ο κ. Καμμένος, που απειλεί για πεντηκοστή φορά ότι θα παραιτηθεί ή δεν θα στηρίξει την κυβέρνηση, και άλλα φαιδρά.

Το μείζον πρόβλημα είναι η ελευθερία κινήσεων που του παραχωρεί απλόχερα ο πρωθυπουργός. Πώς εξηγείται αυτό; Ο κ. Τσίπρας εσχάτως φαντασιώνεται την εξής στρατηγική: Ο ίδιος, σε υπέρβαση ακόμα και του κόμματός του, να πιστωθεί τα καλά της «καθαρής εξόδου» και της ρύθμισης για το χρέος, σε σφιχτό εναγκαλισμό πλέον με τους δανειστές και με την «υποχρέωση» μιας «καλής συμφωνίας» με την πΓΔΜ περαιωμένη.  Παράλληλα, ο εταίρος του, αφήνεται ελεύθερος να κάνει παιχνίδι σε αντίθετη γραμμή με αυτήν του κ. Τσίπρα, κυρίως με αιχμή το Μακεδονικό. Δεν είναι τυχαίο πως της συνέντευξης Καμμένου είχε προηγηθεί, το βράδυ της Δευτέρας, συνάντησή τους, προφανώς για τις λεπτομέρειες των «παράλληλων γραμμών».

Είναι ολοφάνερο επίσης πως εκτός από τον στόχο της εκλογικής επιβίωσης των ΑΝΕΛ, το Μαξίμου επιχειρεί να διεμβολίσει, διά του συνεταίρου του, τη ΝΔ και να επιφέρει ρωγμές στη συνοχή που επέδειξε κατά την πορεία επίτευξης της συμφωνίας. Κοντολογίς, αφού ο κ.Τσίπρας απέτυχε να διασπάσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επιχειρεί τώρα να το διεμβολίσει μέσω του κ. Καμμένου. Ο παραλογισμός αυτής της επιλογής οδηγεί σε σχιζοφρενικές αντιδράσεις: ενώ ο κ. Καμμένος βάλλει κατά της συμφωνίας κάνοντας λόγο για κύρωσή της (και) μέσω εκλογών, το non paper του Μαξίμου βάλλει κατά του κ. Μητσοτάκη, που ζητά εκλογές!

Τέτοια μεγαλοψυχία πρωθυπουργού σε έναν ακροδεξιό εταίρο δεν έχει προηγούμενο. Αλλά αν οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα των όποιων πολιτικών επιλογών είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού, δύο ακόμη παράμετροι διαγράφονται καθαρά στον ορίζοντα: πρώτον, ότι ο πρωθυπουργός προβαίνει σε κινήσεις που συνιστούν στρατηγική εκλογικής ήττας. Δεύτερον, η ώσμωση  του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ είναι πλέον μια ανοιχτή πληγή, που κακοφορμίζει. Δεν εξηγείται αλλιώς  πώς σε ένα κεφαλαιώδους σημασίας θέμα όπως το Μακεδονικό, όπου ο ένας εταίρος πανηγυρίζει και ο άλλος ρίχνει το ανάθεμα, όχι μόνο δεν τους οδηγεί σε ρήξη αλλά τους κάνει να νιώθουν ο ένας εξαρτημένος από τον άλλον - σε δρόμο κατηφορικό…