Δεν είμαστε καθολικά αφελείς και ηλίθιοι

Δεν μας έφτανε το mail Χαρδούβελη που ήθελε 2,5 δισ. μέτρα για να κλείσει το 2015, κλείσαμε προχτές με 5,2 και αμέσως χειρότερα. Δεν ανεχόμασταν πλεονάσματα 4,5% για το 2016 και μόνο γι' αυτό απαιτήσαμε 3,5% για κάθε χρόνο μέχρι το 2022 και μετά 2,2% έως το σωτήριο 2060 και αμέσως χειρότερα κι από την κόλαση. Δεν μας έκαναν οι Σαμαροβενιζέλοι, θέλαμε Τσίπρα, Βαρουφάκη και Καμμένο ως έμβολα ανάπτυξης. Γιατί ήμασταν large. Γιατί προείχε η «αξιοπρέπεια». Τώρα, που κάτι καταλάβαμε, ποντάρουμε στον Μητσοτάκη για να μας πλοηγήσει στο πέλαγο των αγορών. Αλλά μας ξινίζει, μιας και ο λόγος του φέρει μια κάποια φιλελεύθερη ετικέτα την οποία δεν έχουμε συνηθίσει. Αλλά αν αποτύχει κι αυτός, μήπως σηκώσουμε από τον πάγκο τον Βελόπουλο; Όχι πια. Αν κάτι μας έμαθε το πείραμα της αριστεράς, είναι να μην εμπιστευόμαστε τερατολόγους που χαϊδεύουν αυτιά αφελών. Να ζητάμε αποδείξεις. Είναι μια κάποια πρόοδος.

Γράφει η Anne Applebaum στο πρόσφατο άρθρο της στην Washington Post:

...Αλλά η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε επίσης την αντίρροπη αντίδραση: μια μικρή αλλά διαρκώς εντεινόμενη προσπάθεια να αναζωογονηθεί ο οικονομικός φιλελευθερισμός, για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, και να αποτιμηθεί θετικά η φιλελεύθερη δημοκρατία. Πριν από μια δεκαετία, οι διανοούμενοι στην Ελλάδα ήταν όλοι αριστεροί, και τα περισσότερα βιβλία για την πολιτική και την οικονομία γράφονταν από μαρξιστές. Τώρα, είναι δυνατόν να καθίσει κανείς σε μια καφετέρια με νέους ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται όχι μόνο «φιλελεύθεροι» αλλά και «νεοφιλελεύθεροι», υιοθετώντας έναν όρο που θεωρούνταν βαριά προσβολή μόλις πριν από λίγα χρόνια...

Εδώ πρέπει τιμή στους πρωτοπόρους διανοούμενους, αρθρογράφους, εκδότες και bloggers που μέσα στο κλίμα ομαδικής αντισυστημικής παράκρουσης κράτησαν ψηλά τη σημαία του ορθού λόγου και διακόνησαν με συνέπεια τις βασικές ή και αυτοσχέδιες αρχές του φιλελευθερισμού, δηλαδή την απλή αλλά τόσο δυσεύρετη λογική. Επηρέασαν και οδήγησαν πολλούς συμπολίτες μας σε νέα μονοπάτια πολιτικής σκέψης και πύκνωσαν τις γραμμές του μεταρρυθμιστικού αιτήματος, έστω και αν αυτό παραμένει ακόμα μειοψηφικό. Πριν ήταν ανύπαρκτο.

Οι ψηφοφόροι απαγκιστρώνονται σταδιακά από τα ιδεολογήματα και ασχολούνται πλέον μόνο με την κατάστασή των πραγμάτων τους. Ακόμα και οι ψεκασμένοι μπορεί να ψάχνουν στον ουρανό αλλά έχουν τα χέρια στις τσέπες μην και τους πάρει το κράτος το πορτοφόλι. Οι εθνολαϊκιστές μας είχαν παρεξηγήσει. Μας είδαν αλευρωμένους και μας πέρασαν για μυλωνάδες. Μπορεί να σοκαριστήκαμε με τις αλλαγές που έφερε η κρίση, μπορεί να στραφήκαμε ενστικτωδώς στους εχθρούς που μας υπέδειξαν, αλλά οι ίδιοι οι λαοπλάνοι φρόντισαν στη συνέχεια να μας δείξουν τον δρόμο. Ποια αριστερά και ποιος σοσιαλισμός; Οι «επαναστάτες» προσκύνησαν την “go back” Μέρκελ και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, υπέγραψαν και στις χαρτοπετσέτες, έβαλαν τους αριθμούς πάνω από τους ανθρώπους και τώρα ζητούν αναιδώς να τους αφήσουμε να καρπώνονται το βιος μας προς τέρψη των ημετέρων, των μετακλητών και των χαρτογιακάδων τους.

Οι ανανήψαντες εθνολαϊκιστές μας έπεισαν με την πολιτική και τις συμφωνίες τους ότι οι συντάξεις ναυάγησαν οριστικά, τα επιδόματα είναι το δέλεαρ για την ψήφο μας, οι μαζικοί διορισμοί μουσειακό είδος και η ανάπτυξη μια πορδή στον αέρα. Ας βάλουν και ας βγάλουν όσες γραβάτες θέλουν, η κοινωνία το διασκεδάζει. Ακόμα και όσοι θα τους ψηφίσουν ξέρουν ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα καλύτερο από αυτούς. Απλά αρνούνται να δουν την πραγματικότητα, βάζουν το κεφάλι στην άμμο, σκέφτονται τα ένδοξα αγωνιστικά τους νιάτα και περιμένουν από τους φίλους τους να κάνουν το σωστό.

Καταλαβαίνουμε όλοι, μέρα με τη μέρα, ότι το ελατήριο θα εκτιναχτεί μόνο αν το αφήσουν ελεύθερο. Η οικονομική ελευθερία είναι το ζητούμενο και αυτή επιτυγχάνεται μόνο με λιγότερο κράτος και γενναίες μεταρρυθμίσεις. Αυτές που έχουμε υπογράψει αλλά τορπιλίζουμε, αλλά και άλλες που εμείς πρέπει να βρούμε και να νομοθετήσουμε. Παιδεία, πολιτιστική αναβάθμιση, υγεία, γεωργία, ενέργεια, σοβαρός και ακριβός τουρισμός, δημόσια διοίκηση και αυτοδιοίκηση, καθαριότητα και διαχείριση αποβλήτων, πόλεις και χωροταξία, ασφάλεια και πολιτική βία, προμήθειες και δημόσιες επενδύσεις, τράπεζες και ασφαλιστικό, μεταναστευτικό και διεθνείς σχέσεις. Όλα όσα δεν προβλέπονται από τα μνημόνια, ή περνούν κάτω από τα ραντάρ των δανειστών, ή συναντούν την αδιαφορία τους, είναι δική μας υπόθεση. Είναι οι προϋποθέσεις για να βγούμε από τα θανατερό σπιράλ της στασιμοχρεοκοπίας και της πολιτιστικής παρακμής.

Δεν είναι τυχαίο ότι για όλα όσα συνιστούν την εφαρμοσμένη πολιτική, ο δημόσιος διάλογος αδιαφορεί προκλητικά. Γιατί; Διότι απαιτούν γνώσεις, εξειδίκευση, σχέδιο, έρευνα, παγκόσμια εμπειρία. Δεν αρκούν οι δήθεν πολιτικές γενικότητες του κάθε αστοιχείωτου πολιτικάντη. Δεν αρκούν τα παραμύθια και τα «γιαμαμότο» με σοβαροφανές ύφος, στα κανάλια και στις εφημερίδες. Δεν είναι μόνο το χρέος, τα πλεονάσματα και η έξοδος στις αγορές. Υπάρχει μια «συνομωσία» του γενικόλογου, του επουσιώδους και του θεωρητικού για να στήνονται καυγάδες στα media  και τα κοινωνικά δίκτυα, να χαζεύει ο κόσμος και να περνάει ο καιρός. Την ίδια στιγμή που τα καλύτερα, τα αξιότερα, τα πιο έξυπνα και μορφωμένα παιδιά μας την κάνουν για άλλες πολιτείες και ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους.

Το πολιτικό σύστημα, οι διανοούμενοι και οι δάσκαλοι έχουν μεγάλη ευθύνη για το γεγονός ότι οι έννοιες του πατριωτισμού και της προόδου έχουν παρερμηνευθεί και κατασυκοφαντηθεί σ’ αυτήν την όμορφη χώρα. Για το γεγονός ότι  ακόμα ηγεμονεύουν υποχωρώντας οι μαρξιστικές θεωρίες του 19ου αιώνα η εφαρμογή των οποίων οδήγησε σε στυγνές και εξαθλιωμένες δεσποτείες. Μας λείπει ο δημιουργικός εθνικισμός που ιεραρχεί και προβάλει ως συνεκτικό παράγοντα τα πλεονεκτήματα της κάθε κοινωνίας. Την γραμματεία, την επιχειρηματικότητα, τον επαγγελματισμό, την ισονομία, τη δημοκρατική παράδοση, ότι διαθέτει η κάθε μια. Αυτός ο εθνικισμός πνίγεται από μια καρικατούρα νατιβισμού, μισαλλοδοξίας, σοβινισμού και κρατισμού που τον αντιμάχονται. Ο φακός στρέφεται σκόπιμα εδώ και χρόνια στο δίπολο αριστερά – δεξιά, άρα στο κόμμα, τη φατρία, τη συντεχνία, τον εμφύλιο, το διχασμό  που οδηγούν αναπόφευκτα στην εξαπάτηση και τη χειραγώγηση των πολιτών. Αυτή είναι η μέριμνα της πλειοψηφίας των πολιτικών δεξιάς ή αριστερής απόχρωσης.

Το πολιτικό σύστημα, πλην φωτεινών εξαιρέσεων, πουλάει είτε πατριδοκαπηλεία, είτε εθνομηδενισμό επειδή ακριβώς στερείται του αισθήματος της εθνικής αποστολής. Το πρόβλημα του έθνους είναι βαθιά πολιτισμικό. Το κατεστραμμένο κλεινόν άστυ είναι η καλύτερη απόδειξη. Αλλά αυτή είναι η κοινωνία μας και την αγαπάμε. Η αλλαγή νοοτροπίας δεν απαιτεί μόνο γενναίες αποφάσεις αλλά και χρόνο. Και μεις δεν έχουμε πλέον χρόνο. Υπάρχουν όμως και τα επιλεγμένα ρηξικέλευθα σοκ που αξιώνουν πολιτική ηγεμονία και μπορούν να απελευθερώσουν τις υγιείς δυνάμεις, να εμπνεύσουν και να κινητοποιήσουν τις μειοψηφίες, να φτιάξουν νέες πλειοψηφίες και να αλλάξουν τις ισορροπίες. Αυτά θέλουμε. Ποιοι θα τολμήσουν;

Εδώ ζητούνται ηγέτιδες και ηγέτες τύπου Μακρόν. Αυτές και αυτοί που θα πάρουν την ευθύνη, θα συνάψουν ισχυρές συμμαχίες και θα εφαρμόσουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο με συνέπεια και επιμονή. Χωρίς πονηρές προσαρμογές στην καθ’ ημάς ανατολή. Δεν πρόκειται για πολιτικό κόστος. Να τελειώνουμε κάποια στιγμή με τη μοιρολατρία, με το άγος της αβελτηρίας. Με το πρόσχημα της αριστεράς και των συνδικάτων που δεν θα αφήσουν την πατρίδα να βγει από το βάλτο. Πρόκειται για λύσεις σωτηρίας τις οποίες απαιτούν κάθε μέρα ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες μας. Αν η ηγεσία τους κοιτάξει στα μάτια, κάνει την αυτοκριτική της και τους πει όλη, μα όλη την αλήθεια, θα την ακολουθήσουν. Δεν αποτελούμε καμιά εξαιρετική περίπτωση ανέπαφου έθνους, δεν είμαστε καθολικά αφελείς και ηλίθιοι.