Σύντροφε, πόσο πάει το στρατόπεδο μεταναστών;

Πριν λίγο καιρό, η Αριστερά έμοιαζε για πολλούς σαν τα προϊόντα του τελεμάρκετινγκ. Πρωτότυπες αλλά απλές ιδέες που απορείς γιατί δεν έχουν επικρατήσει και που δεν χάνεις τίποτα να τις δοκιμάσεις. Δυστυχώς, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα προϊόντα του τελεμάρκεντινγκ, οι ιδέες δεν είναι πολύ πρωτότυπες, δεν έχουν επικρατήσει επειδή δοκιμάστηκαν και απέτυχαν παταγωδώς και η κάθε δοκιμή κοστίζει. Για τις έξυπνες πιτζάμες το κόστος είναι μερικά ευρώ, και για την Αριστερά μερικά δισεκατομμύρια συν ο διχασμός που οι δυνάμεις που χωρίζουν τον κόσμο σε καλούς και κακούς αναπόφευκτα φέρνουν.

Και τότε είναι που προσπαθείς να θυμηθείς τι στο διάολο σκεφτόσουν όταν σήκωνες το τηλέφωνο να παραγγείλεις ή όταν ψήφιζες. Και τότε είναι που κάποιοι μπορεί να θυμηθούν τα παλικαράκια του ΣΥΡΙΖΑ να διαδηλώνουν για τα «στρατόπεδα συγκέντρωσης» των μεταναστών και να διαμαρτύρονται για τις άθλιες συνθήκες κράτησης. Κι αν είσαι από αυτούς που έφαγαν το παραμύθι, μουτζώνεσαι. Γιατί έπεσες θύμα ενός μάρκετινγκ παλιού όσο τα φύκια που πωλούνται για μεταξωτές κορδέλες. Ενός μάρκετινγκ που έκανε πολλούς καλοπροαίρετους να πιστέψουν ότι η Αριστερά και ο ανθρωπισμός έχουν κάτι κοινό. Να πιστέψουν ότι για την Αριστερά οι άνθρωποι είναι κάτι περισσότερο από εργαλεία που χρησιμοποιούνται για την κατάκτηση ή τη διατήρηση της εξουσίας (μια ματιά στην Ιστορία μπορεί και να βοηθούσε, αν και τα παθήματα των άλλων, είτε σε κρατικό είτε σε ατομικό επίπεδο, σπανίως λειτουργούν διδακτικά).  

Αυτό ήταν και οι μετανάστες για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα παλικάρια του: ένα εργαλείο να διαφημίσουν έναν ανθρωπισμό με τον οποίο η μόνη τους σχέση είναι ότι τον επικαλούνται συχνά. Μια ευκαιρία να διχάσουν ακόμα και με γελοίες αφορμές, όπως το αν πρέπει να λέγονται λαθρομετανάστες οι παράνομοι μετανάστες (όποιοι είχαν λεξικό γνώριζαν ότι η λέξη «λαθραίος» σημαίνει παράνομος και ότι φυσικά υπάρχουν λαθρομετάναστες, όπως υπάρχουν λαθρεπιβάτες και λαθρέμποροι, αλλά δεν είχαν όλοι).

Φυσικά όλα αυτά πριν τις αναπαυτικές καρέκλες της εξουσίας. Μετά είχαμε «χώρους φιλοξενίας» μεταναστών που έκαναν τις εγκαταστάσεις που λειτουργούσαν πριν το 2015 να μοιάζουν με ξενοδοχεία πολυτελείας. Είχαμε τη Μόρια να μοιάζει με μια κολασμένη εκδοχή της Αμυγδαλέζας και είχαμε τα παλικάρια του ΣΥΡΙΖΑ να έχουν πετάξει τους μετανάστες και τα ανθρώπινά τους δικαιώματα στο καλάθι των αχρήστων εργαλείων της εξουσίας.  

Όχι ότι ήταν καμιά μεγάλη έκπληξη. Αυτό που βίωσαν οι μετανάστες με την Αριστερά στην εξουσία είναι ό,τι βίωσαν όλοι οι άνθρωποι που είχαν την ατυχία να πιστέψουν στο παραμύθι της κόκκινης σημαίας. Τη μετατροπή του ανθρώπου σε εργαλείο, που μετά τη χρήση μπορεί να πεταχτεί στα σκουπίδια. Ή χρησιμοποιείται ως διαπραγματευτικό χαρτί. Ή σαν όμηρος που μπορεί να ανταλλαχτεί με λύτρα.

Ομολογώ ότι, σε αντίθεση με τους περισσότερους συμπολίτες, δεν έχω ιδέα ποια είναι η πιο συμφέρουσα για τη χώρα πολιτική στο μεταναστευτικό. Ξέρω ότι τα σύνορα δεν μπορεί να είναι τελείως κλειστά ή τελείως ανοιχτά, αλλά δεν ξέρω αν είναι προτιμότερο να είναι μισόκλειστα ή μισάνοιχτα. Δεν ανησυχώ ιδιαίτερα για την αλλοίωση του πολιτισμού των Ελλήνων, αλλά δεν είμαι και σίγουρος ότι η αύξηση του μουσουλμανικού πληθυσμού είναι ό,τι καλύτερο για μια δυτική (ή σχεδόν δυτική) χώρα. Δεν ξέρω αν πρέπει να φτιαχτούν περισσότεροι χώροι υποδοχής. Κι αν είναι καλό να δεχτούμε πίσω μετανάστες που πέρασαν από εδώ και κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τη Γερμανία.

Ξέρω όμως καλά ότι οι συριζαίοι έσκιζαν τα ρουχαλάκια τους για τους χώρους υποδοχής και δεν δεχόντουσαν ούτε συζήτηση για τη δυνατότητα να κατασκευαστούν με ανταλλάγματα. Ξέρω ότι με τη χάρη πρωταθλήτριας της ρυθμικής γυμναστικής τώρα δέχονται να κατασκευάσουν εκείνοι κέντρα υποδοχής για όσους μετανάστες είχαν τη ατυχία να περάσουν από Ελλάδα πριν πάνε Γερμανία με αντάλλαγμα τη διατήρηση του χαμηλού ΦΠΑ σε κάποια νησιά (η διατήρηση του ΦΠΑ χαμηλά θα ανανεώνεται ανά εξάμηνο, έτσι ώστε οι κάτοικοι των νησιών να είναι μονίμως εξαρτημένοι από την κυβέρνηση-νταβατζή, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).

Ξέρω πως, ακόμα κι αν η συμφωνία είναι προς όφελος της χώρας, δεν μπορώ να χαρώ, γιατί το κριτήριο της κυβέρνησης δεν είναι το όφελος της χώρας. Ξέρω ότι με την ίδια ευκολία θα κάνουν μια συμφωνία καταστροφική, αρκεί να τους βοηθήσει να μείνουν μια μέρα παραπάνω στην εξουσία ή να τη χάσουν με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Ξέρω ότι οι μεταμορφώσεις και οι αλλαγές των παλικαριών του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν να κάνουν με την παραδοχή των λαθών, αλλά με τακτικές με μοναδικό σκοπό την εξουσία. Ξέρω ότι, αν κρίνουν πως τους χρειάζεται, θα ξαναβγάλουν τα λάβαρα και θα διαμαρτυρηθούν για όλα όσα σήμερα χειροκροτούν. Και μπράβο τους.