Η προοδευτική πολιτική ατζέντα είναι προοδευτική μόνο εφόσον ο τρόπος με τον οποίο υλοποιείται είναι προοδευτικός. Πολύ μεγαλύτερη σημασία από το περιεχόμενο των αλλαγών που εκσυγχρονίζουν μια κοινωνία έχει η μέθοδος που χρησιμοποιεί η πολιτική για να συνομιλήσει με την κοινωνία για να την πείσει. Τα μέσα που μετέρχεται μία κυβέρνηση ή ένα κόμμα, για να πληροφορήσει, προετοιμάσει και διαπαιδαγωγήσει τους πολίτες για τις αναγκαίες αλλαγές δίνουν και το μέτρο της δικής του σχέσης με την πρόοδο και τον πολιτικό πολιτισμό. Γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα προοδευτικό κόμμα- γιατί δεν συγκρούεται με τα προβλήματα αλλά με την κοινωνία.
Είτε μιλώντας για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είτε για τα εθνικά είτε για το προσφυγικό, το κυβερνών κόμμα δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι πάντα υπάρχουν συντηρητικές και φοβικές νοοτροπίες ριζωμένες στην κοινωνία (όχι μόνο τη δική μας) που απαιτούν δύσκολους και επίμονους χειρισμούς πειθούς. Τα προβλήματα αυτά είναι δυσεπίλυτα ακριβώς γιατί έχουν εγκατασταθεί στη συλλογική συνείδηση με στερεοτυπικό τρόπο και έχουν σμιλευθεί από προκαταλήψεις, θρησκευτικές δυσκαμψίες, μικροαστικές εμμονές, αισθήματα φόβου, θεωρίες συνωμοσίας και δημαγωγία, με τρόπο που έχει δημιουργήσει ενός είδους δίκαιο.
Δεν πείθεις εύκολα ένα συντηρητικό νοικοκύρη ότι πρέπει να βρεθεί ζωτικός χώρος για να φιλοξενηθούν μετανάστες στο μέρος του- το αίσθημα απειλής για την ασφάλεια της οικογένειάς του είναι πανίσχυρο και η χρησιμοποίησή του ως προκάλυμμα από ακροδεξιούς και φασίστες ο κανόνας.
Δεν στρέφεται λοιπόν εναντίον των πολιτών μια κυβέρνηση αποκαλώντας τους ακροδεξιούς, ρατσιστές και φασίστες, όπως κάνει η δική μας για να ενοχοποιήσει την αντιπολίτευση- προσπαθεί αντιθέτως να τους απομακρύνει από τα νύχια των φασιστών και να τους κερδίσει με σεβασμό στον φόβο τους.
Το ίδιο στο Μακεδονικό. Επί δεκαετίες πατριδοκάπηλοι πολιτικοί εκπαίδευσαν το λαό στην πεποίθηση ότι η σύνθετη ονομασία είναι προδοσία. Αντί να προετοιμάσει το έδαφος η κυβέρνηση, σε συνεννόηση με τα κόμματα και εκστρατεία πειθούς του λαού, όρμησε σαν ταύρος σε υαλοπωλείο με σκοπό να διχάσει κόμματα και κοινωνία. Εθνίκια και
ακροδεξιοί έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη οι γαλουχημένοι στο φαντασιακό ιδεώδες της μοναδικής Μακεδονίας πολίτες, γιατί ο στόχος δεν ήταν να συμφιλιωθεί ο λαός με τη λύση αλλά να διασπαστεί η αντιπολίτευση.
Για τα δικαιωματικά ας μη μιλήσουμε καλύτερα. Κάθε φορά που έφερναν ένας προοδευτικό νομοσχέδιο κοιτούσαν στην πλευρά της αντιπολίτευσης για στήριξη, υπενθυμίζοντας με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι συζούσαν αρμονικά με τους πιο ακραίους δεξιούς. Πώς άραγε να πείσεις την κοινωνία για προοδευτικές αλλαγές όταν περιτριγυρίζεσαι στα
κυβερνητικά έδρανα και νομιμοποιείς ακραίους σεξιστές, ρατσιστές, ομοφοβικούς, ξενοφοβικούς και εθνικιστές; Πώς να πείσεις πρώτα-πρώτα ότι είσαι προοδευτικός ο ίδιος;
Η τελευταία έμπνευση ενός πρωινού καφέ ήταν ο διαχωρισμός Εκκλησίας Κράτους. Ματαιωμένος από την αφετηρία, ασφαλώς, αφού οι συνταγματικές διαδικασίες ξεφεύγουν πολύ από το βίο αυτής της κυβέρνησης, πόσο μάλλον που έσπευσαν να διευκρινίσουν ότι δεν μιλούν για διακοπή μισθοδοσίας των κληρικών, δηλαδή τη λυδία λίθο του διαχωρισμού.
Εκκλησία εκτός κράτους με παπάδες κρατικούς υπαλλήλους δηλαδή- είπαμε να διχάσουμε τα κόμματα αλλά όχι και να τα χαλάσουμε με τον Ιερώνυμο.
Και αυτό το θέμα πάντως εργαλειοποιήθηκε όπως και όλα τα άλλα. Κενά δαιμόνια στην Αντιπολίτευση, έλλειψη σεβασμού στο θρησκευτικό αίσθημα των πιστών τους οποίους όφειλαν να προετοιμάσουν, προσδοκία κερδών από τη σύγχυση- μιά ακόμα ανέξοδη παράσταση προοδευτικότητας.
Μάθαμε επί δεκαετίες ότι οι αριστεροί είναι προοδευτικοί. Αν ισχύει αυτό, τότε ισχύει ότι η πρόοδος είναι πολύ σημαντική υπόθεση για να την αφήσεις στους προοδευτικούς.
14°
