Κεφαλαιώδης παραπληροφόρηση

Μερίδα της κοινής γνώμης έχει πειστεί ότι η υπόθεση της ΕΡΤ θα είναι μια «ιστορία αξιοκρατίας με happy end για το κοινό και τους εργαζομένους». Το ζήτημα είναι περίπλοκο και λόγω αδιαφορίας, προπαγάνδας ή δικαιολογημένης άγνοιας, η άποψη που επικρατεί είναι ότι η ΕΡΤ θα εξυγιανθεί και οι περισσότεροι εργαζόμενοι θα γυρίσουν πίσω σε αυτήν – ή καλύτερα στη διάδοχη κατάσταση που θα λέγεται ΝΕΡΙΤ ή κάπως αλλιώς.

Άλλο, όμως, η «κοινή γνώμη» και άλλο η γραπτή άποψη του συντάκτη ή αρθρογράφου ενός (υποτίθεται) εξειδικευμένου οικονομικού site, που οφείλει να ερευνά τα στοιχειώδη. Ιδού λοιπόν πώς αρχίζει άρθρο του www.capital.gr, με τίτλο «Μονά ζυγά για τα δικά τους παιδιά στην ΕΡΤ...», θέλοντας προφανώς να κάνει λογοπαίγνιο με το «μονά-ζυγά δικά τους»:

«Περί τα 120 εκατ. ευρώ προβλέπει το σχετικό σχέδιο νόμου για το κόστος της απόλυσης των 2.600 εργαζομένων της ΕΡΤ. Αν διαιρέσουμε το ποσό αυτό αναλογούν περίπου 45.000 ευρώ κατ’ άτομο...  Εάν συναρμολογήσουμε ολόκληρη την εικόνα όμως, το ποσό αυτό μοιάζει περισσότερο με bonus παρά με αποζημίωση, καθώς οι 2.000 από τους 2.600 απολυμένους προβλέπεται να επαναπροσληφθούν. Την ίδια ώρα περίπου 1.000 Έλληνες καθημερινά χάνουν τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα και προστίθενται στη “χωματερή” του 1,5 εκατ. των ανέργων... Καθώς οι περισσότεροι από αυτούς απολύονται από επιχειρήσεις που βάζουν λουκέτο, δεν λαμβάνουν καμιά αποζημίωση και φυσικά δεν υπάρχει πουθενά στον ορίζοντα η πιθανότητα της επαναπρόσληψης».

Ας δεχτώ, λοιπόν, ότι ο συντάκτης είναι απληροφόρητος, αν και δεν θα έπρεπε, εφόσον καταπιάνεται με το θέμα. Αν είχε λοιπόν εμβαθύνει ελάχιστα, θα του είχε διευκρινιστεί ότι ο αριθμός των 2.000 εργαζομένων είναι ένας (αυθαίρετος, εν τη απουσία οργανογράμματος) αριθμός, που αποτελεί προϊόν της συμφωνίας των δύο πολιτικών αρχηγών (και ελέχθη και από τον αρμόδιο υφυπουργό), αλλά ισχύει ΜΟΝΟ για το λεγόμενο «ενδιάμεσο στάδιο», που θα κρατήσει δύο ή τρεις μήνες, μέχρι τη λειτουργία της «ανανεωμένης» ΝΕΡΙΤ. Αν ισχύσει και εκεί...

Η μόνιμη φάση της διάδοχης κατάστασης της ΕΡΤ, που δεν ξέρουμε ακόμα ποια θα είναι (και είναι, όπως όλο το «σχέδιο», στον αέρα), είναι αμφίβολο αν θα απασχολεί περισσότερους από μερικές εκατοντάδες εργαζόμενους. Είναι αμφίβολο επίσης αν οι περισσότεροι από αυτούς θα είναι πρώην εργαζόμενοι της ΕΡΤ, καθώς είναι πολύ πιθανό να υπερισχύσουν τα «δικά μας παιδιά» (εγκεκριμένα από το κομματικό παρακράτος) ή οι άνεργοι από την αγορά που θα πιέσουν με κάθε «μέσο» για να μπουν στο νέο φορέα.

Στην πράξη, δεν ξέρουμε καν αν θα εφαρμοστεί το περίφημο «μεταβατικό στάδιο», καθώς ο χρόνος του καλοκαιριού τρέχει – και υπάρχουν, όπως φαίνεται, ανυπέρβλητα νομικά εμπόδια, τόσο για όσους εργαζόμενους αρνούνται να υπογράψουν, όσο και για την κυβέρνηση, μετά την ανεκδιήγητη κίνηση για κλείσιμο της ΕΡΤ. Οι δίμηνες συμβάσεις που αυτό προέβλεπε άλλωστε, όπως είμαι βέβαιος ότι θα πρέπει να γνωρίζει ο συντάκτης, δεν συνιστούν καμία συνέχιση εργασιακού δικαιώματος, που θα μπορούσε να δικαιολογεί την μη καταβολή της αποζημίωσης. Με απλά λόγια, όποιος προσληφθεί μόνο για δύο μήνες, δεν είναι δυνατό να χάνει την αποζημίωσή του για 10, 20 ή 30 χρόνια δουλειάς.

Αλλά ακόμα και στη μόνιμη κατάσταση της νέας ΕΡΤ (ή ΝΕΡΙΤ), εάν υπήρχε η πιθανότητα της πρόσληψης των 2.000 εργαζομένων, με ποια δικαιολογία δεν θα δίνονταν αποζημιώσεις; Πολλές συμβάσεις άλλωστε θα είναι έργου ή εργασίας ορισμένου χρόνου και είμαι σίγουρος ότι όποιος ξέρει στοιχειωδώς τα εργασιακά, καταλαβαίνει ότι όταν προσλαμβάνεσαι από μια νέα εταιρεία, ο χρόνος για τον υπολογισμό της αποζημίωσης «μηδενίζεται». Εν ολίγοις, αν κάποιος προσληφθεί από τη ΝΕΡΙΤ και απολυθεί μετά από ένα χρόνο, δεν θα αποζημιωθεί βεβαίως για την προϋπηρεσία του στην ΕΡΤ. Αυτή η αποζημίωση θα πρέπει να έχει ήδη καταβληθεί, με την απόλυση από το παλαιό φορέα. Εάν δε έχει επανέλθει στη θέση του μετά από δικαστική απόφαση, η αποζημίωση (όπως θα βεβαίωνε οποιοσδήποτε εργατολόγος) συμψηφίζεται με τους μισθούς υπερημερίας, στην ουσία δηλαδή δεν καταβάλλεται.

Τι εισηγείται, λοιπόν, επικαλούμενος τη γνωστή «δημαγωγία της αγοράς», ο συντάκτης; Επειδή οι περισσότεροι εργοδότες δεν καταβάλλουν τις νόμιμες αποζημιώσεις στους απολυόμενους, ότι το ίδιο οφείλει να πράξει και το δημόσιο – να παρανομήσει δηλαδή; Είναι ή δεν είναι απόλυτη υποχρέωση του εργοδότη να καταβάλλει αποζημιώσεις, ειδικά όταν απολύει χωρίς καμία προειδοποίηση;

Βεβαίως, όλη αυτή η «μαύρη τρύπα» (που μαζί με την καταστρατήγηση συμφωνιών, τις απαιτήσεις τρίτων και τα διαφυγόντα κέρδη υπολογίζεται από τους εργαζομένους τουλάχιστον στα 300 εκατομύρια ευρώ), θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν δεν υπήρχε αυτή η συγκλονιστικής έμπνευσης μικρονοϊκή γκάφα του κλεισίματος, που ξεσήκωσε την Ελλάδα και την Ευρώπη. Αλλά το να εμφανίζονται ως ωφελημένοι οι εργαζόμενοι από αυτήν (ή ακόμα χειρότερα ως εμπνευστές, όταν οι ίδιοι την καταγγέλλουν σε όλους τους τόνους), είναι τουλάχιστον «σουρεαλιστικό», αν όχι κακόβουλο συμπέρασμα. Είναι προφανές ότι ουδείς εργαζόμενος της ΕΡΤ θα επιθυμούσε οτιδήποτε άλλο, παρά τη συνέχιση της ομαλής εργασιακής του σχέσης με την εταιρεία, χωρίς καμία φυσικά αποζημίωση.

Στην πραγματικότητα, η ιστορία κακοφορμίζει μέρα με τη μέρα. Και γι’ αυτό δεν φταίει μόνο το «ενός (τραγικού) λάθους μύρια έπονται», αλλά (όπως διαφαίνεται) και η απουσία οποιασδήποτε πρόθεσης να υλοποιηθεί η πολυδιαφημισμένη εξυγίανση της ΕΡΤ. Το αρμόδιο κυβερνητικό επιτελείο έχει εγκλωβιστεί στην ανυποχώρητη εκδικητικότητα του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, που προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, με επιχειρήματα του τύπου «κατεβάσαμε τους διακόπτες γιατί οι εργαζόμενοι κατέλαβαν την ΕΡΤ» ή «δεν μπορούμε να ανοίξουμε την ΕΡΤ γιατί την έχουν καταλάβει οι εργαζόμενοι», οι οποίοι απλώς επιμένουν στο να μη διακοπεί ούτε λεπτό το πρόγραμμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ανυπόγραφο χαρτί της υπότιθέμενης απόλυσης καλούσε τους εργαζομένους να διαφυλάξουν τα υλικά που έχουν χρεωθεί και να τα παραδώσουν (διαδικασία που θέλει μήνες), αλλά ταυτόχρονα να έχουν εγκαταλείψει το κτίριο, προφανώς χωρίς να τα έχει παραλάβει κανείς...

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει ούτε μια κίνηση που να μη χαρακτηρίζεται από προχειρότητα – και πολλές φορές από κακόγουστη, αδέξιας αισθητικής, τσαπατσουλιά, χαρακτηριστική των ανθρώπων με τον συγκεκριμένο εθνικιστικό ιδεολογικό προσανατολισμό. Όπως έδειξε το τεράστιο φιάσκο της ΕΔΤ (που έγινε μέσα σε μια μέρα ΔΤ), είναι τουλάχιστον κωμικοτραγικό να υποτιμάς τη νοημοσύνη των πολιτών και του ΣτΕ, προσπαθώντας να υποκαταστήσεις την ΕΡΤ με ένα «παραμάγαζο» ιδιωτικών συμφερόντων και ελεγχόμενο από τον εισαγγελέα, για αμαρτωλές εκπομπές κυβερνητικής παρέμβασης στην ΕΡΤ.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι διαφαίνεται η διάθεση κάποιων εγκεφάλων που βρίσκονται στο παρασκήνιο να μη δοθεί ποτέ λύση στο ζήτημα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Αρκεί να αφεθεί να «σαπίσει» η πληγή της ανοιχτής ΕΡΤ και στη θέση της να φτιαχτεί κάπου αλλού ένα «μαγαζάκι», πλήρως ελεγχόμενο, με μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες «ημετέρους» – που φυσικά δεν θα έχει καμία πολιτική ή πολιτιστική παρέμβαση και ουδόλως θα ενοχλεί τους ανταγωνιστές στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, που ήδη απολαμβάνουν το απρόσμενο δώρο της (χαμένης από την ΕΡΤ) θεαματικότητας και ακροαματικότητας...