Διάβασα το «αναγκαίο επαναστατικό, σοσιαλιστικό» κυβερνητικό πρόγραμμα της κομμουνιστικής τάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Δικτατορία του προλεταριάτου. Περιγράφεται μία κομμουνιστική μη δημοκρατική κοινωνία, στην οποία οι διαφωνούντες θα υφίστανται εξευτελιστική μεταχείριση και αδίστακτη καταστολή. Μία εντελώς κλειστή και απομονωμένη οικονομία κεντρικού προγραμματισμού, εξοντωτικής φορολόγησης, δημεύσεων περιουσιών και τελικά ισοπέδωσης των πάντων.
Κανείς δεν θα επιτρέπεται να σηκώσει κεφάλι. Ο φθόνος για όσους έχουν μεγαλύτερα εισοδήματα και για τις επιχειρήσεις είναι διάχυτος. Οι πολίτες που σήμερα δηλώνουν πάνω από 40.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα, που αποτελούν το 9% του συνόλου των φορολογικών δηλώσεων, δηλώνουν το 33% του συνόλου των εισοδημάτων και πληρώνουν το 72% του συνόλου του φόρου εισοδήματος που πληρώνεται από φυσικά πρόσωπα, χωρίς μάλιστα τις έκτακτες εισφορές, θα τιμωρηθούν παραδειγματικά. Οι υπόλοιποι θα εξαθλιωθούν βίαια και γρήγορα.
Με την ανάληψη της εξουσίας άμεσα θα γίνει «διαγραφή του χρέους του ελληνικού κράτους» και «ακύρωση με μια ενιαία νομοθετική πράξη των δανειακών συμβάσεων με την τρόικα, των Μνημονίων και όλων των μέτρων που επιβλήθηκαν από αυτά». Βεβαίως, το πρόγραμμα επισημαίνει ότι αυτά «θα προκαλέσουν την αυτόματη διακοπή χρηματοδότησης από την τρόικα, έναν γενικευμένο οικονομικό πόλεμο από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και την ώθηση της Ελλάδα εκτός ευρώ» όπως επίσης και «τη σύγκρουση με την καπιταλιστική Ε.Ε. και τους θεσμούς της και αναπόφευκτα, την έξοδο από αυτή».
Επειδή όμως «σε αυτές τις συνθήκες, τα κρατικά έσοδα για τις κοινωνικά ζωτικές δαπάνες (μισθοί, επιδόματα, συντάξεις, σχολεία, νοσοκομεία), κάθε άλλο παρά είναι εξασφαλισμένα», ο ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που αναγνωρίζει ότι αυτό είναι αντισυνταγματικό (αλλά αρκεί μία σοφιστεία για να ξεπεραστεί αυτό, ποιος νοιάζεται για το Σύνταγμα όταν έχουμε επανάσταση;) θα επιβάλει «βαριά φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο και τον πλούτο» και ειδικότερα «ενιαία έκτακτη αναδρομική φορολόγηση επί του συνολικού όγκου των κερδών των 200 εν ενεργεία μεγαλύτερων εταιρειών που δραστηριοποιούνται στη χώρα, από την ημερομηνία εισόδου της στην Ευρωζώνη μέχρι το χρονικό σημείο εισόδου στην ύφεση (2001-2008)». Εξάλλου «η Ελλάδα έχει τα λιγότερα φορολογικά έσοδα μεταξύ των αναπτυγμένων χωρών της ΕΕ και συγκρίνεται μόνο με τις πιο υπανάπτυκτες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης», αυτές δηλαδή στις οποίες εφαρμόστηκε κατά το παρελθόν οικονομικό πρόγραμμα αντίστοιχο με το προτεινόμενο και κατέρρευσε παταγωδώς!
Η προτεινόμενη φοροκαταιγίδα δεν έχει τέλος. Θα καταργηθούν μεν τα σχετικά με τα μνημόνια και θα αυξηθεί το αφορολόγητο όριο «στα 40.000 ευρώ για κάθε ζευγάρι και επιπλέον 5.000 ευρώ για κάθε παιδί», αλλά θα επιβληθούν «αναδρομική φορολόγηση όσων απέκτησαν μεγάλη περιουσία την περίοδο 2001-2008, φορολόγηση «του μεγάλου κεφαλαίου στο 45%», κλιμακούμενος συντελεστής «φόρου εισοδήματος κάθε πηγής από 40% έως και 75% για ατομικά εισοδήματα 40.000 ευρώ και άνω ετησίως», «κλιμακούμενος συντελεστής φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας σε ιδιοκτήτες ακινήτων με αντικειμενική αξία 400.000 ευρώ και άνω». «Σε περίπτωση αποκάλυψης φοροδιαφυγής: για τις μεγάλες επιχειρήσεις πρέπει να επιβάλλεται απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση. Για τους έχοντες μεγάλα εισοδήματα και τους κατόχους μεγάλων περιουσιών πρέπει να επιβάλλεται πλήρης δήμευση των περιουσιακών τους στοιχείων. Για τις άλλες κατηγορίες φορολογουμένων πρέπει να επιβάλλονται ποινές που θα κυμαίνονται από βαριά πρόστιμα μέχρι τη δήμευση περιουσιακών στοιχείων, ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση». Απαλλοτρίωση και δήμευση θα ισχύσει και για τις «μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις που προβαίνουν σε απολύσεις ή αρνούνται να συμμορφωθούν με το εθνικό σχέδιο προσλήψεων και την κινητή κλίμακα ωρών εργασίας» (βλ. παρακάτω) καθώς και για την εισφοροδιαφυγή, κλιμακούμενη πάντα: για τους μικρούς τα πράγματα θα είναι επιεικέστερα (λέμε τώρα…), για τους μεγάλους όμως δεν υπάρχει καμία λύπηση.
Βεβαίως, δεν θα έχει μείνει τίποτα να απαλλοτριωθεί και να δημευθεί, διότι το οικονομικό πρόγραμμα προβλέπει έτσι κι αλλιώς «κοινωνικοποίηση των μοχλών της οικονομίας και κεντρικό, δημοκρατικό σχεδιασμό». «Κοινωνικοποίηση σημαίνει δημοκρατική διοίκηση των επιχειρήσεων από τους ίδιους τους εργαζόμενους».
Το σύνολο της οικονομίας θα είναι κρατικά ελεγχόμενο και κεντρικά σχεδιαζόμενο. Η «κοινωνικοποίηση των μεγάλων εξαγωγικών επιχειρήσεων» και το «κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο», για το οποίο πήραν φωτιά τα social media με σκωπτικά σχόλια τις τελευταίες ημέρες, εντάσσεται πολύ αρμονικά στο συνολικό σχέδιο. Προβλέπεται η κοινωνικοποίηση «όλων των υπαρχόντων (sic) κρατικών επιχειρήσεων, των μεγάλων επιχειρήσεων στις οποίες έχει το κράτος μετοχικά μερίδια, των μεγάλων επιχειρήσεων που θα απαλλοτριωθούν εξαιτίας της άρνησής τους να εφαρμόσουν το εθνικό σχέδιο προσλήψεων ανέργων και τη νέα εργατική νομοθεσία και μισθολογική πολιτική που θα επιβάλει η Κυβέρνηση της Αριστεράς, των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων που έκλεισαν με την κρίση ή που θα κλείσουν στο πλαίσιο του οικονομικού πολέμου ενάντια στην κυβέρνηση της Αριστεράς». Ακόμα, του τραπεζικού συστήματος, «του συνόλου του τομέα των μεταφορών, των συγκοινωνιών, της ύδρευσης, της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, του ορυκτού πλούτου, των υποδομών και των κατασκευών».
Οι διοικήσεις σε όλες αυτές τις κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις θα «αποτελούνται κατά 1/3 από εργαζόμενους του συγκεκριμένου χώρου, 1/3 από τους εργαζόμενους καταναλωτές [..] και 1/3 από τους εκπροσώπους της εκλεγμένης κυβέρνησης». Το πρόγραμμα έχει απάντηση και για την εύλογη παρατήρηση ότι όλοι αυτοί μπορεί να μην είναι κατάλληλοι να διοικήσουν επιχειρήσεις: θα μαθαίνουν δουλεύοντας, καθώς «ο γνήσιος εργατικός έλεγχος αποτελεί το πιο πολύτιμο μέσο εκπαίδευσης των εργαζόμενων».
Ωστόσο, επειδή οι μικρομεσαίοι είναι φίλοι του κόμματος, υπάρχει η εξής πρόβλεψη: «Για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η κυβέρνηση οφείλει, παίρνοντας υπόψη το μέγεθος τους, να τις κοινωνικοποιεί σιγά – σιγά. Η μικρή ιδιοκτησία δεν πρέπει να απαλλοτριωθεί και οι μικροϊδιοκτήτες που δεν εκμεταλλεύονται ξένη εργασία δεν πρέπει καθόλου να υποστούν βία. Οι μικροϊδιοκτήτες θα τραβηχτούν σιγά-σιγά στη σφαίρα της κοινωνικοποιημένης οικονομίας από το παράδειγμα και την πράξη που θα δείχνουν την υπεροχή της».
Ευθέως ο ΣΥΡΙΖΑ παραδέχεται ότι θα ασκηθεί βία για την εφαρμογή του προγράμματός του, αλλά υπόσχεται ότι αυτή θα είναι περιορισμένη για τους μικρούς – είπαμε, αυτοί είναι φίλοι μας! – τους οποίους φιλοδοξεί να πείσει, υποθέτω με τον τρόμο που ασκεί στους μεγαλύτερους.
Έτσι λοιπόν, θα γίνουμε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Στο σημείο αυτό το προτεινόμενο πρόγραμμα διεκδικεί Νόμπελ οικονομίας, καθώς προβλέπει ότι «οι ώρες εργασίας θα πρέπει να μειωθούν ενιαία, όσο απαιτείται για να μην μείνει κανείς χωρίς μια θέση εργασίας. Ανεξάρτητα από το μέγεθος της μείωσης των ωρών εργασίας, οι μισθοί θα πρέπει να μείνουν σταθεροί». Με δεδομένο ότι οι άνεργοι σήμερα πλησιάζουν το 1,5 εκατ., είναι πιθανό όλοι να βρεθούμε να δουλεύουμε τις μισές ώρες από ό,τι σήμερα αλλά να πληρωνόμαστε με τους μισθούς προ κρίσης. Καλό έτσι;
Όλοι; Όχι όλοι. Εφιστώ εδώ την προσοχή στην βασική πελατεία του ΣΥΡΙΖΑ, τους δημοσίους υπαλλήλους. Φωνάζει βεβαίως το κόμμα σήμερα για τις οριζόντιες μειώσεις, προτίθεται όμως να τις υιοθετήσει και μάλιστα πολύ ισοπεδωτικά, καθώς προβλέπει «μείωση των αποδοχών όλων των διοικητικών στελεχών του κράτους συμπεριλαμβανομένων των αξιωματικών του στρατού, των σωμάτων ασφαλείας και των δικαστών, των μελών της κυβέρνησης, του Προέδρου της Δημοκρατίας, των βουλευτών και των Δημάρχων στα επίπεδα του μισθού ενός ειδικευμένου εργάτη» και «κατάργηση των προνομίων και των σημερινών αμοιβών των δικαστών, αμοιβές στο ύψος ενός ειδικευμένου εργάτη». Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι υπόλοιποι θα λαμβάνουν λιγότερα, αφού σε μία σοσιαλιστική εργατική κοινωνία ο ειδικευμένος εργάτης θα είναι προφανώς αυτός με την υψηλότερη αμοιβή.
Ειδικά δε για το πολίτευμα της «εργατικής, σοσιαλιστικής δημοκρατίας», το προτεινόμενο κυβερνητικό πρόγραμμα καταργεί μία θεμελιώδη πρόβλεψη της Δημοκρατίας: τον διαχωρισμό των εξουσιών, καθώς προβλέπει «συγχώνευση νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας σε ένα εκλεγμένο και ανακλητό ανώτερο συμβούλιο του εργαζόμενου λαού, που θα ψηφίζει νόμους και θα εργάζεται για την εφαρμογή τους». Ψιλά γράμματα, εδώ δεν θα έχουμε να φάμε, η δημοκρατία μας νοιάζει; Το κόμμα όμως, σίγουρο ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια για το ποιο είναι το συμφέρον όλων μας, θα προσπαθήσει να μεταλαμπαδεύσει τα φώτα του και στους άλλους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου, μέσα από «διεθνή συνέδρια για τον συντονισμό του κοινού αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό στα Βαλκάνια και την Ευρώπη, και [θα] λάβει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για την ίδρυση από τις μαζικές εργατικές οργανώσεις και κόμματα ολόκληρου του κόσμου, μιας νέας μαζικής εργατικής Διεθνούς!»
Το κυβερνητικό πρόγραμμα της κομμουνιστικής τάσης του ΣΥΡΙΖΑ, είναι λεπτομερές και για άλλα σημεία, όπως για τη λειτουργία των σωμάτων ασφαλείας και του στρατού, τα ταμεία, την υγεία και τις συντάξεις, χωρίς ωστόσο να αναφέρει νούμερα και μεγέθη σχεδόν πουθενά (ποιες επιχειρήσεις είναι "μεγάλες"; ποιο κεφάλαιο είναι "μεγάλο";). Στάθηκα κυρίως στις προτάσεις για την οικονομία, για να δούμε πόσο ακραίες, ανεφάρμοστες, καταπιεστικές, φθονερές και τελικά καταστροφικές είναι. Σε όλον τον κόσμο, οι πολιτικές αυτές έχουν δοκιμαστεί και αποτύχει, αφού πρώτα εξαθλίωσαν εκατομμύρια κόσμου. Στις δημοκρατικές χώρες σήμερα, οι άνθρωποι που γράφουν και πιστεύουν τέτοια πράγματα, φιλοδοξώντας να τα εφαρμόσουν εις βάρος μίας ολόκληρης χώρας, (πρέπει να) είναι ιδεολογικά περιθωριοποιημένοι, όχι εξέχουσα τάση στην αξιωματική αντιπολίτευση.
10°
