Το περιλαίμιο

Στην κατοχή τους, αναφέρεται στον Τύπο, βρέθηκαν και κατασχέθηκαν μία βαριοπούλα, κάποιοι δημοσιογράφοι την περιέγραψαν ως σφυρί, τέλος πάντων κι η βαριοπούλα μεγάλο σφυρί είναι, δεν θα κολλήσουμε εκεί, μία κουκούλα, τύπου full-face όπως προσδιορίζει ο δημοσιογράφος, μάλιστα, ένα περιλαίμιο, εδώ δεν μας λένε τι πράμα ήταν αυτό το περιλαίμιο, να μας το περιγράψουν κάπως να έχουμε και μείς μια εικόνα βρε αδερφέ, όπως με την κουκούλα. Τι ήταν; Περιλαίμιο σκύλου, περιλαίμιο απ’ αυτά που φορούσαν κάποιοι punks την δεκαετία του ’80, περιλαίμιο σαν αυτά που φοράνε ορισμένοι πελάτες σε S&M parlours; Στα ελληνικά δεν ξέρω πώς λέγονται, ίσως, σαλόνια σαδομαζοχισμού; Στην Αγγλία παρεμπιπτόντως είναι πολύ δημοφιλή με υψηλόβαθμα στελέχη του Συντηρητικού κόμματος και ανώτατα στελέχη της επιχειρηματικής ελίτ της χώρας, όπως ας πούμε ο Max Mosley, πρόεδρος το 2008 της Formula 1 και γιός, για όσους δεν το γνωρίζουν του φημισμένου ηγέτη του Βρετανικού φασιστικού κινήματος και κόμματος (British Union of Fascists) Sir Oswald Mosley απο το 1932 μέχρι το 1940 που το κόμμα του κηρύχτηκε παράνομο και ο ίδιος φυλακίστηκε. Τέλος πάντων τον φωτογράφισαν κρυφά τον φουκαρά, τον γιο, σε ένα τέτοιο σαλόνι κι έγινε το γέλιο της αρκούδας τότε το 2008 στη δικαστική διαμάχη που επακολούθησε ανάμεσα στον ίδιο και την εφημερίδα που είχε πάρει κρυφά τις επίμαχες φωτογραφίες.

Όπως και να ’χει, έπρεπε νομίζω να μας πει ο ρεπόρτερ τι είδους περιλαίμιο βρέθηκε στην κατοχή των νεαρών, του 26χρονου και της 23χρονης. Τέλος πάντων, συνεχίζει το ρεπορτάζ, βρέθηκαν ακόμα δύο ζευγάρια γάντια, ποιος ξέρει, δερμάτινα, δαντελωτά, χειρουργικά, γάντια για δουλειές στον κήπο; Δεν διευκρινίζεται ούτε αυτό. Έξι φιάλες με μπογιά, εδώ υποθέτουμε ότι πρόκειται γι’ αυτές που χρησιμοποιούν αυτοί οι ενοχλητικοί καλλιτέχνες του δρόμου για να κάνουν graffiti, και τέλος ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου. Δεν διευκρινίζεται αν ήταν Ray Ban ή κινεζιά των 5 ευρώ.

Όλα αυτά, λοιπόν, βρέθηκαν στην κατοχή των νεαρών που συνελήφθησαν για την πρόσφατη «επίθεση» στην Ελληνο-Αμερικανική Ένωση στην οδό Μασσαλίας. Στην έρευνα που διεξήχθη στο σπίτι της νεαρής βρέθηκε κι ένα περίστροφο Glock, το πολύ γνωστό και πολύ αγαπητό σε ορισμένους κύκλους, αν και δεν μας λένε αν ήταν από τα παλιά ή τα πιο καινούργια τέταρτης γενιάς. Φυσίγγια και αντι-ασφυξιογόνες μάσκες. Θα μπορούσε να αναρωτηθεί ο φιλήσυχος πολίτης γιατί δεν είχαν πάρει το πιστόλι μαζί τους και πήραν ένα περιλαίμιο, αλλά όλα αυτά είναι τόσο τρομαχτικά πράγματα που ο πολίτης ανατριχιάζει. Τι να αναρωτιέσαι, τώρα, όταν ανατριχιάζεις;

Στην επίθεση, μαθαίνουμε επίσης, τραυματίστηκε κι ένας φρουρός. Δεν διευκρινίζεται αν επρόκειτο για σοβαρό ή ελαφρύ τραυματισμό. Μπορούμε να φανταστούμε ότι αν επρόκειτο για σοβαρό τραυματισμό, θα μας το έλεγαν. Να είναι καλά βεβαίως ο άνθρωπος και να αναρρώσει γρήγορα, αν δεν έχει αναρρώσει ήδη. Όταν τραυματίζεται ένας μεροκαματιάρης στη δουλειά του, είτε είναι αστυνομικός, είτε σεκιουριτάς, είτε κάποιος φουκαράς που, όπως λέει και το παλιό σύνθημα από την εποχή της δραχμής, τρεις κι εξήντα παίρνει για να μας δέρνει, πραγματικά θλίβομαι. Θλίβομαι, δεν τον ειρωνεύομαι.

Σε κάθε σύγκρουση πάντως που υπάρχουν απώλειες, κάθε πλευρά θρηνεί τους δικούς της χαμένους είτε πρόκειται για βεντέτα ανάμεσα σε οικογένειες, ας πούμε από τα δικά μας Χανιά στην Κρήτη, ή για γδικιωμό στη Μάνη μας, ή βεντέτα στην νότια Ιταλία και δη την Καλαβρία (η ιστορική σύνδεση με την Ελλάδα ίσως δεν είναι τυχαία εδώ), είτε πρόκειται για τον Τρωικό πόλεμο, είτε για τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας με στόχο χώρες στον  «άξονα του κακού» (axis of evil) που εξαπέλυσε ο George W. Bush, είτε για ανταρτοπόλεμο σε δάση, βουνά, είτε ακόμα για αντάρτικο της πόλης, της όποιας πόλης.

Καλούμαστε κάθε φορά να τοποθετηθούμε ηθικά, δηλαδή πολιτικά απέναντι σ' αυτές τις απώλειες της κάθε πλευράς αλλά και απώλειες, πραγματικές και συμβολικές που δεν ανήκουν ούτε στην μία ούτε στην άλλη πλευρά. Γιατί βέβαια, οι πλευρές δεν είναι μόνο δύο. Ο κόσμος δεν είναι τόσο τακτικά και αγγελικά χωρισμένος σε δυο πλευρές, ας πούμε, κεφάλαιο - εργασία, εξουσιαστές - αντιεξουσιαστές, δημοκράτες – φασίστες, άντρες - γυναίκες, ετεροφυλόφιλοι - ομοφυλόφιλοι, δεξιοί - αριστεροί, καλοί - κακοί, και πάει λέγοντας.

Καλούμαστε ωστόσο να τοποθετηθούμε, κάποιες φορές σιωπηλά στην ιδιωτικότητά μας, άλλες φορές δημόσια. Και πολλές φορές το κάλεσμα αυτό είναι βίαιο και τρομαχτικό. Είναι το κάλεσμα απειλή «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας» με βαριά κληρονομιά και βιβλικές ρίζες. Βρίσκουμε τον απόηχο του στις μέρες μας στο άρθρο 187^Α του Ποινικού Κώδικα, τον λεγόμενο τρομονόμο. Μάλιστα σκέφτομαι καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, και δη αυτές που ακολουθούν λίγο πιο κάτω, ότι δεν αποκλείεται να βρεθώ δεμένος πισθάγκωνα στην Ευελπίδων, κι από ’κει για κάνα εξάμηνο στον Κορυδαλλό.

«Ας πρόσεχες» μπορεί να αναφωνήσουν ορισμένοι αναγνώστες, τρίβοντας τα χέρια τους με χαρά «και καλά ξεκουμπίδια, και όταν βγεις από τον Κορυδαλλό, άντε να γράφεις τις μα***ες σου στο Indymedia».

Οκ. Σας ευχαριστώ για την ευγενική αντιπαράθεση ιδεών. Προς το παρόν όμως γράφω εδώ και προτίθεμαι πολύ σοβαρά να υπερασπιστώ τους αναρχικούς απέναντι σε μια κακόγουστη, κακόβουλη και ύπουλη υστερία που διαδραματίζεται και εκδραματίζεται καθημερινά στα λεγόμενα Μέσα Ενημέρωσης, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Ακριβώς. Οι άνθρωποι δεν ζήτησαν βέβαια την υποστήριξή μου και κατά πάσα πιθανότητα θα την αντιμετώπιζαν με ένα ειρωνικό μειδίαμα, με περιφρόνηση, ή ίσως με αδιαφορία. Σεβαστό, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Δεν τους ρώτησα.

Ξεκινώ με μία απλή επισήμανση. Ο αναρχικός χώρος δεν είναι και ποτέ δεν ήταν ιστορικά ένας ενιαίος χώρος. Η ανατομία και τοπογραφία του χώρου δεν θα με απασχολήσει περαιτέρω εδώ. Υπάρχουν εμπεριστατωμένες ιστορικές αναλύσεις για τις δυναμικές συγκρότησης, αποσυγκρότησης και πολυδιάσπασης του χώρου για όποιους ενδιαφέρονται. Άρα οι αναφορές μου σε αναρχικούς είναι αναγκαστικά απλουστευτικές σε έναν βαθμό. Ως τέτοιες τις παραθέτω. Εξάλλου σκοπός μου δεν είναι να χαρτογραφήσω τον χώρο αλλά να υποστηρίξω τους αναρχικούς απέναντι στην υστερία και το μένος όλων αυτών που χοροπηδάνε πάνω κάτω σαν μαριονέτες και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους στο άκουσμα της λέξης αναρχικός. Παιδιά, σκίστε τα ρούχα σας, ή καλύτερα βγάλτε τα και χαρίστε τα σε άστεγους, σε πρόσφυγες, να γευτούν κι αυτοί έστω και φευγαλέα την αίσθηση της καγκουριάς, του κιτς και του καθωσπρεπισμού, και βγείτε να περπατήσετε γυμνοί και χαλαροί στα όμορφα δρομάκια της Πλάκας κάτω από την όμορφη και κάπως μελαγχολική Ακρόπολη.

Στο εδώ και τώρα, λοιπόν. Ποιος αντιπαθεί τους αναρχικούς; Και για ποιους λόγους; Μια απλή δημοσκόπηση θα μας έδινε κάποια στοιχεία με αδρούς κοινωνικο-δημογραφικούς όρους, π.χ., φύλο, ηλικία, θρησκεία, σεξουαλική ταυτότητα, είδος επαγγέλματος, κοινωνική τάξη, εκπαίδευση, τόπος και περιοχή διαμονής, κόμμα που υποστηρίζεται, κοκ. Μπορούμε ωστόσο και χωρίς τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης που δεν έχει γίνει, να φανταστούμε ορισμένα σιγουράκια. Ας πούμε οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ, ΝΔ, του κόμματος της Φώφης (δεν έχω παρακολουθήσει τις αλλαγές ονόματος και δεν ξέρω πώς λέγεται τώρα), του Λεβέντη, της Χρυσής Αυγής, του Σταύρου (και μ' αυτόν δεν ξέρω τι γίνεται, έχει κόμμα, δεν έχει;) θα έλεγαν ανεπιφύλακτα ότι δεν τους πάνε καθόλου τους αναρχικούς. Οι Συριζαίοι εκτιμώ ότι στην πλειοψηφία τους επίσης θα τοποθετούνταν αρνητικά, αν και φαντάζομαι ότι θα προσπαθούσαν να το αναλύσουν κάπως, μ' αυτές τις αναλύσεις του κώλου, ας μου επιτραπεί μια μικρή βωμολοχία, αν και ο κώλος είναι κι αυτός μέρος του σώματος όπως τα μάτια, η μύτη, τα αυτιά και δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να θεωρείται βωμολοχία. Αλλά τέλος πάντων, υπάρχει μια ολόκληρη παράδοση από πίσω από τον κώλο και γειτονικά όργανα. Δεν μπορείς να τα βάλεις έτσι εύκολα με τις παραδόσεις. Ίσως αν τον λέγαμε πρωκτό, να ήταν πιο κόσμιο. Αναλύσεις του πρωκτού λοιπόν, για να μην προσβάλουμε τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα.

Όπως και να το δούμε, η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων των κομμάτων (ή κινημάτων) θα αποφαίνονταν τουλάχιστον αρνητικά. Καμία έκπληξη βέβαια εδώ. Οι νομοταγείς, ευυπόληπτοι, αξιοπρεπείς και σοβαροί άνθρωποι, εξαιρώντας τους Χρυσαυγίτες, φυσικά θα έχουν μια αποστροφή για τους αναρχικούς.

Φαντάζομαι επίσης ότι και μια μεγάλη μερίδα των λεγόμενων αναποφάσιστων, επίσης δεν γουστάρουν τους αναρχικούς.

Αυτό σαν μια πρώτη αδρή εκτίμηση. Γιατί όμως; Τι είναι αυτό που κάνουν οι αναρχικοί που εξοργίζει τους ευυπόληπτους και έντιμους μικρο-μεσο-μεγαλοαστούς, αλλά και όσους έντιμους μεροκαματιάρηδες, αγρότες και εργάτες ονειρεύονται τη δικτατορία του προλεταριάτου και ενίοτε τραβάνε και μια ονείρωξη;

Εγώ πάντως αισθάνομαι μια ήσυχη συγκίνηση και θα ’λεγα και περηφάνεια αν ήμουν εθνικιστής, αλλά δεν είμαι, για τους αναρχικούς μας εδώ στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι, με τον τρόπο τους, αντιστέκονται με τεράστιο προσωπικό κόστος ενάντια σε αυτό που δυστυχώς και καθόλου τυχαία έχει καταντήσει βαρετό ως έννοια, την κοινωνική αδικία. Μάλιστα, την κοινωνική αδικία που τσακίζει κόκκαλα καλύτερα κι από την γλώσσα που δεν έχει κόκκαλα αλλά ξέρει κι αυτή να τα τσακίζει μια χαρά.

Λέω μέσα μου συχνά πυκνά σιωπηλά, και σήμερα όχι τόσο σιωπηλά, ότι αν δεν είχαμε σ’ αυτήν την ιστορική συγκυρία στην Ελλάδα τους αναρχικούς, είτε τους λένε Ρουβίκωνες, ή Σηκουάνες, ή Αλφειούς, να αμφισβητούν έμπρακτα και ριζικά (δεν λέω αποτελεσματικά) σε έναν apriori άνισο αγώνα, διάφορες μορφές εξουσίας, όχι μόνο κρατικής, που εξαθλιώνουν τις ψυχούλες μας, τα κορμάκια μας (ή κορμάρες για όσους είναι ευλογημένοι με κορμάρες), την αξιοπρέπειά μας, την ανθρωπιά μας, μετατρέποντάς μας σε θλιβερές μαριονέτες σε ένα σαδομαζοχιστικό παιχνίδι χωρίς τελειωμό, θα ήμασταν πιο φτωχοί, πιο δυστυχισμένοι και πιο καταδικασμένοι σε μία αμείλικτη και ανελέητη μοίρα.

Μα τι λες, Χριστιανέ μου; Παραληρείς, τρολάρεις ή πας φιρί φιρί για κάνα εξάμηνο στην στενή;

Εγώ, κατ’ αρχήν, δεν είμαι Χριστιανός, αλλά εσείς, καλοί μου Χριστιανοί, ακούστε.

Σας τρομάζει η αναρχία; Μάλιστα. Σας τρομάζει και σας εξοργίζει. Και λέτε, εμείς είμαστε φιλήσυχοι άνθρωποι κι έρχονται αυτοί οι ρουβίκωνες και το συνάφι τους και μας αναστατώνουν, μας τρομοκρατούν, τα σπάνε, ρίχνουν φυλλάδια, μολότοφ και δεν ξέρω γω τι, και τα κάνουν μπάχαλο, γι αυτό τους λέμε και μπαχαλάκηδες. Άσε που χουν καταλάβει και μια από τις πιο όμορφες περιοχές της Αθήνας μας, τα Εξάρχεια, και την έχουν κάνει άβατο και δεν μπορούμε βρε αδερφέ να κάνουμε τις βολτίτσες μας με τα σκυλάκια μας, να όπως κάνουμε στην Κηφισιά και στην Φιλοθέη κι όχι μόνο. Να πάμε με την ησυχία μας να πιούμε το καπουτσίνο μας και το εσπρεσάκι μας το φρέντο, τέλος πάντων να κάνουμε ότι κάνει κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Ντροπή και σ' αυτούς τους αριστερούς στην κυβέρνηση που τους ανέχονται. Δηλαδή τι τους ανέχονται, τους υποστηρίζουν κιόλας. Μα βέβαια, μια φάρα είναι αριστεροί κι αναρχικοί. Τώρα το ότι οι κομμουνιστές μισούν τους αναρχικούς με πρώτο και καλύτερο τον Μαρξ, αυτό δεν μας ενδιαφέρει. Ούτε μας ενδιαφέρει ότι o Λένιν, ο Τρότσκι και η παρέα του διέταξαν μαζικές εκτελέσεις αναρχικών συμπαθούντων του Μακχνό. Τι μας νοιάζει κι αν ο Κουτσούμπας κι η παρέα του συνεχίζουν αυτή την παράδοση της δαιμονοποίησης των αναρχικών; Άσ’ τους να τρώγονται μεταξύ τους. Πάντως, αυτοί, θέλουν να τα διαλύσουν όλα. Κράτος, θρησκεία, οικογένεια, σχολεία, πανεπιστήμια, νοικοκυριά, όλα. Θα μας ξεπαρθενέψουν και τις κόρες μας, θα βιάσουν τις γυναίκες μας, θα κάψουν τα αυτοκίνητα μας, ο Θεός να φυλάει. Αλλά που θα πάει; Θα τους τακτοποιήσουμε όταν έρθει η ώρα μας. Τα κωλόπαιδα. Έννοια σας και σας ξέρουμε ποιοι είστε. Οι μέρες σας είναι μετρημένες.

Μα για σταθείτε, βρε καλοί μου φιλήσυχοι και νομοταγείς συμπολίτες. Καλοί μου άνθρωποι και καλοί μου Χριστιανοί. Κατ' αρχήν φαντάζομαι ότι είστε Χριστιανοί. Ορθόδοξοι κιόλας. Αν δεν είστε, να με συγχωρείτε. Ο Χριστούλης στον οποίο πιστεύετε, δεν μπήκε στον ναό και τα ’κανε λαμπόγυαλο και πέταγε την πραμάτεια των φιλήσυχων εμπόρων που προσπαθούσαν να βγάλουν ένα μεροκάματο; Το ξεχάσατε αυτό; Δεν τα βαζε με τους πλούσιους και τους τοκογλύφους, ας πούμε τους τραπεζίτες της εποχής του; Δεν έκανε παρέα με περιθωριακούς τύπους, με άστεγους, φτωχούς, πόρνες, λεπρούς, ληστές και κάθε λογής κατατρεγμένο; Δεν τα βαλε με το κράτος και την εξουσία της εποχής; Δεν τσάντισε την εξουσία τόσο πολύ που τον σταύρωσαν στο τέλος; Ο Χριστούλης σας, δεν ήταν αυτός; Τον ξεχάσατε; Αμ βέβαια, τον θυμάστε μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα, κι αυτό έτσι, για καμιά ωρίτσα, πριν πάτε να πλακωθείτε στα ψητά και στα αρνιά, και να το λίπος να τρέχει στα ευσεβή σας μάγουλα σαν παχύρευστο δάκρυ.

Τι να πω; Αλλά ας αφήσουμε τον Χριστούλη. Εγώ πάντως συμφωνώ μαζί σας. Αυτοί οι αναρχικοί δεν υποφέρονται. Ακούς εκεί, τα κωλόπαιδα να δημιουργήσουν τέτοια παγκόσμια κρίση και ανεργία με την περιφρόνηση τους σε κάθε κράτος και εξουσία. Και έχουν το θράσος από πάνω να βγαίνουν έτσι ξεδιάντροπα και να λένε στο κράτος, αφήστε μας ήσυχους να αγοράζουμε και να πουλάμε παράγωγα και παράγωγα των παραγώγων και παράγωγα των παραγώγων των παραγώγων και αέρα κοπανιστό και ότι άλλο μας καβλώσει, με το συμπάθειο κιόλας, και φούσκες άμα λάχει, κι αν σκάσουν οι φούσκες, έσκασαν. Κάτω το κράτος, ζήτω ο αναρχο-καπιταλισμός και ζήτω το δικαίωμα μας να κάνουμε ότι θέλουμε και μην τολμήσει κανένα κράτος να βάλει χέρι στα κέρδη μας ή να μας ελέγξει, θα τα κάνουμε λίμπα όλα και θα βυθίσουμε τον κόσμο σε τέτοια κρίση που θα τρέχετε και δεν θα φτάνετε. Εμείς δεν καταλαβαίνουμε από κράτος και εξουσία.

Έχετε δίκιο, ευυπόληπτοι και φιλήσυχοι συμπολίτες μου. Κακό πράγμα ο αναρχισμός. Μας έχει αλλάξει την Παναγία. Μας έχει πάρει και τα Εξάρχεια και δεν μπορούμε να κάνουμε τις βολτίτσες μας εκεί. Και δεν φτάνει που βύθισαν την παγκόσμια οικονομία σε κρίση, άντε αυτό να το καταπιούμε, αλλά φοράνε και κουκούλες τύπου full-face και σπάνε βιτρίνες και καίνε αυτοκίνητα και ξυλοκοπούν τον κοσμάκη, και επιτίθενται και στην Ελληνο-Αμερικανική Ένωση και τσαντίζουν και τα φιλαράκια μας τους Αμερικάνους και δεν συμμαζεύεται. Αίσχος. Αλλά έννοια σας. Οι μέρες σας είναι μετρημένες.

Άσε που καταλαμβάνουν και κτήρια, σε λίγο θα μπουν και στα σπίτια μας, αν δεν μας τα ’χουν πάρει σε πλειστηριασμούς βέβαια. Και βάζουν και μετανάστες μέσα και τους φροντίζουν. Λες και δεν μπορεί το Ελληνικό κράτος να το κάνει. Τώρα η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν μπορεί, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Αυτοί τι δουλειά έχουν και χώνουν την μύτη τους; Στο τέλος θα μας πουν κιόλας ότι επιτελούν και θεάρεστο έργο με τις διάφορες δράσεις αλληλεγγύης που διοργανώνουν, στέγαση, εκμάθηση γλωσσών, σίτιση, ιατρική φροντίδα, ιματισμό και δεν συμμαζεύεται.

Σιγά μην τους πούμε «εύγε» κι από πάνω για την αλληλεγγύη που δείχνουν, για την ανθρωπιά και τον σεβασμό που δείχνουν στους μετανάστες. Αυτά είναι χωράφια της εκκλησίας ενώ αυτοί είναι άθεοι όλοι τους, έ, άντε, να κυκλοφορούν και μερικοί αναρχοχριστιανοί μεταξύ τους.

Εντάξει, λοιπόν, καθώς πρέπει, αξιοπρεπείς, έντιμοι και φιλήσυχοι συμπολίτες μου.

Σας καταλαβαίνω. Και σας συμπονώ. Θα πρέπει να είναι θλιβερό όσο και τρομαχτικό να τρομάζει κάποιος να ονειρεύεται.

Όμως εγώ σας το λέω τρυφερά, από καρδιάς. Οι αναρχικοί είναι η μόνη σας ελπίδα. Είναι το όνειρο που θα παραμείνει για πάντα όνειρο, αρνούμενο πεισματικά να υποταχτεί στην πραγματικότητα της εξουσίας που τραυματίζει ανηλεώς την έννοια του Πραγματικού.