Δύο διαφορετικά ζητήματα με κοινή βάση

Παράλληλα με τα γεγονότα γύρω από την επίλυση του «σκοπιανού», δύο άλλα ζητήματα παραμένουν επίκαιρα και «καυτά»: α) το τέλος των δανειακών συμβάσεων, β) η πολιτική σύγκρουση στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας.

Το πρώτο συνδέεται με το δεύτερο και τα δύο με το ζήτημα της επίλυσης του «σκοπιανού», πολιτικά.

Το πρώτο και μετά τις ανακοινώσεις του ευρω-γκρουπ έρχεται, ως χαστούκι της πραγματικότητας, να διαλύσει μια και καλά το μύθο της αντίθεσης, μνημόνιο-αντιμνημόνιο και να ξαναβάλει τα πράγματα στη θέση τους. Η κρίση εξακολουθεί να υπάρχει, η πτώχευση της χώρας καραδοκεί, κι αν δεν γίνουν οι απαραίτητες δομικές αλλαγές στο κράτος και στην οικονομία, θα ξαναπέσουμε στα ίδια. Τίποτα δεν τέλειωσε και καμία «καθαρή» έξοδος δεν υπάρχει. Υπάρχει διαρκής στασιμότητα και κοινωνικοοικονομική κρίση και θα συνεχίσει εάν οι σημαίνουσες πολιτικές δυνάμεις δεν αντιληφθούν την πραγματικότητα.

Όμως, την αντιλαμβάνονται; Απ’ ό,τι φαίνεται μάλλον όχι, και κυρίως ορισμένες δυνάμεις του χώρου ανασυγκρότησης της σοσιαλδημοκρατίας ή της λεγόμενης «κεντροαριστεράς». Έτσι, πάμε στο δεύτερο σημείο, όπου με αφορμή τις συζητήσεις για την μετονομασία της ΠΓΔΜ, «ξαφνικά» προκύπτει ζήτημα (;) αποχώρησης του ΠΟΤΑΜΙΟΥ από το ΚΙΝ.ΑΛ.

Δηλαδή, συγγνώμη, κατ’ αρχήν το ΚΙΝ.ΑΛ. είναι κόμμα ή μήπως ένα προσωρινό οργανωτικό σχήμα, έτσι ώστε να δημιουργηθεί κάποια στιγμή το κόμμα ενός μεταρρυθμιστικού κέντρου; Πώς μια πολιτική διαφωνία για ένα επιμέρους ζήτημα, σοβαρού μεν, επιμέρους δε, γίνεται αιτία αποχώρησης από τη διαδικασία ανασυγκρότησης ενός πολιτικού φορέα; Σε ποια πολιτική βάση; Μήπως οι ίδιοι που δήθεν υπερασπίζονται τον πλουραλισμό τώρα τον υπονομεύουν; Είχαν συμφωνήσει να αποφασίζει ένας ή όχι; Έστω για κάποιο διάστημα. Εκείνοι, λένε, ότι θέλουν να κάνουν κάτι όπως ο Μακρόν και να καταργήσουν το δίπολο δεξιά/αριστερά. Πώς; Μιμούμενοι στο κενό τις πολιτικές κάπου άλλου; Αυτά γίνονται ή δεν γίνονται στην πράξη και όχι στα λόγια για να δημιουργούνται εντυπώσεις. Φυσικά η δικαιολογία είναι έτοιμη, «φταίνε οι πασόκοι», αλλά μοιάζει πλέον ως φτηνή προβολή. «Ό,τι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια»!

Ο πολιτικός χώρος της σοσιαλδημοκρατίας ή της κεντροαριστεράς είναι κατ’ αρχήν «πολιτικό νόημα» και δεν είναι κομματικές στρούγκες, ούτε φυσικά χώρος ευκαιριακής προσωπικής πολιτικής.

Το μείζον, το πολιτικά μείζον, είναι ότι η χώρα, έτσι όπως πορεύεται θα είναι σε επιτήρηση και υπανάπτυξη μέχρι το 2060, τότε δηλαδή που όλοι αυτοί που αλαζονικά περιφρονούν την πολιτική θέση 200.000 πολιτών, θα είναι σκόνη.

Το κεντρικό πολιτικό ζήτημα είναι: να μην φτάσουμε στο 2060 όπως είμαστε τώρα. Να ξαναφτιαχτεί η χώρα όσο πιο σύντομα γίνεται, κι αυτό δεν μπορεί να συμβεί με εγωπαθητικές συμπεριφορές και ιδεολογικές συγχύσεις. Γίνεται μόνο με ενότητα με βάση συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις. Κι αφήστε σας παρακαλούμε τον Μακρόν στην ησυχία του, εκείνος το έκανε. Εσείς;