Σκορπίσανε οι φίλοι μου

Σκοπός του παρόντος είναι για πρώτη φορά, έπειτα απο την τακτική παρακολούθηση του ιστολογίου του φίλου Γιώργου, η έκθεση όσων σ’ αυτή τη χώρα ξεπερνούν τις αντοχές μου και δεν με εξοργιζουν, αλλά με πληγώνουν. Στο ύφος της αναγραφής του πρώτου γράμματος των ονομάτων απο τον saboteur θα κινηθώ σε αντίστοιχο μήκος κύματος. Ουδείς από τους παρακάτω αποτελεί ανθρώπους υπεύθυνους για το σημερινό μας επίπεδο, αλλά είναι θύματα, μαχητές παρολ’ αυτά, της συμμορίας των αρπαχτικών.

Ο φίλος Ν.Π., 40 ετών, είναι πρώην ερευνητής, νυν μηχανικός ελεύθερος επαγγελματίας και κατά διαστήματα υπάλληλος για περίπου 4 χρόνια. Αποτελεί κλασική περίπτωση ατόμου ικανού να βρει και καρφίτσα σε αχυρώνα, πράγμα το οποίο θα τον καθιστούσε εκμεταλλεύσιμο από οποιοδήποτε σοβαρό κράτος σέβεται το δυναμικό του. Όμως όχι από την Ελλάδα... δεν ήταν ψηφοφόρος ποτέ. Ποτέ δεν έλαβε κάποια αμοιβή ικανή να συντηρηθεί, οπότε έχανε το απόλυτο της προσοχής του στην έρευνα. Δεν ήταν το «παιδί» κάποιου καθηγητή, οπότε δεν υπήρχε κίνητρο έστω για τη μετέπειτα ανέλιξη. Η συνέπεια ουσιαστικά ήταν να παρατήσει ακόμη και το διδακτορικό. Στην αγορά εργασίας είχε 2 εργοδότες, που κατάφεραν και του άφησαν φέσι τους μισούς μισθούς. Το λάθος του ήταν ότι ως λάτρης της μελέτης έχανε τη διαπραγματευτική του ικανότητα και γινόταν θύμα εκμετάλλευσης επιτήδειων. Το ζήτημα είναι πώς προστατεύεται κάποιος, όταν υπάρχουν τέτοιοι. Στη μισητή, υπεύθυνη για όλα τα κακά μας Γερμανία, οι παραπάνω θα είχαν αποπεμφθεί από το σώμα της κοινωνίας, των προμηθευτών, των πελατών, των υπολοίπων υπαλλήλων κ.λπ. Στην Ελλάδα είσαι πρώτος μάγκας, ψιλοαπατεώνας που ξέρεις να ελίσσεσαι.

Ο φίλος Ν.Γ. 30 ετών άφησε τις σπουδές του για βιοποριστικό λόγο και ασκεί το επάγγελμα του ηλεκτρολόγου εγκαταστάτη από τα 18. Άριστος στη δουλειά του, αλλά μακριά από εργολαβικές συνήθεις λογικές, δεν έβγαλε ποτέ τα χρήματα που άξιζε. Πριν 3 χρόνια με πολλή χαρά τον μύησα στο χώρο των φωτοβολταϊκών και έχει γίνει περιζήτητος εγκαταστάτης. Τώρα ξανά πρέπει να αυτοπροσδιορισθεί, μιας και ούτε τον ήλιο δεν ξέρουμε να εκμεταλλευτούμε σε επιχειρηματικό κι επενδυτικό επίπεδο στην Ελλάδα (εν αντιθέσει με τη μισητή, σκοτεινή Γερμανία που κρατά τα παγκόσμια σκήπτρα). Εδώ τα φωτοβολταϊκά έγιναν 80% για τους ήδη έχοντες και 20% για την πραγματική αναθέρμανση της αγοράς. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε. Η φίλη Ε.Μ. 26 ετών έφυγε για διδακτορικό στην Ολλανδία, όπου τη δέχθηκαν μετά από σοβαρή αξιολόγηση, μα ως ισότιμή τους. Εδώ δυστυχώς ήταν από ΤΕΙ πληροφορικής, οπότε δεν φτούραγε. Τι κι αν είναι μία από τους ελάχιστους Έλληνες που έχουν ασχοληθεί τόσο σοβαρά με την κρυπτογραφία. Μέχρι και παρατήρηση τηλεφωνική της έκαναν απο εταιρεία γιατί τους γέμισε το mailbox με το βιογραφικό της, το οποίο πιθανόν κάποια γραμματέας με κοντή φούστα και πηδιόλα δεν ήξερε να σβήσει. Αυτά στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην απάνθρωπη Ολλανδία (φτάνει με τη Γερμανία, εξάλλου όλοι μοιάζουν μεταξύ τους, είμαστε από τα λίγα μπουρδέλα) των φλώρων που ζουν σαν ρομποτάκια, οι εταιρείες αναγκαστικά απαντούν στα email κι αυτό επηρεάζει ακόμη και την υστεροφημία τους.

Ο φίλος Α., 28 ετών, ζει πλέον στο Μόναχο και δουλεύει ως ηλεκτρονικός με καθαρό μισθό 1.500 ευρώ, όταν εδώ δεν έβρισκε ούτε για ντελιβεράς. Παρεμπιπτόντως τον επισκέφθηκα με αφορμή κάποια δουλειά μου στο Μόναχο και ζει ένα ζηλευτό βιοτικό επίπεδο. Μέχρι και άλμπουμ καλωσορίσματος του απέστειλε η πόλη του Μονάχου με πληροφορίες για τη ζωή στη χώρα και την πόλη τους. Ένα καλό παράδειγμα για το τι μετανάστες πρέπει να επιδιώκουμε, αλλά και τι συμπεριφορά πρέπει να επιδυκνείουμε απέναντί τους.

Ο φίλος Ν., 32 ετών, δουλεύει ως πολιτικός μηχανικός στην Αγγλία γιατί έμεινε άνεργος και ζει μια ζωή 10 φορές καλύτερη απ’ ό,τι ισχυρίζεται.

Ο φίλος Γ., 45 ετών, έμεινε άνεργος και έφυγε για την Ελβετία, όπου ζει μια μαγική ζωή με την οικογένειά του. Οι φωτογραφίες που έχω δει από το μέρος όπου ζει με έκαναν να ψάξω επόμενη πτήση για Ζυριχη. Τα γερμανικά μου τα έχω φρεσκάρει σε 3 μήνες, οπότε φύγαμε.

Αυτές εν συντομία ήταν μόνο ελάχιστες περιπτώσεις ατόμων ικανών για όλα, αλλά όχι να προσφέρουν στη χώρα τους. Λείπει η όρεξη, η βούληση, η προοπτική, η εμπιστοσύνη. Χαμένοι δεν πηγαίνουν, ορέγονται τις ικανότητές τους φορείς ξένοι που μόνο ένας ηλίθιος ή υπερβολικά εθνικόφρων (δηλαδή, ηλίθιος) θα αρνείτο προκειμένου να αγωνισθεί εδώ, για την πατρίδα.

Ποια είναι λοιπόν η πατρίδα μου; Οι πολιτικοί των ρουσφετιών, οι δημοσιογράφοι παπαγάλοι, οι αμόρφωτοι δάσκαλοι, οι τεμπέληδες γεωργοί, οι βλαχομπαρόκ αγροteenagers των επιδοτήσεων, οι γιατροί υπάλληλοι των φαρμακευτικών, οι μηχανικοί με τις άκρες σε πολεοδομίες, οι δικηγόροι........ καλά, αυτοί παντού ίδιοι είναι...

Φυσικά οι εξαιρέσεις είναι πολλές, όμως το πρόβλημα είναι πως η πλάστιγγα έγειρε πια ανυπόφορα και ο δείκτης δείχνει «μιζέρια». Δεν ξέρω αν είναι πιο επικίνδυνος ο παγκόσμιος κερδοσκόπος ή ο πολίτης μιας χώρας. Και τα δύο έχουν αναμφίβολα ισχύ, αλλά ο πρώτος χρειάζεται το δεύτερο για να λειτουργήσει. Για την ακρίβεια, την αδράνειά του.

Εγώ, λοιπόν, ο Γ.Γ., 30 ετών σύντομα, χαίρομαι τα όμορφα κάθε πόλης, χώρας, στιγμής, ηλικίας, περίστασης, αλλά με θλίβει και με αγχώνουν αφάνταστα οι περίπτωσεις των Ν.Γ., Ν.Π., Ε.Μ.... Τα εισοδήματά μου δεν είναι για να παραπονιέμαι (με αφορμή και το Ε1 χθες, είδα ότι βγάζω αρκετά για να γκρινιάξω έστω μία φορά για τα οικονομικά μου). Έβγαλα στη μέχρι τώρα καριέρα μου των 6 ετών αρκετά, αλλά τα δούλεψα και τα άξιζα όλα και μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος για αυτό τουλάχιστον.

Όμως, αν η κατηφόρα συνεχίσει 2 χρόνια ακόμη, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου μια καλύτερη τύχη μακριά απο την «πατρίδα». Εξάλλου, όποιος θέλει να βρει την αλήθεια δεν πρέπει να έχει πατρίδα. Καλό κουράγιο ή, στα φινλανδικά, onnea…