Όσοι καταλαβαίνουμε πως μια χώρα που έχει κυβέρνηση σαν αυτή του Αλέκση του Φούιτ έχει τόσο μέλλον όσο και η Σαουδική Αραβία στο Μουντιάλ, παρηγορούμαστε στη σκέψη πως μαζί με την καταστροφή της οικονομίας, της παιδείας, της υγείας και της ασφάλειας, ο Αλέκσης μας χάρισε και το ξεβράκωμα της Αριστεράς. Ένα ξεβράκωμα στο οποίο δεν φάνηκε μόνο η γύμνια των ιδεών και της πολιτικής της, αλλά και η γύμνια του ήθους της. Φάνηκαν, αν προτιμάτε, οι πλούσιες καμπύλες της χυδαιότητας με την οποία τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (της μαζικότερης έκφρασης της Αριστεράς στη χώρα) πολιτεύονται και παλεύουν για το μοναδικό πράγμα που ρίχνει λίγο φως στη μικρή ζωούλα τους, την εξουσία.
Κι ενώ η συριζαϊκή χυδαιότητα ήταν φανερή από τα χρόνια της αντιπολίτευσης, τότε που παρέα με τη Χρυσή την Αυγή τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αγανακτούσαν στις πλατείες, το μέγεθός της δεν σταματά να με εκπλήσσει. Εκεί που λέω «δεν μπορούν, ακόμα κι αυτοί, να γίνουν ακόμα πιο χυδαίοι», κάποιο στέλεχος της Πρώτης Φοράς Αριστεράς ανοίγει το στόμα του και αποδεικνύει πως για τους υφιστάμενους του Αλέκση (και συνεπώς για τον ίδιο) η χυδαιότητα είναι κάτι σαν το σύμπαν. Όχι μόνο δεν ξέρουμε τα όριά του αλλά ούτε και να τα φανταστούμε μπορούμε.
Τελευταία απόδειξη της απεραντοσύνης της συριζαϊκής χυδαιότητας είναι οι κουβέντες του συντρόφου Φίλη. Ο πρώην υπουργός της Παιδείας, αφού ξεπέρασε την ανησυχία που είχε για την υγεία του δολοφόνου Κουφοντίνα, είπε να ασχοληθεί με το μέχρι πρότινος συνεταιράκι του, τον Καμμένο τον Δημήτρη. Και είπε λόγια των οποίων το βάρος με αναγκάζει να τα βάλω σε εισαγωγικά.
«Εγώ αστυνομικός δεν είμαι, αλλά ο Δημήτρης Καμμένος με τις δημόσιες τοποθετήσεις του έμοιαζε να ακουμπά σε συμφέροντα».
Αυτά είπε ο σύντροφος Φίλης για τον άνθρωπο που χάρη στην ψήφο του ξεκούρασε κι αυτός τα οπίσθιά του στις αναπαυτικές καρέκλες της εξουσίας. Ο σύντροφος Φίλης, ο οποίος μάλλον αδιαφορούσε για τα συμφέροντα στα οποία ακουμπούσε ο Καμμένος ο Δημήτρης όσο αυτός στήριζε την εξουσία της συμμορ... του κόμματός του. Ο σύντροφος Φίλης που για να μην μιλάει τόσο καιρό μάλλον ακουμπούσε στα ίδια συμφέροντα. Ο σύντροφος Φίλης ο οποίος ζαλισμένος από τη γλύκα της εξουσίας και παρασυρμένος από τη χυδαιότητά του, δεν κατάλαβε ότι οι κατηγορίες εναντίον του Καμμένου του Δημήτρη είναι κατηγορίες εναντίον της κυβέρνησης που ο Καμμένος ο Δημήτρης στήριζε μέχρι πριν λίγες μέρες.
Επειδή διαβάζουν και πονηροί και κουτοί και κουτοπόνηροι, να πω πως δεν προσπαθώ να υπερασπιστώ τον Καμμένο Δημήτρη. Δεν έχω καμία διάθεση να υπερασπιστώ έναν άνθρωπο που συνέκρινε την Ευρωπαϊκή Ένωση με στρατόπεδο συγκέντρωσης και αναπαρήγαγε το ρατσιστικό παραμύθι σύμφωνα με το οποίο οι Εβραίοι που εργάζονταν στους Δίδυμους Πύργους δεν πήγαν στη δουλειά την αποφράδα 11η Σεπτεμβρίου. Τον συμπονώ που αναγκάστηκε το 2014 να ζήσει με εισόδημα 2,96 ευρώ (έτσι δήλωσε στο Πόθεν το Έσχες του), αλλά μέχρι εκεί. Δεν έχω ιδέα αν ακουμπάει σε συμφέροντα ή αν τον ακουμπούν αυτά ή αν είναι συμφεροντοφοβικός. Αυτό που ξέρω είναι πως ο καταγγέλων ήταν για χρόνια συνέταιρός του και άρα, αν οι καταγγελίες έχουν βάση, είναι και συγκατηγορούμενός του (πολιτικά μιλώντας πάντα).
Όλοι ξέρουμε ότι οι χυδαίες επιθέσεις εναντίον πρώην συντρόφων και συνεταίρων είναι μια πολύ παλιά παράδοση στην κομμουνιστική Αριστερά. Όποιοι διαχώριζαν τη θέση τους από τις επιθυμίες της ηγεσίας του Κόμματος βαφτίζονταν προδότες και μέσα σε μια νύκτα από αγαπημένοι σύντροφοι μετατρέπονταν σε επικίνδυνους λεπρούς. Στις χώρες μάλιστα που η κομμουνιστική Αριστερά κατάφερε να επιβάλει τη δικτατορία της εκτελούνταν. Είναι μια πρακτική που έχουν όλα τα σύνολα των οποίων τα μέλη είναι πιστοί και όχι σκεπτόμενοι. Είναι μια πρακτική που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ακολουθούν όλες οι θρησκείες και η κομμουνιστική Αριστερά, αυτό το ό,τι πιο κοντά σε θρησκεία έχει η πολιτική, δεν θα μπορούσε να είναι εξαίρεση. Όμως το ημερολόγιο δείχνει 2018 και το να πιστεύεις ότι μπορείς να κατηγορείς τους πρώην συνεργάτες σου για υπηρέτες συμφερόντων δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο όπως παλιά.
Καταλαβαίνω ότι μιλάμε για ανθρώπους των οποίων οι ιδέες για το πώς λειτουργεί η πολιτική και η οικονομία είναι ίδιες και απαράλλαχτες, σαν ευαγγέλιο, από τα μέσα του 19ου αιώνα, οπότε το να τους ζητά κανείς να αφήσουν τις ωραίες παραδόσεις του παρελθόντος είναι μάλλον υπερβολικό. Αλλά, με την καλή μου την καρδιά, θέλω να τους συμβουλέψω να προσπαθήσουν να περιορίσουν τη φυσική και ιδεολογική τους τάση προς τη χυδαιότητα. Ο κόσμος έχει αλλάξει από τον 19ο αιώνα και πια, κάθε φορά που κάποιος κατηγορεί έναν πρώην συνέταιρό του, όλοι ρωτούν το ίδιο πράγμα: Εκτός από χυδαίος είναι συνένοχος που τα ήξερε όλα ή ηλίθιος που δεν είχε καταλάβει τίποτα; Και μπράβο τους.
20°
