Η «βρώμικη» επόμενη ημέρα μιας συμφωνίας

Συνταρακτικά γεγονότα ταρακούνησαν τον πλανήτη. Ο Ντόναλντ Τραμπ τίναξε στον αέρα μία οικονομική τάξη πραγμάτων η οποία ίσχυε από το 1975. Η Αμερική αγωνίζεται να μη χρεοκοπήσει και υπονομεύει την παγκοσμιοποίηση την οποία αυτή επέβαλε, διατηρώντας ένα εξωτερικό χρέος της τάξης των 21,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Κατήργησε με μία «μη υπογραφή» την G7. Συνάντησε τον βορειοκορεάτη ηγέτη και υπέγραψε συμφωνία. Ο Κιμ δεν είναι πια παρίας. Το Ισραήλ βρίσκεται με τον δάκτυλο στη σκανδάλη κατά του Ιράν. Η τιμή του πετρελαίου ανεβαίνει παγκοσμίως. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πιάσει πάτο, με την Ιταλία να ακολουθεί το ρεύμα φασιστοποίησης των δυτικών κοινωνιών. Η Τουρκία βρίσκεται και επίσημα πίσω από τρομοκρατικές επιθέσεις του ISIS, όπως αποκαλύπτει έγγραφο της Υπηρεσίας Πληροφοριών της Ε.Ε. Το πολιτικό φαινόμενο Όρμπαν και οι μιμητές του κυριαρχεί στις συνεδριάσεις των πολιτικών αναλυτών σε όλα τα πάνελ του κόσμου.

Ο «λαϊκισμός» ως πολιτική ιδεολογία σαρώνει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Ξύπνησε ο Περόν μέσα μας και βγάζει όλο το συσσωρευμένο κατακάθι ενός συστήματος το οποίο συμπλήρωσε τον κύκλο ζωής του και βλέπει πως δεν υπάρχουν περιθώρια ανανέωσης της χρονικής ρήτρας επιβίωσης. Στην Ελλάδα η πολιτική ελίτ δεν ασχολείται με τίποτε από τα παραπάνω συνταρακτικά. Ούτε καν τα μηρυκάζει. Δεν την απασχολούν. Απλώς τα παιδιά βασανίζονται στο πεδίο των Πανελληνίων εξετάσεων, άλλο ένα δείγμα συλλογικής κοινωνικής βαρβαρότητας. Στους δρόμους επιβραβεύεται η βία ως μορφή ενός ιδιόμορφου κοινωνικού αυτισμού. Βία αριστερή. Βία των ακροδεξιών. Βία ρατσιστική (Άμφισσα). Βία εθνικιστική. Βία κρατική υπό τη μορφή βάναυσης φορολόγησης. Βία των γειτόνων υπό τη μορφή μίας διαρκούς απειλής. Βία λόγω ανεργίας η οποία σκοτώνει σιγά αλλά σταθερά και αποτετανώνει κάθε ανακλαστικό. Βία δολοφονική που φιγουράρει καθημερινά στα δελτία ειδήσεων λες και η Ελλάδα είναι ένα απέραντο πάρκο of murder simulation, μόνο που δεν είναι προσομοίωση αλλά πραγματικότητα.

Όμως η μεγαλύτερη βία που καλύπτει όλες τις άλλες εκδοχές και η οποία δεν φαίνεται, δεν τη νιώθεις στο πετσί σου, είναι εκείνη της αδιαφορίας για τα συντελούμενα στον κόσμο, πέρα από τα σύνορα. Λες και η μικρή αυτή χερσόνησος του Αίμου ανήκει σε ένα άλλο Σύμπαν. Καμία συζήτηση των ελίτ, καμία συνεννόηση, κανένας κοινωνικός - συλλογικός προσανατολισμός για το μέλλον. Η Αθήνα είναι μία πόλη γεμάτη από τουρίστες αλλά άδεια από ψυχές των πολιτών της. Κουρασμένοι, αποκαρδιωμένοι, ούτε καν ανήσυχοι διότι το συνήθισαν, ούτε αριστεροί πια (ευφημισμός), ούτε δεξιοί, υπακούν ή μάλλον αντιδρούν σε συνθήματα. Αταβισμός!

Είναι εμετική η αντίδραση των ελίτ στο θέμα του Μακεδονικού. Δεν αφορά αυτή η συμπεριφορά τη συμφωνία αυτή καθεαυτή. Μία συμφωνία η οποία είναι σαφώς καλύτερη από την προηγούμενη του Κάρολου Παπούλια. Άλλωστε δεν μίλησε κανείς και ποτέ για ολοκληρωμένη συμφωνία αλλά για «Πλαίσιο - Συμφωνία» με οδικό χάρτη και χρονική ρήτρα, προϋποθέσεις και δεσμεύσεις εκατέρωθεν. Η εμετική συμπεριφορά αφορά την υποκρισία των ελίτ έναντι της πραγματικής διάστασης του ζητήματος. Οι «εκσυγχρονιστές illuminati» ξαφνικά βουβάθηκαν εκφοβισμένοι από τον ντόρο των συνθημάτων της Πλατείας. Αναλογίστηκαν πως η σημερινή κυβέρνηση κατάφερε κάτι που δεν διανοήθηκαν στο παρελθόν οι κυβερνήσεις, από τον Ανδρέα Παπανδρέου έως και την πολύ πρόσφατη του Αντώνη Σαμαρά, συμπεριλαμβανομένων εκείνων του Κώστα Σημίτη και Κώστα Καραμανλή. Θεώρησαν προφανώς πως η διαφαινόμενη σταδιακή επίλυση του «μακεδονικού» συνιστά απειλή ως προς τους βραχυπρόθεσμους εκλογικούς σχεδιασμούς. Προτίμησαν, ακόμη και λαμπροί στο παρελθόν εκπρόσωποι της ζώσας δημοσιογραφίας, να καλυφθούν πίσω από το επιχείρημα της αποδυνάμωσης σε όλα τα επίπεδα του «κοινού εχθρού», της σημερινής ομάδας του Μαξίμου δηλαδή, παρά να επιχειρήσουν να διαμορφώσουν ένα κλίμα που θα ήταν ευεπίφορο σε μία επίλυση του χρονίζοντος ζητήματος. Τυφλώθηκαν από το αντιπολιτευτικό πάθος; Όχι βέβαια. Επέλεξαν πολιτικά στρατόπεδα. Όμως τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα ούτε πρέπει να είναι ούτε και να αντιμετωπίζονται με όρους εκλογικούς. Το γνωρίζουν καλά. Δεν τους διαφεύγει. Απλώς επιλέγουν να αγνοούν αυτή την πικρότατη αλήθεια. Άλλωστε την ίδια συμπεριφορά επιδεικνύουν και ως προς τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό. Η μετωπική άρνηση κάθε ενδεχόμενης συνεννόησης. Όποτε στο παρελθόν πολιτικές παρατάξεις και δημοσιογραφία συνασπίστηκαν μαζί σε μετωπικές συγκρούσεις, έχασε η χώρα. Με μαθηματική ακρίβεια.

Είναι προφανές πως οι επερχόμενες εκλογές θα διεξαχθούν σε ένα πλαίσιο συναισθηματικής αντιπαράθεσης επί του λεγόμενου Σκοπιανού ζητήματος με εμπλοκή όλων εκείνων των αρρωστημένων στοιχείων τα οποία εμφανίζονται όταν το «θερμοκήπιο της εθνολαγνείας» τούς το επιτρέπει. Ερήμην κάθε ορθολογισμού και ποιοτικής αυτογνωσίας, οι δρόμοι θα γεμίσουν ξανά από τους υστερικούς φορείς της εθνοτικής αντιπαράθεσης και της καθαρότητας του «Γένους των Ελλήνων». Είναι επίσης προφανές πως οι μειοψηφίες αυτές θα ενισχύσουν εκείνους τους πολιτικούς σχηματισμούς οι οποίοι θα υποσχεθούν πως η αποτελεσματική «Αποσυριζοποίηση» εγγυάται και την πορεία της κοινωνίας προς το μέλλον. Δηλαδή, το καραμανλικό μπλοκ, το σαμαρικό μπλοκ και το εναπομείναν μεδούλι του βαθέος ΠΑΣΟΚ, ο υπάρχων σταλινικός πυρήνας και η ακροδεξιά όλων των εκδοχών μαζί με τους μητροπολίτες της πλειοψηφίας της Ιεράς Συνόδου, εγγυώνται πως το μέλλον της χώρας εξαρτάται από την «αποσυριζοποίηση της κοινωνίας». Αν ήταν τόσο απλό, τότε σίγουρα οι αρχιτέκτονες αυτού του πολιτικού σχεδιασμού θα δημιουργούσαν σχολή πολιτικής σκέψης και εφαρμογής. Μόνο που η ιστορία ποτέ δεν συγκράτησε τέτοιες αστειότητες, παρά μόνο ως παραδείγματα προς αποφυγή. Όταν ο λαϊκισμός αντιμετωπίζεται λαϊκιστικά, τότε η κατάληξη προσομοιάζει σε καταστροφή. Σε αυτή τη φάση κινείται η σημερινή πολιτική πραγματικότητα. Ενδεχομένως να είναι ήδη αργά. Το έχει αντιληφθεί το 82% των νεαρών πολιτών που έχουν καταφύγει εκτός Ελλάδος και που δεν σκέφτεται καν να επιστρέψει. Υπολογίζονται σε πεντακόσιες με οκτακόσιες χιλιάδες οι νέοι που έφυγαν. Γιατί να ξαναγυρίσουν; Για να βρουν στη θέση του Τσίπρα εκείνους που έφεραν τον Τσίπρα στο Μαξίμου;