Η διελκυστίνδα της, νεότερης ιστορικά, αντιπαράθεσης μεταξύ Ελλάδας και Κράτους Σκοπίων, έληξε χθες με στρατηγική ήττα για τον ελληνισμό. Δυστυχώς, με την συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ δεν έχουμε την επίλυση ενός «ενοχλητικού» και «περιττού»προβλήματος –όπως κάποιοι επιμένουν να το υποβαθμίζουν-, αλλά την δημιουργία προϋποθέσεων για σοβαρότερες επιπλοκές με αλυτρωτικές διαστάσεις σε βάρος του χώρου της ελληνικής Μακεδονίας.
Ποια ήταν η βασική φροντίδα της χώρας μας μετά τις διευθετήσεις του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την Μικρασιατική Καταστροφή όσον αφορά στα βόρεια βαλκανικά μας σύνορα; Ακριβώς η αποτροπή ενός αυτόνομου «μακεδονισμού» με ιδιαίτερη εθνική ταυτότητα και γλώσσα, ο οποίος, στηριγμένος σε μια εθνοκρατική δομή, θα αναλάμβανε την ιστορική αποστολή της ενοποίησης μιας «κατακερματισμένης Μακεδονικής πατρίδας».
Απέναντι σ’ αυτό το περίφημο αφήγημα του «μακεδονισμού», αντιτάχθηκε με πλήρη συνείδηση η εθνική, πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία στη χώρα μας, ενώ, αντίθετα, την προώθησε με απόλυτη εθνική αφέλεια ή και σκοπιμότητα η ελληνική όπως και η βαλκανική Αριστερά.
Είναι τυχαίο ότι διορατικοί πολιτικοί άνδρες όπως ο Κ. Καραμανλής και ο Α. Παπανδρέου επέμεναν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, στην πάση θυσία αποφυγή συγκρότησης ενός νέου και αυτόνομου «μακεδονισμού», που σε βάθος ιστορικού χρόνου θα καταστεί αλυτρωτικός βραχίονας στην περιοχή;
Θεωρώ αδιαμφισβήτητο, ότι σε κατάλληλες συγκυρίες και με τις κατάλληλες αναδιατάξεις και συμμαχίες, η «Βόρεια Μακεδονία» θα θελήσει να συσχετίσει, να διασυνδέσει και να ενσωματώσει υπό την σκέπη του «μακεδονισμού» τις υπόλοιπες Μακεδονικές περιοχές. Η τυχόν απάλειψη μιας σχετικής αναφοράς από το σημερινό της σύνταγμα, δεν σημαίνει ότι θα βγει και από την εθνική «μακεδονική» ψυχή της.
Ο αλυτρωτισμός του Ελληνικού Έθνους και η λαχτάρα του να ιδρύσει δικό του κράτος, που εκδηλώθηκε με την Επανάσταση του 1821 και τους Βαλκανικούς πολέμους, δεν ήταν γραμμένος σε κάποιο σύνταγμα.
Φτάσαμε λοιπόν σήμερα σ’ μια επικίνδυνη εθνικά συμφωνία, γιατί η κυβέρνηση αγνόησε επιδεικτικά τον συστατικό πυρήνα μιας εθνογεννετικής διαδικασίας, έστω και κατασκευασμένης, που είναι η αυτόνομη ύπαρξη «μακεδονικής» γλώσσας και ταυτότητας. Το όνομα μιας χώρας, καθώς και τα συντάγματα και οι συνθήκες, είναι στοιχεία παράγωγα που μπορούν να αναθεωρηθούν στο βάθος του ιστορικού χρόνου. Η ταυτότητα και η γλώσσα είναι ψυχή του κάθε έθνους που γίνεται κράτος στο οποίο δίνουν το όνομα.
Αυτή, λοιπόν, ήταν η μεγάλη παγίδα στην οποία έπεσε ή ήθελε να πέσει η κυβέρνηση Τσίπρα – Κοτζιά. Οδηγήθηκε στη διαπραγμάτευση του παράγωγου μέρους (όνομα–σύνταγμα- συνθήκες) και όχι του ΣΥΣΤΑΤΙΚΟΥ μέρους (εθνική ταυτότητα-γλώσσα).
Εδώ θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος καλοπροαίρετα, τελικά πού θα μπορούσε να βρεθεί ένας επωφελής συμβιβασμός; Μα ακριβώς στην αποφυγή του καθαρού όρου «μακεδονικός» στα συστατικά εθνικά στοιχεία και την σαφή προσθήκη σύνθετου προσδιορισμού π.χ σλαβομακεδονική ταυτότητα και γλώσσα.
Δεν είναι,όμως, τυχαίο, ότι ο Ζάεφ τα θέματα ταυτότητας και γλώσσας τα έβγαλε εξαρχής από το τραπέζι της διαπραγμάτευσης, όπως και ότι ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών προέτρεξε να το αποδεχτεί και μετά να απολογηθεί γι’ αυτό με την γελοία και εθνικά απαράδεκτη δικαιολογία ότι δήθεν τα είχαν αποδεχτεί οι προηγούμενοι.
Επίσης, καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι ο Ζάεφ παρουσιάζοντας την συμφωνία, μίλησε για συμβιβασμό μεν στο όνομα, αλλά με ενίσχυση και θωράκιση της «μακεδονικής» ταυτότητας, της «μακεδονικής» γλώσσας και της πολιτιστικής «μακεδονικής» κληρονομιάς.
Η συμφωνία, λοιπόν, δεν είναι γενικά και αόριστα ατελής, ανολοκλήρωτη, ετεροβαρής, υποχωρητική ή προδοτική όπως ακραία λέγεται. Ούτε θα κριθεί με όρους τρέχουσας συγκυρίας.
Είναι εθνικά επικίνδυνη, σε βάθος ιστορικού χρόνου, επειδή συγκροτεί και νομιμοποιεί τον αυτόνομο αλυτρωτικό «μακεδονισμό. Προερχόμενη από ελλειποβαρείς, πολιτικά και διορατικά, κυβερνώντες, που κινδυνεύουν να τους γράψει η ιστορία για λόγους ακριβώς αντίθετους από αυτούς που πιστεύουν, για το χθεσινό τους «επίτευγμα».
7°
