H συμφωνία για τη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας είναι γεγονός. Οι λεπτομέρειές της είναι γνωστές και αμοιβαία θετικές. Σε ό,τι μας αφορά, θεωρώ πως αποτελεί ένα από τα ελάχιστα θετικά που ανεπιφύλακτα πιστώνεται σε μια κατά τη γνώμη μου κάκιστη κυβέρνηση. Έχω επιχειρηματολογήσει πρόσφατα γιατί είναι θετικό να λήξει το ζήτημα με συμφωνία σαν την παραπάνω και γιατί το ζήτημα ξεπερνάει τις όποιες μικροκομματικές βλέψεις του κ. Τσίπρα, δε χρειάζεται να το επαναλάβω.
Εφόσον τεθεί σε πραγματική ισχύ, η συμφωνία ξεπερνάει τα εξής «ονόματα» της γειτονικής χώρας:
Α. «Δημοκρατία της Μακεδονίας», το όνομα που είχαν δώσει οι ίδιοι στον εαυτό τους μέχρι τώρα και το είχαν αναγνωρίσει 140 χώρες.
Β. «Μακεδονία», το όνομα με το οποίο τους αποκαλούσαν στην πράξη σχεδόν οι πάντες .
Γ. «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» (ΠΓΔΜ), το όνομα με το οποίο προσέρχονταν στην ΕΕ, τον ΟΗΕ κλπ, και υπό το οποίο τους αναγνώριζαν λίγες χώρες, όπως π.χ. η Ισπανία.
Δ. «Σκόπια», το εξευτελιστικό όνομα που ταύτιζε το κράτος με την πρωτεύουσα, ίσχυε στο μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών μίντια και (μέσω αυτών) στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, ενώ παρήγαγε τα απαράδεκτα και μόνο ελληνικής χρήσης «Σκοπιανός», «σκοπιανό» κλπ.
Πώς όμως θα τεθεί σε πραγματική ισχύ η συμφωνία; Μόνο όταν εγκριθεί και από τις δυο χώρες.
Στη μεν Ελλάδα, το θέμα θα έρθει στη Βουλή μάλλον το φθινόπωρο. Μέχρι τότε θα έχουν γίνει και ξαναγίνει εθνικιστικά συλλαλητήρια κατά της συμφωνίας και θα γίνουν και κείνη τη στιγμή, καθώς μάλιστα η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών φαίνεται, με βάση τις δημοσκοπήσεις, πως είναι αντίθετη με οποιαδήποτε χρήση του όρου «Μακεδονία» ή παραγώγων της από τους γείτονες. Για αυξημένη πλειοψηφία 180 ψήφων στη Βουλή δε συζητάμε. Με δεδομένο ότι κατά της συμφωνίας έχουν ταχτεί οι ΑΝΕΛ, η Νέα Δημοκρατία, η Χρυσή Αυγή, το ΚΚΕ και η Ένωση Κεντρώων καθώς και οι πιο δεξιοί ανεξάρτητοι (π.χ. Νίκος Νικολόπουλος), το βάρος πέφτει στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, του Κινήματος Αλλαγής και τους πιο ανοιχτόμυαλους ανεξάρτητους (π.χ. Χάρης Θεοχάρης). Μόνο αν όλοι αυτοί ψηφίσουν «Ναι» θα περάσει η συμφωνία. Ελάχιστη πιθανότητα υπάρχει για διαφοροποίηση νεοδημοκρατών βουλευτών από το κόμμα τους, μεγαλύτερη υπάρχει για διαφοροποίηση ΣΥΡΙΖΑίων από το δικό τους. Και βέβαια, το «κλειδί» το κρατάει η πιο πολύφερνη νύφη, που αυτή τη στιγμή είναι οι βουλευτές του ΚΙΝΑΛ, που όμως πολύ δύσκολα θα ψηφίσουν όλοι «Ναι». Γίνεται συνεπώς αντιληπτό ότι, όταν με τα καλό έρθει η συμφωνία στη Βουλή, οι συσχετισμοί δε θα είναι καθόλου βέβαιοι υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.
Για να έρθει το θέμα στην ελληνική Βουλή, ωστόσο, θα πρέπει να έχει προηγηθεί έγκριση της συμφωνίας από τους Βορειομακεδόνες πολίτες.
Κι εδώ, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Γιατί, σε ό,τι αφορά τη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας:
Ο κ. Ζόραν Ζάεφ απέδειξε το θάρρος του. Διάλεξε στρατόπεδο και προοπτική: σλάβικη και όχι αρχαιομακεδονική καταγωγή του έθνους του ώς προς το παρελθόν, Δύση και ανοιχτή κοινωνία ώς προς το μέλλον. Τώρα παίζει το πολιτικό του μέλλον. Όσοι έχουμε λίγα δράμια ρεαλιστικό μυαλό στο κεφάλι μας, δεν πρέπει απλά να πάμε κόντρα σε ακροδεξιούς, φασίστες, σταλινικούς, παπάδες και λοιπούς στην Ελλάδα (αυτό το κάνουμε έτσι κι αλλιώς καιρό τώρα), δεν πρέπει απλά να υποστηρίξουμε τη συγκεκριμένη απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης (όπως είχαμε κάνει, πάλι κατ΄ εξαίρεση, στα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων), αλλά πρέπει να πούμε ένα μεγάλο «μπράβο» στον κ. Ζάεφ, να σταθούμε στο πλευρό του και να του ευχηθούμε «Καλή επιτυχία».
Καλή επιτυχία λοιπόν, Βορειομακεδόνα φίλε Ζόραν Ζάεφ.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
Μια προσπάθεια να σκιαγραφηθεί η εικόνα της πλέον εύλογης και πιθανής απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, στην υποθετική περίπτωση κοινής ελληνο-τουρκικής προσφυγής σε αυτό
18°
