Όχι σκουπίδια, όχι παιδάκια σε θάλασσες και ακτές

Με τεράστια χαρά –που μόνο με τη χαρά που ένιωσα όταν ο Αντώνης ο Σαμαράς είπε πως η Ελλάδα θα βγει από το μνημόνιο μια ώρα αρχύτερα (δηλαδή σε καμιά 20αριά χρόνια παρά μια ώρα)– έμαθα πως ζω στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου. Αυτή η πολύτιμη γνώση έγινε κτήμα μου χάρη στο σποτάκι του Υπουργείου του Τουρισμού, το οποίο, με πολύτιμο σύμμαχο τη φωνή του υποψηφίου βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, του Ρένου του Χαραλαμπίδη, μας καλεί να μην είμαστε βρομιάρηδες και αγενείς και απατεώνες μπροστά στους τουρίστες γιατί είναι ξένοι άνθρωποι και δεν είναι σωστό να μας κακολογήσουν στη γειτονιά. Στο κάτω-κάτω μπορούμε να είμαστε όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα, όταν τελειώσει η τουριστική σεζόν και μείνουμε μεταξύ μας να απολαύσουμε τους καρπούς του μόχθου της προσποίησης μας.

Αυτό που με μπέρδεψε κάπως είναι το είδος του πλούτου του οποίου είμαστε κάτοχοι. Αν κατάλαβα καλά απο τα –σαφώς επηρεασμένα από τη ζωγραφική του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου Θανάση Λάλα– σκιτσάκια, ο πλούτος μας περιλαμβάνει μια μαυροφορεμένη γιαγιά με χίπστερ ποδιά, ένα καρπούζι, ένα εκκλησάκι, ένα μοναστήρι, ένα εικόνισμα, μια ξανθιά ναυαγοσώστρια, έναν κίονα ιωνικού ρυθμού, έναν ήλιο με το μουστάκι του Αγάθωνα, μια διασταύρωση πελεκάνου με ποδοσφαιριστή της Εθνικής και μια αποβολή της μαμάς του Γκάρφιλντ. Ομολογώ πως είχα άλλη ιδέα για τον πλούτο, αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως όλα τα παραπάνω μπορεί να πιάσουν μια καλή τιμή, εκτός από τη γιαγιά που πρέπει να βιαστούμε να την πουλήσουμε γιατί η ημερομηνία λήξης της πλησιάζει.

Όπως και να έχει, νομίζω πως αξίζουν συγχαρητήρια στη δημιουργική ομάδα που επέλεξε σκίτσα εικονογράφησης παιδικού βιβλίου για να περάσει το ωραίο της μήνυμα, μια επιλογή που νομίζω πως έχει να κάνει με την αντίληψη που έχουν οι διαφημιστές για το πνευματικό επίπεδο του τάργκετ του γκρουπ στο οποίο απευθύνεται το συγκεκριμένο σποτ και μπράβο τους.

Η εντολή της υπουργού στη δημιουργική ομάδα ήταν σαφής: «Θέλω ένα σποτ που να μπορώ να το καταλάβω ακόμα κι εγώ!»

Επειδή από τα πολλά σκίτσα του σποτ, αυτό που με αγγίζει περισσότερο είναι αυτό του εκνευριστικού ρακετοφόρου, πιστεύω πως πρέπει να χαιρετίσω την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου της Δυτικής της Μάνης, σύμφωνα με την οποία απαγορεύονται οι ρακέτες στις παραλίες της περιοχής.

Κάποιοι συμπολίτες μου ενδεχομένως να δυσαρεστηθούν με την απόφαση αυτή, καθώς θα στερήσει από τους λουόμενους ένα εξαιρετικής ομορφιάς θέαμα. Αυτό των σφιγμένων σαν σε κρίση δυσκοιλιότητας και μαυρισμένων σαν σε κάστινγκ για τον πρωταγωνιστή ταινίας με θέμα τη ζωή του Λάκη του Γαβαλά, Ελλήνων, οι οποίοι παίζουν αυτό το πρωτότυπο παιχνίδι στο οποίο νικητής βγαίνει όποιος καταφέρει να πετύχει περισσότερους ανθρώπους στην παραλία και ταυτόχρονα, παρά το σφίξιμο, να μην κάνει τα κακάκια του στο τριγωνικό σέξι μαγιό του.

Εμένα από την άλλη καθόλου άσχημο δεν μου φαίνεται το να εξαφανιστεί το εκνευριστικό τακ-τακ από τις παραλίες, το οποίο πολύ με ενοχλεί όταν δεν το προκαλώ εγώ. Όμως, αν ο σκοπός είναι να μπορούμε να ηρεμήσουμε και να κάνουμε μπάνιο χωρίς να κινδυνεύει η φυσική και η πνευματική μας υγεία, δεν πρέπει να μείνουμε στην απαγόρευση της ρακέτας. Νομίζω πως μια εξίσου καλή –αν όχι καλύτερη– ιδέα θα ήταν να απαγορευτούν από τις παραλίες και τα παιδάκια μέχρι 14 ετών, τα οποία με τα άναρθρα ουρλιαχτά τους –τα οποία κάποιοι μαζοχιστές αποκαλούν «παιδικές φωνούλες»– είναι υπεύθυνα για την αύξηση των κρουσμάτων νευρολογικών διαταραχών κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Καταλαβαίνω πως μια τέτοια απόφαση πολύ θα στεναχωρούσε τις μαμάδες και τους μπαμπάδες οι οποίοι αφήνουν τα παιδιά τους να αφηνιάζουν στις παραλίες προκειμένου α) να καταλάβουν το δράμα που ζουν καθημερινά οι γονείς και όσοι δεν έχουν δικά τους παιδιά β) να προειδοποιήσουν για τους κινδύνους της ελλιπούς αντισύλληψης, αλλά από την άλλη αν είναι να ξυπνήσει μέσα μας κάτι το καλοκαίρι είναι καλύτερο να μην είναι ο Ηρώδης.

Σκηνή από τη βραβευμένη ταινία τρόμου «Παιδάκι στην Παραλία»

Θέλω να τελειώσω με ένα αισιόδοξο μήνυμα που έχει να κάνει με τον πολιτισμό και πιο συγκεκριμένα με την παράσταση της «Μήδειας» με τον Γιώργο τον Κιμούλη στον ομώνυμο ρόλο. Ομολογώ πως δεν θα πάω να δω την παράσταση, καθώς το ντραγκ το σόου δεν με συγκινεί ιδιαίτερα, αλλά σίγουρα θα πρέπει να είναι πολύ καλή, καθώς οι συντελεστές είναι ό,τι πιο σύγχρονο είχε να επιδείξει η δεκαετία του ’80 και άρεσε και στον καθ’ ύλην αρμόδιο, τον υπουργό του Πολιτισμού τον Πάνο τον Παναγιωτόπουλο. Ο σπουδαίος υπουργός, χάρη στην εμπειρία του, απεφάνθη πως η παράσταση ήταν «ένα εγχείρημα που πέτυχε» και μέσα από αυτήν είδε «την Ελλάδα που δεν ηττάται, που δεν κάμπτεται από τις δυσκολίες και που ξαναστέκεται στα πόδια της» χωρίς, όμως, να αναφέρει τις ουσίες που κατανάλωσε για να τα δει όλα αυτά.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την ίδια την παράσταση έχει η προσπάθεια του Γιώργου του Κιμούλη να επεκτείνει το ρεπερτόριό του σε γυναικείους ρόλους. Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες, μετά τη Μήδεια, ο μεγάλος Έλληνας ηθοποιός και στοχαστής θα ερμηνεύσει τη Μαντάμ τη Μποβαρί, την Μπλανς τη Ντιμπουά, την Άννα την Καρένινα και τη Λασκαρίνα την Μπουμπουλίνα, με τους δύο τελευταίους ρόλους να είναι το μεγάλο στοίχημα της καριέρας του, καθώς πρόκειται για ρόλους που έχουν σημαδευτεί από τη Μιμή την Ντενίση και οι συγκρίσεις μπορεί να είναι μοιραίες.

Όμως ο Γιώργος ο Κιμούλης δεν θα σταματήσει ούτε εκεί και θα προσπαθήσει να αποδείξει πως η ερμηνευτική του γκάμα ξεπερνά τα στενά όρια της ανθρώπινης φύσης. Γι’ αυτό το σκοπό ήδη συζητάει μια θεατρική μεταφορά της ταινίας Γαβ Γαβ Μπετόβεν με τον ίδιο στο ρόλο του συμπαθούς σκύλου του Αγίου του Βερνάρδου και ίσως και μια ταινία με θέμα τη ζωή του Μεγάλου του Αλεξάνδρου όπου και θα έχει τον ρόλο του Βουκεφάλα και μπράβο του.

Ο Γιώργος ο Κιμούλης σε παλιότερο στιγμιότυπο, από την παράσταση «Το Φάντασμα της Όπερας».