Η ζωή είναι ένα δένδρο. Και φέτος και πέρσι φιλοξενήσαμε στο σπίτι μας από μία εβδομάδα ένα ζευγάρι ερωτευμένων. Είναι ο θόρυβος που κάνουν τα φιλιά, οι πόζες, τα γέλια αυθόρμητα, τα μικρά καβγαδάκια, η χαρά της απόλαυσης, η ζωή να ανοίγεται μπροστά γενναία και τολμηρή. Ο έρωτας που θα γίνει αγάπη όταν ανθίσει μετά την αλληγορία της συνήθειας. Η βροχή που άγγιξε τα σώματα, η νιότη να γεμίζει τον αέρα να φουσκώνει το εργοστάσιο του μέλλοντος. Σκέφτομαι αυτά τα 2 ερωτευμένα κορίτσια να ζουν μαζί, να έχουν έναν όμορφο πολιτικό γάμο, να υιοθετούν τα παιδιά τους, όλα αυτά τα συνηθισμένα πεζά της καθημερινότητας, η αγάπη τους να ντύνει το ύφασμα του χρόνου στα σώματά τους. Όπως σε εμένα και εσένα, όπως σε εσάς. Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Ο έρωτας δεν έχει νομοθεσία. Η αγάπη θέλει βοήθεια. Τη δική μας βοήθεια.
Μέχρι και τη δεκαετία του ’50 οι ομοφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες, ακόμα και στα μυθιστορήματα της εποχής, είχαν στερεότυπες πορείες· ή θα έμπαιναν σε κλινικές για να θεραπευτούν από την «αρρώστια της ομοφυλοφιλίας» ή θα έκοβαν τις φλέβες τους ή θα ζούσαν στο περιθώριο. Δεν είχαν δικαίωμα στη ζωή ούτε καν στις σελίδες των βιβλίων. Το 1952, η Patricia Highsmith με το ψευδώνυμο Claire Morgan έγραψε το «Τhe price of salt», όπου το τέλος του βιβλίου ιχνηλατούσε ένα κάποιο αβέβαιο μέλλον για τις 2 ερωτευμένες ηρωίδες. Οι ζωές τους στα δικά τους χέρια, στη δική τους απόφαση. Η δική τους ζωή.
Ακόμα και τώρα για τους περισσότερους από εμάς η ζωή των LGBTIQ+ είναι το περιθώριό μας και όχι η συμβίωσή μας, είναι η ανοχή μας και όχι το δικαίωμά τους, είμαστε εμείς και «εκείνοι να μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν στο κρεβάτι τους αλλά μέχρι εκεί». Όχι δημόσια, όχι έξω από την ιδιωτικότητά τους, όχι ορατά, γιατί μας «προσβάλλουν». Χωρίς έστω να αναρωτιόμαστε πώς και για πόσο ακόμα με την άρνησή μας, ους προσβάλλουμε εμείς. Ο καθένας μας στα fb του μίσους θα κράξει τους λίγους επιδειξίες που θα βγουν με string και με κολάρο στο pride, αλλά θα πέσει τουμπεκί ψιλοκομμένο στις περσινές φωτογραφίες viral με τις νύφες ανά τον πλανήτη που έπαιρναν πίπες στους γαμπρούς λίγο μετά τους γάμους τους. Γιατί άλλο εμείς, άλλο «εκείνοι». Και οι δημόσιες προσβολές και το «bulling» σε βάρος τους, δεν μας βρίσκει δίπλα τους να τους συμπαρασταθούμε, αλλά απέχουμε για να μη μας περάσουν ότι είμαστε και εμείς «ίδιοι με αυτούς». Το έχουν υποστεί και οι Εβραίοι, οι μετανάστες, οι μειονότητες, οι έγχρωμοι, οι δούλοι, οι ΑΜΕΑ, οι Ρομά. Και τότε λείπαμε. Και τώρα λείπουμε.
Όμως η προσβολή κάθε πολίτη και κοινότητας για το δικαίωμά του στην ορατότητα, από κήρυκες του μίσους, είναι προσβολή σε όλους μας. Τα αιτήματά τους είναι και δικά μας αιτήματα, δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Τα αιτήματά τους πρέπει να είναι και δικά μας αιτήματα. Και ας νομίζουμε ότι δεν μας αφορούν.
Οι ΛΟΑΤΚΙ+ δεν είναι τα παλικαράκια που οι ελληναράδες φανταζόμαστε να μας παίρνουν πίπες να ξεμπουκώσουμε, ούτε ζευγαράκια χαριτωμένες λεσβίες να βλέπουμε στις τσόντες να τραβάμε μαλακία επειδή δεν μας καυλώνει η γυναίκα του «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια», ούτε γραφικές φιγούρες στα σίριαλ. Πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις με όλους. Όχι μόνο υποχρεώσεις. Και κάθε φορά που κάποιος άθλιος ιερέας (κρυμμένος στα ράσα του να κρύβει το φασισμό του) θα αναφέρεται σε«αποβράσματα και ανθρωπάρια» και «αγαπάτε αλλήλους πλην πουστάρια και λεσβίες», καλό θα είναι αυτοί που συντάσσονται μαζί του να θυμούνται ότι τα ίδια χείλη του ιερέα κατηγορούν ότι «κατάχρηση της θεοδότου ελευθερίας η πεολειχία» αναφερόμενα για τα straight ζευγάρια, οπότε ή τον ακούν και κόβουν τις πίπες και τα γαμήσια και μένουν μόνο στην πράξη για τεκνογονία, είτε αναγνωρίζουν στους άλλους ότι πιστεύουν ότι δικαιούνται και οι ίδιοι. Χωρίς υποκρισία. Και οι υπόλοιποι ας μην επιτρέπουμε άλλα κηρύγματα και πρακτικές υποκίνησης μίσους από φανατικούς ανόητους (που ζουν με μισθούς πληρωμένους και από «τους πούστηδες και τις λεσβίες» και άλλες μειονότητες) ενάντια στα κατοχυρωμένα δικαιώματά τους. Και σκέφτομαι ότι σε όλες αυτές τις λέξεις, η απάντηση κάθε ομοφοβικού είναι πάνω κάτω 10-15 λέξεις, που ξεκινούν με «Εγώ δεν έχω τίποτα με τους ομοφυλόφιλους αλλά...........»
Το «Τhe price of salt» έγινε γνωστό στους πολλούς ως «CAROL» στο cinema και η Patricia Highsmith για χρόνια δεχόταν επιστολές που της έγραφαν «Σε ευχαριστούμε. Το βιβλίο σας είναι το πρώτο τέτοιο βιβλίο με καλό τέλος! Δεν αυτοκτονούμε όλοι και πολλοί από εμάς περνάμε καλά». Η ζωή συνεχίζεται. Ας φροντίσουμε να δώσουμε δικαίωμα στην ορατότητα και στη ζωή σε όσους καταπιέζουμε και εμποδίζουμε σήμερα.
Υ.Γ. To Σάββατο γιορτάζεται το Athens Pride με κεντρικό σύνθημα Παρούσα. Πέρσι ένα μικρό τμήμα των συμμετεχόντων επιτέθηκε λεκτικά στην αντιπροσωπεία των αστυνομικών LOATKI+. Το 10% της κοινωνίας που ζητά αντιπροσώπευση και ορατότητα δεν μπορεί να εμποδίζει μέλη της στην αντιπροσώπευση και στην ορατότητα. Αλήθεια, όσοι τους έβριζαν λόγω του επαγγέλματός τους, έχουν υποστεί περισσότερη βία και bulling από αστυνομικούς, ή μήπως από τους γονείς τους και τους φίλους τους; Η λεκτική βία και το bulling ας είναι Απούσα και σήμερα από το pride.
12°
