Είμαι από τους τυχερούς που δεν ένιωσαν ποτέ ότι πρέπει να κρατήσουν κρυφή τη σεξουαλικότητά τους. Ποτέ δεν χρειάστηκε να προσποιηθώ ότι το πουλάκι μου κουνιέται για κάτι που στην πραγματικότητα με αφήνει αδιάφορο, ούτε ποτέ χρειάστηκε να προσποιηθώ ότι με αφήνει αδιάφορο αυτό που το κάνει να κουνιέται. Τα γκομενικά μου δεν έγιναν ποτέ αιτία να με κράξουν στο δρόμο ή στο σχολείο. Δεν έγιναν ποτέ λόγος να φάω ή να κινδυνεύσω να φάω ξύλο. Δεν χρειάστηκε ποτέ να παρουσιάσω στο περιβάλλον μου ως σχέση έναν άνθρωπο που σεξουαλικά με συγκινεί όσο ένα κούτσουρο και δεν χρειάστηκε ποτέ να πιέσω τον εαυτό μου να πέσει στο κρεβάτι με έναν άνθρωπο που το φύλο του δεν έχει καμία σχέση με το φύλο των ονειρώξεών μου. Δεν χρειάστηκε ποτέ να αγωνιστώ για να αναγνωρίζεται από την πολιτεία η σχέση μου με τον άνθρωπο που αγαπώ και ούτε πρέπει να αγωνιστώ για να έχω το δικαίωμα να μεγαλώσουμε μαζί παιδιά.
Είμαι από τους τυχερούς. Από αυτούς που δεν χρειάστηκε να υποστούν τις συνέπειες του να ζεις σε μια κοινωνία τόσο ηλίθια που να χωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με το πιο φύλο κουνάει το πουλάκι τους κι ανάλογα με το αν θέλουν να έχουν ή να μην έχουν πουλάκι. Και μόνο η σκέψη ότι θα μπορούσα να ζω μια ζωή κρυφή ή μια ζωή γεμάτη χλευασμό και απειλές, όχι επειδή θα είχα κάνει κακό σε κάποιον, αλλά επειδή θα μου άρεσε ο Γιώργος αντί για την Έφη, μου φαίνεται εφιάλτης. Και μόνο η σκέψη ότι θα μπορούσα να μην έχω τα δικαιώματα που έχω εξαιτίας του φύλου που έχει το αντικείμενο του πόθου μου (ή του φύλου που θέλω να έχω εγώ) μου φαίνεται εφιάλτης. Το ότι ζω σε έναν κόσμο που τόσο πολλοί άνθρωποι ζουν έτσι, που τόσο πολλοί άνθρωποι δεν έχουν τα δικαιώματα που εμένα μου φαίνονται αυτονόητα, μόνο και μόνο επειδή είναι γκέι, λεσβίες, τρανσέξουαλ, μπαϊσέξουαλ ή οτιδήποτε εκτός από στρέιτ, είναι ένας εφιάλτης πέρα από κάθε λογική. Που πρέπει να σταματήσει.
Μέχρι να σταματήσει, το Athens Pride θα είναι και επίκαιρο και απαραίτητο. Και θα γίνεται η αφορμή για μερικές πολύ ένδιαφέρουσες μπούρδες.
(Αναφέρομαι στις μπούρδες των κάπως πιο μετροπαθών συμπολίτών. Οι μπούρδες των αυστραλοπίθηκων που εν μέσω άναρθρων κραυγών καταφέρνουν να πουν «δεν θέλω στην πόλη μου πούστηδες και λεσβίες» δεν είναι δυνατόν να γίνουν αντικείμενο συζήτησης. Μόνο ψυχοθεραπείας.)
1. Εδώ ο κόσμος χάνεται. Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα.
Δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν άνθρωποι να υποβιβάζουν τον εαυτό τους στο επίπεδο της αμοιβάδας και εμμέσως να ισχυρίζονται ότι δεν μπορούν να τους απασχολούν πολλά θέματα ταυτόχρονα, αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η σεξουαλικότητα είναι ο πυρήνας της ύπαρξης του ανθρώπου, είναι η κινητήρια δύναμη του και δεν υπάρχουν πολλά πράγματα πιο σημαντικά από αυτή. Ούτε από την ελεύθερη έκφρασή της.
2. Δεν μπορώ την αισθητική του Pride. Είναι πολύ κιτς και έξαλλη.
Και λοιπόν; Μπορούμε να συζητάμε για το αν μας αρέσει ή όχι μια αισθητική, όταν η αισθητική αυτή και οι φορείς της είναι υπό διωγμό; Είναι πιο σημαντικό το γούστο μας για την έκφραση από το δικαίωμα στην έκφραση;
3. Το Pride eίναι πολύ επιθετικό. Προκαλεί.
Επιθετικές είναι οι υψωμένες γροθιές που απειλούν να κατέβουν (και ενίοτε κατεβαίνουν) σε κεφάλια. Επιθετικά είναι τα απειλητικά συνθήματα, όπως εκείνο που απαιτούσε την καύση της Βουλής. Επιθετικές είναι οι πορείες με τα καδρόνια που καμουφλάρονται σε κοντάρια σημαίας. Επιθετικοί είναι οι ψόφοι και τα «ή εμείς ή αυτοί». Αντιθέτως, από τον χορό, τη μουσική, τα χρώματα, τα γλωσσόφιλα, τα χουφτώματα και τα γυμνά σώματα δεν κινδύνευσε ποτέ κανείς. Κι αν οι Ελένες οι Λουκά αυτού του κόσμου προκαλούνται, δεν πειράζει. Θα πρέπει να συνηθίσουν σε μια κοινωνία που ούτε απαγορεύει, ούτε κυνηγά ό,τι προκαλεί τον καθένα. Στο κάτω κάτω το Pride είναι αγώνας και για το δικαίωμα στην πρόκληση. Που όποιος την αισθάνεται και δεν του αρέσει μπορεί πάντα να κοιτάξει αλλού.
4. Δεν χρειάζεται πια το Pride. Οι ομοφυλόφιλοι έχουν καλύτερη αντιμετώπιση και περισσότερα δικαιώματα από ποτέ.
Ναι, αλλά απέχουν πολύ από το να έχουν την ίδια αντιμετωπίση και τα ίδια δικαιώματα με τους ετεροφυλόφιλους. Μέχρι αυτή η απόσταση να μηδενιστεί, το Pride θα είναι απαραίτητο.
5. Δεν με αφορά
Εσένα μπορεί όχι. Εγώ από την άλλη, έχω φίλους και γνωστούς που δυσκολεύονται ή και υποφέρουν από την ηλιθιότητα των διακρίσεων. Και έχω και παιδί. Που θέλω, όταν μεγαλώσει, να μπορεί να πιαστεί χέρι χέρι και να πάει στο κρεβάτι με όποια ή όποιον ή όποιο κάνει το πουλάκι του να κουνηθεί. Που θέλω να μπορεί να διαλέξει αν θέλει να έχει πουλάκι. Που θέλω να ζήσει το σεξ και τον έρωτα και τη σχέση και την οικογένεια, όπως του κάνει κέφι. Χωρίς φόβο και χωρίς ενοχές. Όπως ακριβώς, από τύχη, τα έζησα κι εγώ. Εγώ, που θέλω να μπορώ να πω ότι ο γιος μου είναι στρέιτ, γκέι, μπαϊσέξουαλ, άντρας, γυναίκα, ανδρόγυνος ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, επειδή αυτό είναι και επειδή αυτό θέλει να είναι. Χωρίς να κινδυνεύει και χωρίς να δίνει λογαριασμό. Και μπράβο του.
17°
