Κανονικά δεν θα έπρεπε να δώσουμε περισσότερη σημασία από όση αναλογεί σε μία από τις γραφικότερες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Που αποφασίζει ξαφνικά να χωρίσει τα ελληνόπουλα σε «φυσιολογικά» και «μη φυσιολογικά» με βάση τον τρόπο που γεννήθηκαν. Λες και δεν εξαντλούμε καθημερινά την εφευρετικότητά μας, επινοώντας στρατόπεδα και γραμμές. Για να μετατρέπουμε τα social media σε πεδίο μάχης και να ασκήσουμε το αγαπημένο μας χόμπι: του αλληλοφαγώνεσθαι και το αλληλομπινελικώνεσθαι.
Όμως η αλήθεια είναι ότι πίσω από την ανάρτηση της Εύης Καρακώστα κρύβεται μια ολόκληρη κοσμοθεωρία. Ένα κοινωνικό «Κράκεν» που απλώνει τα πλοκάμια του παντού, θέλοντας να ελέγξει προσωπικές επιλογές. Να τις φέρει ενώπιον της «γειτονίτσας» και να δημιουργήσει ένα ιδιότυπο δικαστήριο. Όπου οι προσωπικές επιλογές κρίνονται και καταδικάζονται από αυτόκλητους δικαστές κοινωνικής ορθότητας. Οι οποίοι αποφασίζουν αυθαίρετα τι «επιτρέπεται» και τι «απαγορεύεται» να κάνεις με το σώμα σου.
Γι’ αυτό και, όπως φαίνεται, η βλακεία της κυρίας Καρακώστα χτύπησε «νεύρο». Η ανάρτησή της που συνδέει αυθαίρετα τις καισαρικές με τη βιαιότητα του παιδιού, στην πραγματικότητα είναι ένα ακόμα βήμα στην ύπουλη «ενοχοποίηση» οποιασδήποτε πρακτικής ξεφεύγει από την «ιερή μητρότητα». Η οποία πρέπει να τυγχάνει της έγκρισης της κοινής γνώμης. Αλλιώς είναι κατακριτέα. Με άλλα λόγια η ελεύθερη επιλογή, γίνεται «ορθή» ή «λάθος» επιλογή.
Και δεν είναι η πρώτη φορά που η «γειτονίτσα» αποπειράται να επιβληθεί στα σώματα των «αιρετικών» και να τους επαναφέρει στον ίσιο δρόμο, χρησιμοποιώντας ως όχημα τη μητρότητα. Και ως καύσιμο την άνευ όρων «αγιοποίηση» του «παιδιού». Από την περίφημη ερώτηση-πρόσχημα «τι θα πω στο παιδί μου όταν δει αυτό;» που αποσκοπεί ύπουλα στην εξαφάνιση κάθε μη αποδεκτής δημόσιας έκφρασης, μέχρι τις εκτρώσεις – που αποτελούν το πιο χτυπητό παράδειγμα. Για να μη μιλήσουμε για την εμμονική ενασχόληση μεγάλης μερίδας των ιερωμένων και του κλήρου για το τι κάνει και πώς επιλέγει να χρησιμοποιήσει ο καθένας τον πρωκτό του.
Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Πάντα οι μαυροφορεμένες γριές από το κατώφλι τους έδειχναν με το δάχτυλο, σχολίαζαν και απαξίωναν όποια γυναίκα δεν αποφάσιζε να μετατραπεί σε μηχανή τοκετών και στη συνέχεια να πάρει τον αποκλειστικό ρόλο της μάνας». Απλώς το «αυτή δεν μπορεί να κάνει παιδιά» έγινε με την πάροδο των χρόνων ένα ελαφρά ειρωνικό βλέμμα με υπαινιγμό ρετσινιάς του τύπου «αυτή έκανε παιδί με τεχνητή γονιμοποίηση». Αλλά τώρα τα social media, δηλαδή η νέα «γειτονίτσα», αναπαράγουν αυτές τις τάσεις με δυναμική τηλεβόα.
Το έδαφος ήταν ήδη στρωμένο άλλωστε, αφού το ίδιο πάνω κάτω συνέβη και με τον θηλασμό. Αλίμονο στις γυναίκες που είτε επιλέγουν είτε δεν μπορούν να θηλάσουν. Ένα τσουνάμι απαξιωτικής ενοχής τις περιλούζει από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Θεωρίες ολόκληρες στήνονται για τις παραβατικές συμπεριφορές που αποκτούν τα παιδιά που δεν θήλασαν – καλή ώρα σαν την θεωρία της Καρακώστα για τις καισαρικές. Όσο για τις γυναίκες που επιλέγουν να μην κάνουν παιδιά, ίσως σε λίγο αρχίσουν να βλέπουν υβριστικά συνθήματα γραμμένα έξω από την πόρτα τους από τις «μανούλες του facebook».
Τώρα, λοιπόν, με το πρόσχημα της στατιστικής, η κυρία Καρακώστα δείχνει τον επόμενο στόχο. Οι «αιρετικές» που επιλέγουν για οποιοδήποτε λόγο να μην περάσουν τη δοκιμασία του φυσιολογικού τοκετού γίνονται σιγά-σιγά οι νέες «μάγισσες». Ή οι ανεύθυνες που φέρνουν στον κόσμο τους νέους Φρέντι Κρούγκερ. Και όποιος τολμήσει, ας φέρει αντίρρηση.
Υ.Γ. Πάντως είναι άξιον απορίας το γεγονός ότι η μόνη περίπτωση που εμφανίζετεται κάποια αντίδραση στα σύγχρονα «πρέπει» είναι στην περίπτωση των εμβολιασμών. Εκεί οι κατά τα άλλα υπερευαίσθητες μαμάδες είναι ανένδοτες. Δηλαδή στη μόνη περίπτωση όπου δεν υπάρχει προσωπική επιλογή, αλλά ευθύνη απέναντι στη δημόσια υγεία.
4°
