Τη βία θα την βρεις και στα καλύτερα σπίτια, μην την ψάξεις μόνο στις βασανισμένες φτωχογειτονιές και στα γκέτο. Θα τη βρεις σε νεαρούς νεοναζί αλλά και στον πρόσφυγα που θέλει να σώσει το τομάρι του, αφού γλίτωσε τον πνιγμό στοιβαγμένοςστο σαπιοκάικο. Στα γήπεδα που παραληρούν για μια πολυπόθητη νίκη, αλλά και στα πρωτοσέλιδα μια εφημερίδας. Δεν αναγνωρίζει πτυχία και περγαμηνές. Αν ψάξεις καλύτερα μπορεί και να τη βρεις μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Την έχεις μέσα σου και την κουβαλάς, κάποιοι κάποτε δεν το ήξεραν, δεν το κατάλαβαν και δεν στο ’πανε ποτέ. Στην αφήσαν μέσα σου να ριζώσει.
Ο ερευνητής Badura το 1963 έκανε μια συγκλονιστική διαπίστωση, έδειξε σε μια ομάδα παιδιών ένα βίντεο με έναν ενήλικα να παίζει επιθετικά και βίαια, χτυπώντας με μανία μια μεγάλη πλαστική κούκλα που λειτουργούσε ως σάκος του μποξ, «μπόμπο» την λέγανε. Σε μια άλλη ομάδα παιδιών έδειξε ένα βίντεο με έναν ενήλικα να παίζει ήρεμα με πλαστικά παιχνίδια και εργαλεία. Αργότερα, σκόπιμα και στις δυο ομάδες παιδιών, τους αρνήθηκε να παίξουν με τα παιχνίδια που επιθυμούσαν. Στην τρίτη και τελευταία φάση επέτρεψε στα παιδιά και των δύο ομάδων να παίξουν και με τα πλαστικά παιχνίδια αλλά και με την κούκλα τον «μπόμπο». Όπως είχε προβλέψει ο Badura, τα παιδιά αναπαρήγαγαν αυτό που είχαν παρακολουθήσει. Τα παιδιά που είδαν τον ενήλικα να χτυπά την κούκλα ήταν πιο επιθετικά από τα παιδιά που είχαν δει τον ενήλικα απλά να παίζει ήρεμα. Αυτή η έρευνα έχει ενισχυθεί και με άλλες όλα αυτά τα χρόνια, που καταλήγουν ότι η έκθεση σε επιθετικά πρότυπα αυξάνει κατά πολύ τις πιθανότητες αναπαραγωγής της βίας. Όσο πιο πολύ βία βλέπεις, θα συμπεριφερθείς αναλόγως στην καθημερινή σου ζωή. Είμαστε τελικά ό,τι ζούμε;
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια προσπάθεια από μια ομάδα ερευνητών να συσχετίσει την επιθετικότητα με γονίδια και εγγενείς λειτουργίες του εγκεφάλου χωρίς σαφέστατα αποτελέσματα. Στη βία δεν υπάρχει λογική εξήγηση, προσπαθούμε να την κατακερματίσουμε για να την κατανοήσουμε. Ο συναισθηματικός και ο κοινωνικός μας αυτοέλεγχος που ξεκινά από το σπίτι μας, το σχολείο και αργότερα από την κοινωνία, είναι ένας δείκτης που επιμέρους μας δείχνει πόσο μπορούμε να ζήσουμε μέσα στις αντιφάσεις μας. Η βία είναι μια ωρολογιακή βομβά ενεργοποιημένη στο παρόν, στην καρδιά της ζωής μας. Το μόνο που δεν μπορούμε να αποφύγουμε σίγουρα είναι το μέλλον μας, είμαστε προορισμένοι να το ονειρευόμαστε. Το μόνο που μας λείπει είναι να βάλει ο καθένας μας τις λέξεις που επιβεβαιώνουν αυτό το όνειρο κάθε πρωί. Με λιγότερες εικόνες βίας και περισσότερη αξιοπρέπεια και περηφάνια σε αυτό που ζούμε.
17°
