Η μεγάλη δύναμη της Ελλάδας είναι η ικανότητα των κατοίκων της να μετατρέπουν τα πάντα σε κωμωδία. Ή μάλλον, σε παρωδία, καθώς η μετατροπή που γίνεται δεν οδηγεί τόσο σε χαρούμενα γέλια όσο σε επιφωνήματα διαπίστωσης γελοιότητας. Προφανώς, οι απεργίες δεν θα μπορούσαν να είναι εξαίρεση.
Για να μην παρεξηγηθώ, να πω πως καθόλου δεν με νοιάζει που δεν δούλεψα χθες. Τελείωσα ένα σετ Λέγκο, προχώρησα στο Witcher, είδα Seinfeld και το τρίτο επεισόδιο ενός ντοκιμαντέρ για τον Τραμπ στο Νέτφλιξ και γενικά είχα όλο τον χρόνο να κάνω εκείνα τα πράγματα για τα οποία προσπαθώ συνεχώς να ξεκλέψω λίγο χρόνο. Με λίγα λόγια, δεν λέω ότι δεν μου άρεσε που χθες είχε απεργία. Λέω ότι και αυτή η απεργία ήταν για γέλια. Μια γελοία παρωδία κινητοποίησης, της οποίας το μόνο όφελος είναι οι μισθοί που γλίτωσαν κράτος και εργοδότες και οι ανακοινώσεις που απήγγειλαν μπροστά στις κάμερες οι αργόμισθοι εργατοπατέρες προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους και τα χαμένα μεροκάματα.
Σημαιοφόροι σε αυτή την παρωδία κινητοποίησης οι δημοσιογράφοι. Οι δημοσιογράφοι που (αν δεν δουλεύουν στην ΕΡΤ ή σε κάποιο άλλο φιλοκυβερνητικό μαγαζί) με κάθε τους απεργία κάνουν μια μικρή (ή μεγάλη... εξαρτάται από τη μέρα) χάρη στην κυβέρνηση. Στην κυβέρνηση που παίρνει τα μέτρα εναντίον των οποίων υποτίθεται ότι απεργούν. Για να το πω πιο απλά, τα ρεπορτάζ και τα σχόλια των δημοσιογράφων είναι το μεγαλύτερο μέσο πίεσης που έχουν. Το πιο δυνατό τους όπλο. Οι απεργίες και οι συγκεντρώσεις, όχι. Είναι ένα χέρι βοήθειας σε αυτόν που υποτίθεται ότι πολεμούν. Η απεργία δημοσιογράφων, που δεν δουλεύουν σε κυβερνητικό μέσο, ως μέσο πίεσης σε κυβέρνηση είναι το αντίστοιχο τερματοφύλακα που εκτελεί το ελεύθερο προς το τέρμα του. Είναι πέρα από κάθε λογική. Μια απεργία δημοσιογράφων έχει νόημα μόνο όταν τα αιτήματά τους αφορούν τον εργοδότη τους. Και όχι όταν εξυπηρετεί αυτούς που παριστάνει ότι θέλει να πιέσει.
Μετά είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, που είναι κάπως δύσκολο να καταλάβει κανείς ποιο είναι το αίτημά τους. Αν είναι μισθολογικής φύσεως, είναι ένα αίτημα για αύξηση των φόρων αυτών που πληρώνουν για τις αποδοχές τους, δηλαδή όλων των υπόλοιπων. Θα είχε μια λογική αν οι μισθοί των βασικών φορολογικών υποζυγίων, των ιδιωτικών υπαλλήλων δηλαδή, ήταν πιο υψηλοί από τους δικούς τους. Θα είχε μια λογική σε μια οικονομία που αναπτύσσεται. Σε μια οικονομία που τα κέρδη είναι μεγάλα, η ανεργία μικρή και οι εργοδότες των δημοσίων υπαλλήλων (όλοι οι υπόλοιποι δηλαδή) έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν καλά. Στην Ελλάδα του 2018, που ο μέσος μισθός του δημοσίου υπαλλήλου είναι 30% πιο πάνω από τον μέσο μισθό του (εργοδότη τους) ιδιωτικού υπαλλήλου, τι ακριβώς απαιτούν οι δημόσιοι υπάλληλοι; Και από ποιον;
Τελευταίοι και καταϊδρωμένοι, οι ιδιωτικοί υπαλληλοι. Οι μόνοι που η απεργία τους έχει κάποιο νόημα. Βέβαια, το να τιμωρείς την επιχείρηση στην οποία εργάζεσαι επειδή έχεις αιτήματα από την κυβέρνηση είναι κάπως αυτοκαταστροφικό, αλλά με κάθε απεργία ιδιωτικών υπαλλήλων η κυβέρνηση χάνει έσοδα από φόρους και τις εισφορές. Τους φόρους και τις εισφορές των οποίων η μείωση θα έπρεπε να ήταν το βασικό αίτημα των ιδιωτικών υπαλλήλων. Δεν είναι, όμως, καν αίτημα. Για κάποιον άγνωστο λόγο οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, αντί να οργανώσουν μια απεργία για τα δικά τους συμφέροντα, συμμετέχουν σε μια απεργία της οποίας τα αιτήματα σημαίνουν περισσότερες επιβαρύνσεις για τον ιδιωτικό τομέα. Περισσότερες επιβαρύνσεις για τους ίδιους.
Με λίγα λόγια, εχτές χάθηκαν μεροκάματα και εργατοώρες, άνθρωποι απέργησαν διευκολύνοντας την κυβέρνηση ή έχοντας αιτήματα εναντίον του εαυτού τους ή έχοντας αιτήματα εναντίον των πιο αδύνατων του κοινωνικού συνόλου, για να επιτευχθεί ό,τι επιτυγχάνεται σε κάθε γενική απεργία: Τίποτα απολύτως. Και αυτό είναι το πιο γελοίο από όλα με τις απεργίες σαν τη χτεσινή.
Βλέπετε, στην πραγματική ζωή, η απεργία είναι το τελευταίο μέσο για την ικανοποίηση ενός ή περισσότερων αιτημάτων. Όταν δεν έχει μείνει κανένας άλλος τρόπος διεκδίκησης, οι αιτούντες απεργούν κόντρα σε αυτόν που μπορεί να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους μέχρι να υπάρξει κάποια ικανοποίηση ή μέχρι να μην αντέχουν να απεργήσουν άλλο. Απεργία ορισμένου χρόνου, απεργία με ημερομηνία λήξης ανεξάρτητη της ικανοποίησης αιτημάτων, δεν είναι απεργία. Είναι χόμπι. Είναι βόλτα στο πάρκο. Είναι εθιμοτυπικές παρελάσεις δημοσίων σχέσεων που ονομάζονται πορείες. Είναι ασκήσεις συνδικαλιστικής γυμναστικής με μοναδικό σκοπό να δικαιολογήσουν οι εργατοπατέρες τις θέσεις τους. Είναι παρωδία απεργίας. Και μπράβο τους.
6°
