Πρόκειται για τη φωτογραφία μιας πρόσκλησης σε δεξίωση. Είναι τυπωμένη στο ανάλογο χαρτί και με τα σχετικά μελάνια. Πολλές σαν κι αυτή θα τυπώνονταν και στη χώρα μας τέτοιες μέρες σε άλλες εποχές. Είναι Ιούνιος και ξεκινούν οι ελληνικοί γάμοι, τα γαμοβαφτίσια και οι δεξιώσεις. Όμως τέτοιες προσκλήσεις λιτές δεν έχουμε πια εμείς. Η αγορά της τελετουργίας και της «πιο όμορφης ημέρας της ζωής μας» και η κουλτούρα της εξατομίκευσης οδηγούν συνήθως σε διαφοροποιημένο γραφισμό. Η καλλιγραφική τυπογραφία και η επισημότητα στο γυαλιστερό χαρτονάκι που βλέπουμε εδώ, δεν αφορούν συνήθως πλέον παρά τις κρατικές επίσημες δεξιώσεις.
Ας δούμε όμως τι αποτυπώνεται στην επιφάνεια της πρόσκλησης. Πρώτα το εθνόσημο, που είναι και ο θυρεός του πριγκιπικού οίκου του Μονακό. Αναπαριστάται με κόκκινο μελάνι, μα δεν διακρίνονται οι ωραίες του λεπτομέρειες και ειδικά οι δύο ξιφουλκούντες μοναχοί κάτω από το στέμμα. Συμβολίζουν την κατάληψη του πριγκιπάτου το 1297 από στρατιώτες του Γκριμάλντι που υποδύονται τους Φραγκισκανούς, κατά το είδος των ράσων τους.
Μεταφράζω το κείμενο: «Με διαταγή της Αυτού Μεγαλειότητος Πρίγκιπα Αλβέρτου του Δευτέρου του Μονακό, ο αρχιθαλαμηπόλος έχει την τιμή να προσκαλέσει ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΠΑΝΟΥ ΚΑΜΜΕΝΟΥ σε δεξίωση το Σάββατο 26 Μαΐου 2018 στις 18.30. Στην Αυλή των Τιμών του Πριγκιπικού Παλατιού. Με την ευκαιρία του Γκραν Πρι Αυτοκινήτου του Μονακό». Κάτω αριστερά: «Αστική περιβολή. Η πρόσκληση είναι αυστηρώς προσωπική και θα επιδεικνύεται στην είσοδο». Κάτω δεξιά: «RSVP» (répondez s’il vous plaît), που είναι το γαλλικό ακρωνύμιο του «Παρακαλώ απαντήστε» και χρησιμοποιείται εθιμικά με αυτή τη μορφή σε κάθε ανάλογη πρόσκληση.
Την πρόσκληση αυτή δημοσίευσε ο ίδιος ο υπουργός Εθνικής Αμύνης της Ελλάδας. Θα ήταν μια χαριτωμένη χειρονομία, απ’ αυτές που κάνουν κοινοί θνητοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην προσπάθειά τους να δείξουν μια ανάλογη κοινωνική επιτυχία. Συνήθως με αφέλεια προστρέχουν οι φίλοι τους να κάνουν comments, δίνοντας συγχαρητήρια! Επιτεύγματα συμβολικά, επίδειξη επιτυχίας, έκθεση στο όριο του γελοίου, πολύ ανθρώπινες πράξεις και στιγμές όπου μετριέται για λίγο η καλαισθησία, το γούστο και ο ναρκισσισμός του καθενός. Μα όχι σημαντικές στιγμές. Σίγουρα όχι πολιτικές στιγμές. Γιατί τούτη εδώ η επίδειξη του προσκλητήριου χαρτονακίου για τη δεξίωση του πρίγκιπα έχει πολιτική σημασία. Συνοδεύεται δε στα σόσιαλ μίντια από δημοσίευση αυτοπορτρέτων του Πάνου Καμμένου, από στιγμιοτυπικές σέλφιζ με τον πρίγκιπα και τη σύζυγό του.
Όλα αυτά θα ήταν αποκλειστικά αντικείμενο καλαισθητικής κριτικής και θέμα των κοσμικών στηλών του Τύπου. Ο υπουργός μιας εύρωστης χώρας, με ογκώδη άνω-μεσαία τάξη που ετοιμάζεται για άλλο ένα μακρύ καλοκαίρι απολαύσεων, συμμετέχει στη δεξίωση του πιο ωραίου Γκραν Πρι της Φόρμουλα 1 που παραθέτει ο επικεφαλής μιας συνταγματικής μοναρχίας, αυτής της λιλιπούτειας χώρας που έρχεται πρώτη στον πλανήτη, αν υπολογίσουμε το ΑΕΠ ανά κάτοικο. Μιας χώρας υπερπλουσίων, της μεγάλης πολυτέλειας, μυθολογημένη από το μέγα glam της πριγκιπικής οικογένειας με τις άλλοτε ευτυχείς, άλλοτε δραματικές και άδοξες συναισθηματικές περιπέτειες των μελών της. Το Μονακό λειτουργεί ως μοναρχικό υποκατάστατο για το γαλλικό κοινό και η πριγκιπική οικογένεια, από την εποχή του Ρενιέ και της Grace Kelly, μια ένοχη απόλαυση για εκείνους των οποίων η φαντασία δεν χωράει στα παλάτια της Ρεπιμπλίκ.
Θα ήταν όλα αυτά εύλογα, αν δεν αφορούσαν την Ελλάδα του 2018. Θα ήταν αφορμή για μια κουβέντα περί εικόνας, μια επιστημονική συζήτηση για την κρίση της δημοκρατικής αναπαράστασης, για την αναζήτηση υπερβατικών αναφορών σε νεράιδες και πρίγκιπες, για την παρηγορητική δύναμη του παραμυθιού και για την κακογουστιά της ελληνικής άρχουσας τάξης στην οποία περίοπτη θέση κατέχει ο Πάνος Καμμένος. Μα για σταθείτε, τι ειπώθηκε μόλις πάρα πάνω; Ο άνθρωπος αυτός έχει περίοπτη θέση στην άρχουσα τάξη της Ελλάδας. Κάτι που αποτυπώνεται στην πρόκληση αυτή και που, στην πραγματικότητα, καθιστά ζοφερή την επίδειξή της.
Η πλάκα εξαντλείται και η κοροϊδία για τη σκηνοθεσία δεν αρκεί. Δεν αποδίδουν την κατάσταση ηθικο-πολιτικής μπανανίας στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Ο υπουργός Άμυνας και οι σύντροφοί του στην κυβέρνηση –αναφέρομαι κυρίως στον πρωθυπουργό και τα κύρια στελέχη της κυβέρνησης που δήθεν διαφέρουν από αυτόν και διαχωρίζονται ιδεολογικά από το κόμμα του– ανήκουν σε αυτούς που απολάμβαναν από προνομιακή θέση τα αγαθά της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Δέκα χρόνια τώρα όμως αποκρύπτουν την ταυτότητά τους, υποδύονται τους εκπροσώπους των αποκλεισμένων, των φτωχών και των καταφρονεμένων. Μάχονται με τον πιο σκληρό τρόπο, με εμφυλιοπολεμική βία, όσους διαφωνούν ή διαφέρουν, κρύβονται πίσω από τη μεγάλη μάσκα που καλύπτει την πραγματική τους ταυτότητα. Και αίφνης, με την ανάληψη της εξουσίας, εκδηλώνουν το βίωμα εκείνο που είναι ο προορισμός τους και η καταγωγή τους. Απόλαυση, χλιδή, άνεση και κομφόρ, που έλεγαν παλιά. Στη γονατισμένη χώρα των φτωχών πλέον και της ηττημένης μεσαίας τάξης που φοράει κάθε χρόνο τα προπροπροπερσινά της ρούχα - αναμνηστικά κουρέλια, οι ηγεσίες διασκεδάζουν και κάνουν #ζωάρα. Είναι το ίδιον των τριτοκοσμικών ηγετών που νέμονται την εξουσία και τον κοινωνικό πλούτο, με πλουμιστές στολές, πολλές γελοίες φανφάρες και ταπεινωμένο λαό που απλά υπομένει τη μοίρα του.
↑ Πρόσκληση σε δεξίωση που δημοσίευσε ο ΥΕΑΘΑ της Ελληνικής Δημοκρατίας στον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter.
5°
