Ποιος ήταν ο αθλιότερος;

Κάθε τόσο βρίσκεται ένα λεβεντόπαιδο να ανοίξει την κουβέντα την κακιά, που κάνει τους μικρούς σατανάδες να τσακώνονται και να πετάνε τα κουβαδάκια τους ο ένας στον άλλον. Και να γίνεται μεγάλος σαματάς στην πλαζ. Δεν μπορούν να συμφωνήσουν στο μεγάλο βασανιστικό ερώτημα. Ποιος ήταν ο αθλιότερος, από όλους αυτούς που χάλασαν τη γιορτή; Και πάντα την πατάνε, κατά τον αισώπειο μύθο, όπου ο καθένας βλέπει στην πλάτη του μπροστινού τη σακουλίτσα με τα αλλότρια ελαττώματα, δεν μπορεί όμως να δει πίσω του τα δικά του.

Όλα ακούστηκαν για τις προθέσεις του πρώην τσεκουροφόρου τραμπούκου Μαυρουδή Βορίδη. Ακόμα και που έκανε ερώτηση (2010) στη Βουλή καταγγέλλοντας ότι μας ψεκάζουν. Τώρα, ξεπλυμένος, ως νηφάλιος και σώφρων πολιτικός χαμηλών τόνων, βρίσκει και πείθει. Αλλά, ας πάμε τη συζήτηση λίγο παραπέρα. Και επειδή τα έχουμε ξαναπεί, πάλι θα έχουμε κακοκαρδίσματα.

Και ο Κεφαλογιάννης είχε πρόσφατα ξαναπεί ότι η καταστροφή έχει ονοματεπώνυμο: Ανδρέας Παπανδρέου. Απλώς δεν είχε ακροδεξιές περγαμηνές και πέρασε στο ντούκου. Τώρα το θέμα ήταν και η συνεκτική ενότητα των δύο κυβερνητικών κομμάτων, κάτι που εξήγησαν με σύνεση Μητσοτάκης και Βενιζέλος. Δεν είναι προφανώς, αυτή, μια κουβέντα για να την κάνουν μεταξύ τους οι δύο κυβερνητικοί εταίροι, τώρα. Είναι χρήσιμη όμως για την κοινωνία. Γιατί αποκαλύπτει τι ήταν αυτό το κακό που έχουμε πάθει και πώς δεν θα το ξαναπάθουμε.

Πάμε τώρα στην ουσία των πραγμάτων. Προφανώς, όπως θα δούμε στη συνέχεια, ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε και θεμελίωσε το καθεστώς, που ως βραδυφλεγής βόμβα, ήταν κουρδισμένο αργά ή γρήγορα να αυτοκαταστραφεί. Εκτός κι αν βρισκόταν κάποιος που θα μπορούσε να εξουδετερώσει έγκαιρα τον εκρηκτικό μηχανισμό. Προφανώς όμως, αυτός ο κάποιος δεν βρέθηκε. Ή, μάλλον, βρέθηκε και ήταν ο Σημίτης. Αλλά εξουδετερώθηκε αυτός ο ίδιος από τη βόμβα, η οποία συνέχισε απρόσκοπτα το έργο της μέχρι τέλους.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, όσο κι αν αυτό πονάει μεγάλο μέρος της καθ’ ημάς Ανατολής, υπήρξε ο μέγας πατριάρχης του γένους των τσιφτετελλήνων. Έφτιαξε τους γενικούς κανόνες του παιγνίου, τους οποίους οι διάδοχοί του (ακόμα κι αν ήθελαν) δεν κατάφεραν επαρκώς να αλλάξουν, ούτε καν να αμφισβητήσουν. Ασφαλώς και είναι ο εγκέφαλος, ο σχεδιαστής του μαγαζιού. Έφτιαξε το αξιακό σύστημα, μέσα στο οποίο η καταρρέουσα Ελλάδα αυτοκαταστρέφεται, πονάει κι υποφέρει. Κάπως σαν στο τραγούδι του Παπαϊωάννου «έρχονται φίλοι να με δουν και με παρηγορούνε, μα οι γιατροί το φάρμακο δεν ημπορούν να βρούνε, αρρωστιάρικό μου σώμα, σιγολιώνεις μες στο στρώμα». Μόνο που εδώ η Ελλάδα, κάνει ό,τι μπορεί για να μη βρεθεί το τιμημένο φάρμακο: σα να την βολεύει το πονεμένο αδιέξοδο.

Αν όμως ο Ανδρέας ήταν ο εγκέφαλος, είναι επίσης τόσο φανερό και αδιαμφισβήτητο ότι το ανεγκέφαλο χέρι που έφερε τη χρεωκοπία και την καταστροφή της χώρας, ήταν άλλο. Ήταν ο Κωστάκης (ο ανωφελής) Καραμανλής. Κάνει τόσο μπαμ! Μόνο στη χώρα που δεν ξέρουμε να μετράμε πόσο κάνει ένα κι ένα, θα τολμούσε να εμφανιστεί ο πολιτικά πανάθλιος κύριος Πάκης Παυλόπουλος, με τους εξαψήφιους διορισμούς διά «συνεντεύξεων» και να πει ότι ο Σημίτης κατέστρεψε την Ελλάδα. Οι αριθμοί είναι τόσο αμείλικτοι, ακόμα και στο εθνικό μας Ισλάμ, που τέτοια κατάπτωση δύσκολα θα λάμβανε χώρα, χωρίς τη χλεύη του καταπίπτοντος. Και όμως ο κ. Παυλόπουλος το έχει το θράσος. Χωρίς αιδώ μάλιστα, κανείς δεν απαντά στον πρώην αρμόδιο επίτροπο Χοακίμ Αλμούνια, που ξεκάθαρα εξήγησε ότι η καταστροφή της Ελλάδας επιτεύχθηκε από την άθλια πολιτική του αμέριμνου Κωστάκη.

Άλλωστε, ο Αντρέας είχε και κάποια μικρά ελαφρυντικά. Ήξερε ότι είχε να διαχειριστεί τη νοικοκυρεμένη οικονομία και τους νέους ευρωπαϊκούς πόρους, που του κληροδότησε ο κανονικός Καραμανλής. Οπότε δεν αντιμετώπιζε τον κίνδυνο μιας άτακτης χρεωκοπίας. Τέτοια ελαφρυντικά δεν είχε ο μοιραίος Κωστάκης, που αδυνατούσε να διίδει το επερχόμενο μπαμ, παρά τις ευρωπαϊκές φωνές που τον κατσάδιαζαν…

Όποιος γνωρίζει ανάγνωση και γραφή, ξέρει ότι ο Σημίτης υπήρξε ο μόνος, που, με την βοήθεια του Γιαννίτση, μάταια προσπάθησε να λύσει το ασφαλιστικό. Αν είχε αφεθεί, από το βαθύ ΠΑΣΟΚ και τη λαϊκή δεξιά, τώρα δεν θα είχαμε χρεωκοπήσει. Αφού όλοι ξέρουμε -και ακόμα καθημερινά το βλέπουμε- αυτό ήταν η αρχή του τέλους, οι πενηντάρηδες υψηλοσυνταξιούχοι των ΔΕΚΟ, ας πούμε… Έτσι, στο Ισλάμ, που είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό, όλοι ξέραμε πόσο κακός ήταν ο νεοφιλελεύθερος Σημίτης, ο διαχειριστής, λογιστάκος, με το μπλοκάκι και με τις ελιές. Και πόσο μας έσωσε από αυτόν ο Κωστάκης, κατά δήλωσή του θαυμαστής του Αντρέα. Ρωτήστε και τον κ. Τράγκα, άμα δεν πιστεύετε… Άλλωστε σύσσωμο το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο είχε συμπράξει για να ξεφορτωθούμε τον νεοφιλελεύθερο Αρχιερέα της Διαπλοκής Κώστα Σημίτη. Καθοριστική βοήθεια στις υγιείς δυνάμεις Κωστάκη, Ρουσόπουλου, Παυλόπουλου, Πολύδωρα, Τράγκα, έδωσαν, ανατρέποντάς τον εγκαίρως, οι συνεπείς δυνάμεις του Πατριωτικού και Κοινωνικού ΠΑΣΟΚ. Σώζοντας έτσι τη χώρα από τα δεσμά του νεοφιλελευθερισμού. Μην ξεχνάμε.

Προσέξαμε στα σόσιαλ μήντια μια ενδιαφέρουσα χαριτωμένη «εγελιανή» κουτοπονηριά. Όποιος αποδομεί τον Ανδρέα, λέει, έχει «μίσος ενάντια στην ισότητα». Όχι καλέ μου κυριούλη, μην κρύβεστε πίσω από την πολιτική μικρότητα του Μαυρουδή, για να αποδώσετε ταπεινά κίνητρα στην παπανδρεϊκή αποδόμηση. Δεν είμαστε συμπλεγματικοί κακιασμένοι, που έχουμε βαλθεί να χαλάσουμε τη χαρά της ισότητας στο πικραμένο έθνος και να γκρεμίσουμε το μύθο του μεγάλου Τοτέμ. Κάνουμε από πολύ παλιά μια κριτική στον παπανδρεϊσμό, που έστω και τόσο αργά, αρχίζει να γίνεται κατανοητή.

Τα σκληρά ερωτήματα, λοιπόν, πάνε πέρα από το απλό πταίσμα. Δεν μιλάμε για τον φοβικό λαϊκισμό του ελαφρολαϊκού ρεπερτορίου, σε στυλ «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο», «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», «Έξω οι Βάσεις του θανάτου», «Τσοβόλα, δώστα όλα» και άλλα χαριτωμένα πταίσματα. Άλλωστε και τα σημερινά γατάκια του μπανανολαϊκισμού, Αμνήμων Σαμαράς των Ζαππείων, Τσίπρας, Ψεκασμένος και Ναζί, τέτοια δεν λένε;

Ο Αντρέας ελέγχεται για το ακόλουθο σκληρό πορνό, που μόνος αυτός είχε την αυτοπεποίθηση και τα κότσια να σκηνοθετήσει. Και στα τρία συμβολικά επίπεδα της ηθικής του κυριαρχίας, ο Ανδρέας ελέγχεται επιεικώς ως λειψός δημαγωγός. Δημοκρατικότητα, κοινωνικότητα, πατριωτικότητα; Ή, ελευθερία, ισότητα, εθνική αξιοπρέπεια; Για να δούμε!

Αντί της ελευθερίας / δημοκρατίας ενίσχυσε το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο (Π.Α.Φ.). Μπροστάρης του ο βάρβαρος αυριανισμός, του μίσους των γαλάζιων και πράσινων καφενείων που ποτέ δεν είχαν προϋπάρξει, του πολωμένου φαινομένου «Καλαμπονέρας», του «Εγώ τα δέχομαι τα ούου!»…, του «Υπάρχουν και δημοκρατικά ΜΜΕ (του Κουρή), που πρέπει να παρακολουθείτε!» και φυσικά του «Η Λιβύη του Καντάφι αποτελεί πρότυπο αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας»…

Αντί της ισότητας / κοινωνικότητας επέβαλε τον εκδημοκρατισμό της διαφθοράς, ο οποίος ολοκληρώθηκε στο Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος (Π.Ι.ΠΑ.). Έβαλε στο παιγνίδι τους πρώην αποκλεισμένους δικούς του και απέκλεισε όλους τους υπόλοιπους. Δηλαδή, αντί ο Αντρέας να κάνει το ζητούμενο, να βάλει όλο το λαό στο παιγνίδι, χωρίς διαχωρισμούς, έβαλε μόνο τα δικά μας παιδιά, αποκλείοντας τα Άλλα παιδιά. Αντί να πει «τέρμα στο παλαιοδεξιό παρακράτος, ανοίγουμε τις πόρτες να καταργηθούν οι διακρίσεις», έφτιαξε ένα νέο αντιδεξιό παρακράτος στη θέση του προηγούμενου. Ευνόητα έτσι το Π.Ι.ΠΑ. σάπισε από τη διαφθορά. Θεμέλιος λίθος του ήταν η μοναδική ρήση, η ντροπή της νεωτερικής Ευρώπης: «Είπαμε κύριε Μαυράκη, να κάνουμε ένα δωράκι στον εαυτό μας, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια!». Έτσι, ενώ «στόχευε» στην ισότητα, στην ευημερία των μη προνομιούχων, τελικά υποθήκευσε δημοσιονομικά τη χώρα και ανελλιπώς οδήγησε στην ανισότητα και στην εξουθένωση αυτούς ακριβώς τους μη προνομιούχους.

Αντί της εθνικής αξιοπρέπειας / πατριωτικότητας, χτυπώντας βροντωδώς το χέρι στα διεθνή τραπέζια, υποθήκευσε διπλωματικά τη χώρα (με το «ούτε Μακεδονία, ούτε παράγωγα», που ως γνήσιο υποσύνολο της τουρκικής στρατηγικής εξουθένωσε τα διπλωματικά μας αποθέματα και οδήγησε στη διεθνή μας απομόνωση, στα Ίμια και στις γκρίζες ζώνες).

Αντιδημοκρατικότητα, ανισότητα και άθλιες γενικευμένες διακρίσεις, λοιπόν, ΠΑΝΤΟΥ! Είναι ξεκάθαρο!

Προσέξτε αυτό. Ναύτης, 1985, σε αντιτορπιλλικό (Α/Τ), δηλώνει ότι η ‘Αυριανή’ είναι άθλια κωλοφυλλάδα. Και ο υπαξιωματικός «πιλάφι» του απαντά ότι, με αυτά που λέει, δεν θα πάρει ποτέ την πολυπόθητη, εύλογη λόγω ηλικίας, μετάθεση που περίμενε. Και ο βουλευτής ΠΑΣΟΚ, πρώην ναύαρχος (που ποτέ δεν ζητούσε για δεύτερη φορά ρουσφέτι, πάντα όλα του τα πέρναγαν με την πρώτη), ο οποίος προωθούσε τη μετάθεση, έκπληκτος έλεγε «μα αφήστε τον να φύγει! Είναι δικός μας! Τον ξέρω από την αντιστασιακή του δράση, ως μαθητή, επί δικτατορίας!»!!!… Αφού προφανώς μόνο οι «δικοί» μας έφευγαν από τις δύσκολες υπηρεσίες… Και στην ΔΝΕ (αρμόδια διεύθυνση) του απαντούσαν με αυθάδεια: «Όχι, δεν θα φύγει από το Α/Τ, δεν είναι δικός μας! Είναι δεξιός! Είναι συγγενής βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας»!!!!!!! Και ο βουλευτής έλεγε του ναύτη: «μα τι τους έχεις κάνει και με προσβάλλουν έτσι;»… Και ο ναύτης έλεγε στον βουλευτή: «Δεν βλέπετε ότι έχετε χτίσει ένα άθλιο ακροδεξιό καθεστώς;», ενώ ο αείμνηστος βουλευτής έσκυβε το κεφάλι ταπεινωμένος…

Κατανοούμε όσους πρώην παπανδρεϊστές οιμώζουν και δυσκολεύονται να παραδεχτούν πόσο πιάστηκαν κώτσοι, παραληρώντας για τον Αντρέα, σε έρωτα ξεσαλωμένο μαζί του στις πλατείες. Αμαρτία! Αλλά όπως λέει και ο κ. Μητσοτάκης, ουδείς αναμάρτητος! Κανείς δεν είναι τέλειος, καθένας μας έχει δει το κακό όνειρο. Λίγη ψυχανάλυση και ξεπερνιέται. Πρέπει να το πούμε φωναχτά! Ξεγελαστήκαμε, πιαστήκαμε κορόιδα!

Ο Αντρέας ούτε την ισότητα έφερε, αντιθέτως την ανισότητα επέβαλε, υπέρ των Δικών μας παιδιών και εις βάρος των Άλλων παιδιών. Ούτε και τη δημοκρατία έφερε, τον ακροδεξιό αυριανισμό επέβαλε, πείθοντάς μας ότι κάθε αντιδεξιό είναι δημοκρατικό και αριστερό… Και φυσικά, ούτε την ανεξαρτησία και εθνική αξιοπρέπεια έφερε. Αντίθετα, εξάρτηση και δουλεία, όπως δείχνει αναπόδραστα η συνταγή και εδώ και σε όλες τις μπανανίες. Για όλα αυτά, πρέπει να αποδομηθεί εντός μας το ταμπού του Αντρεϊκού Τοτέμ, αλλιώς δεν θα γίνουμε ποτέ καλά, οι άρρωστοι.

Το πρόβλημα που συνδέεται με όλα αυτά, δηλαδή, είναι η άρνηση της ελληνικής κοινωνίας να ιαθεί από τον ιό του Π.Ι.ΠΑ. και του Π.Α.Φ. και η ασίγαστη αντίσταση στην προσπάθεια αποδόμησης του γεννήτορος Τοτέμ. Ας τολμήσουμε να κάνουμε εμετό τον Αντρέα, που απαξίωσε το τριπλό ιδεολογικό του μήνυμα. Και ας κρατήσουμε τις αξίες που ακύρωσε: δημοκρατική ελευθερία, κοινωνική ισότητα, πατριωτική αξιοπρέπεια. Φτάνουν τα μικροκομματικά κολλήματα που μας έφεραν ως εδώ. Όχι τίποτε άλλο, αλλά ζητείται επιτακτικά η εθνική ανασυγκρότηση σε νέα υγιή βάση.

Ή μήπως όχι;