Τις τελευταίες μέρες είναι σαν να ζούμε σε μία άλλη εποχή. Στην δεκαετία του ’60, τότε που η βία μεταξύ των διαφόρων πολιτικών ομάδων ήταν μια καθημερινότητα. Βέβαια, τότε οι μνήμες από τον Εμφύλιο και από τις εκατέρωθεν θηριωδίες ήταν ακόμα ζωντανές. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και σήμερα, παρόλο που τα πάθη εκείνης της εποχής έχουν καταλαγιάσει. Η εθνική συμφιλίωση με κόπο πέτυχε τα προηγούμενα χρόνια στην πράξη για την πλειοψηφία της κοινωνίας. Κάποιοι, λίγοι, που αναπολούν και σκέφτονται ακόμα κονσερβοκούτια και εξορίες ανήκουν σε μικρές - γραφικές μειοψηφίες.
Τι συμβαίνει όμως; Γιατί έχουμε γυρίσει ξανά το μυαλό μας σε τέτοιες εποχές; Η επίθεση στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη, στην εκδήλωση μνήμης των θυμάτων της γενοκτονίας του Πόντου, άναψε την κουβέντα. Κάποιοι, ανίδεοι, χαχόλοι, ανόητοι επιτέθηκαν στον δήμαρχο και τον ξυλοκόπησαν. Ανόητοι. Ακόμα και μια δικαιολογημένη -για κάποιους- αγανάκτηση για τις κατά καιρούς θέσεις Μπουτάρη την μετέτρεψαν σε συμπάθεια για την μανία με την οποία χτυπούσαν έναν ηλικιωμένο άνθρωπο.
Την επομένη, οι άλλοι «ανόητοι», οι Ρουβίκωνες, επιτέθηκαν στο ΣτΕ. Έκαναν την επαναστατική τους γυμναστική, εισβάλλοντας, διαλύοντας, καταστρέφοντας και γενικώς επιβάλλοντας τον νόμο της ζούγκλας, για ακόμη μια φορά, στο θεσμικό όργανο της Δικαιοσύνης. Δεν σταμάτησαν εκεί, αλλά διεκδίκησαν την πρωτοπορία απειλώντας ανοικτά τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον πρόεδρο της ΝΔ, Κυριάκο Μητσοτάκη.
Και μέχρι εκεί λες… πόσο ανόητοι. Γραφικοί περιθωριακοί τύποι, εκτός δημοκρατικού τόξου κτλ. Έλα όμως, που έρχεται το μπαράζ δηλώσεων της κυβέρνησης και σε κάνει να αναρωτιέσαι, πού ζούμε; Δια του πρωθυπουργού, οι μεν τραμπούκοι της Θεσσαλονίκης είναι ακροδεξιοί που ακολουθούσαν οδηγίες από την ΝΔ. Οι δε του Ρουβίκωνα ήταν απλώς παιδιά.
Και δεν φθάνει αυτό, αλλά στηριζόμενοι σε ένα σωστό -κατά την άποψή μου- σχόλιο του Κυριάκου Μητσοτάκη σχετικά με το τι ενδιαφέρει και τι δεν ενδιαφέρει τους νέους του 2018, επίσημα από το γραφείο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφουν στις εποχές των Γκοτζαμάνηδων και των τρίκυκλων.
Πραγματικά, σε ποιον κόσμο ζούνε; Ή μάλλον, τι επιδιώκουν να πετύχουν;
Επικίνδυνες, πολωτικές και τοξικές δηλώσεις. Δυστυχώς, πρόκειται για ακόμα μια προσπάθεια από το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει τις αριστερές συμμαχίες, οι οποίες βρίσκονται και μέσα στον χώρο της εξτρεμιστικής Αριστεράς, και επιδιώκει να επαναφέρει τα τείχη του παρελθόντος. Να πετύχει ξανά, τον διαχωρισμό των πολιτών σε εθνικόφρονες και αριστερούς. Να επιβάλλει τον δικό της νόμο της ταξικής συνείδησης. Δεν την νοιάζει αν διαιρεί την κοινωνία. Δεν ενδιαφέρεται αν φουντώνει τις συζητήσεις στα καφενεία. Τη νοιάζει μόνο να παραμείνει στην εξουσία. Άλλωστε και με το δημοψήφισμα το ίδιο δεν έκαναν;
Κι εδώ, έρχεται ο κόσμος της λογικής. Για να ξεκαθαρίσουμε: Λογική υπάρχει σε κάθε επίπεδο και σε κάθε απόχρωση της κοινωνίας. Σε κάθε τάξη. Σε κάθε υπόβαθρο. Έτσι λοιπόν, υπάρχουν λογικοί δεξιοί, λογικοί κεντρώοι και λογικοί αριστεροί. Το μονοπώλιο έχει τελειώσει και στα σπίρτα, πόσο μάλλον στην λογική.
Αυτό πρέπει να γίνει πια και το πρόταγμα της Νέας Δημοκρατίας. Να απευθυνθεί στους ανθρώπους της λογικής και της συνεννόησης με ενωτικά χαρακτηριστικά. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Πέρα από όσους αναγνωρίζουν την ανάγκη της πολιτικής αλλαγής και της απομάκρυνσης αυτής της κυβέρνησης για το χάλι που έχει δημιουργήσει στην κοινωνία, να επιχειρήσει τη συγκρότηση ενός κοινωνικού μετώπου που θα απευθύνεται αδιάκριτα σε όλους εκείνους που κλείνουν τη μύτη τους στη δυσοσμία που αναδύεται από αυτό το συνονθύλευμα στην εξουσία.
Ο Χρόνης Μίσσιος μια ιστορική προσωπικότητα της Αριστεράς, αντιστασιακός και ακτιβιστής της Οικολογίας, έγραψε κάποτε ένα καθηλωτικό λογοτέχνημα: «Το κλειδί θα είναι κάτω από το γεράνι…». Πρόκειται για μια αλληγορική ιστορία - ύμνο στην ανθρωπιά, όπου με ένα μαγικό τρόπο και ένα κρυμμένο κλειδί δημιουργείται ένας άλλος κόσμος. Δεν είναι σαν όλα τα κλειδιά. Αυτό το κλειδί έχει μαγικές ιδιότητες - αν θέλετε. Περνώντας αυτήν την πόρτα γινόμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι που μπορούμε να δεχόμαστε τα καλά όλων των πλευρών. Να βιώνουμε κάθε στιγμή με ανθρωπιά. Να μην μπαίνουμε σε καλούπια. Να μην διαιρούμε αλλά να πολλαπλασιάζουμε. Πάρτε το, ξεκλειδώστε την πόρτα και μπείτε μέσα!
Ο Μίσσιος ονειρεύτηκε έναν παραμυθένιο κόσμο που βασιλεύει η αλληλεγγύη, η συνεργατικότητα, η λογική της ανθρωπιάς. Αυτός βέβαια έγραψε λογοτεχνικά, ποιος όμως δεν αντιλαμβάνεται την αντιστοίχιση στην πραγματικότητα;
Αυτό πρέπει να γίνει το πρόταγμά μας πια… Το νέο αφήγημα που αναζητά η Νέα Δημοκρατία, ως εν δυνάμει κυβέρνηση που καλείται να ενώσει και να αφήσει πίσω τους διχασμούς. Το αφήγημα της ενότητας στην κοινωνία που αποκλείει την τοξικότητα και το μίσος. Το αφήγημα της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης και της προοπτικής για ένα καλύτερο, πιο δίκαιο και πιο ελπιδοφόρο μέλλον. Γιατί αν η κοινωνία μοιραστεί, για ποια οικονομία να μιλάμε; Για τον Μίσσιο, το κλειδί οδηγούσε στον κόσμο της αυτάρκειας. Σήμερα, αυτό το κλειδί οδηγεί στον δρόμο της κανονικότητας και της προοπτικής.
14°
