«Φλαμπέ» α Μονακό (Μετάφραση: Ο Καμμένος στο Μονακό)

Οι επτά φωτογραφίες από την «εισβολή» του Πάνου Καμμένου, της συζύγου του και όσων αυτοί εκπροσωπούν, στο παλάτι των Μονεγάσκων, όπου βρέθηκαν προσκελημένοι του πρίγκιπα Αλβέρτου είναι ενδεικτικές. Θυμίζουν εκείνες τις τουριστικές πόζες επαρχιωτών που ποζάρουν σαν γύφτικα σερπάνια δίπλα στα αξιοθέατα πόλεων του εξωτερικού. Με μοναδικό σκοπό να τις δείξουν όταν επιστρέψουν στην γειτονίτσα και να κάνουν τους άλλους να ζηλέψουν τα μεγαλεία τους.

Είναι προφανές ότι ο Πάνος Καμμένος και η σύζυγός του, λαχταρούν αυτού του είδους τις επιδείξεις. Γιατί καλό είναι να βρίσκεσαι στο κατώτατο σημείο της πολιτικής ηθικής, να «πυραυλώνεις» τα πλήθη των φανατικών οπαδών σου, να προτρέπεις τους φανατικούς να λιντσάρουν, να ουρλιάζεις «στα τέσσερα εσείς, στα τέσσερα» μέσα στη Βουλή, να συνωμοσιολογείς, να απειλείς και να μηνύεις, να κάνεις γιαλαντζί τσαμπουκάδες και να πουλάς όπλα στην Σαουδική Αραβία. Αλλά άλλη είναι η γλύκα του τζετ-σετ…

Και αυτή τη φορά ο Πάνος Καμμένος αφού εντρύφησε στις στολές στρατιωτικού τύπου αποφάσισε να μεταμφιεστεί σε κάτι εντελώς καινούργιο: σε κοσμοπολίτη. Και επειδή –πολύ λογικά – φαντάζεται ότι δεν θα το πιστέψουμε πως βρέθηκε στο Παλάτι του Μονακό φροντίζει να φωτογραφίσει και την πρόσκληση. Για «να σκάσουν οι οχτροί του» (όπως λένε και στην γειτονίτσα), που θα δουν το «Monsieur et Madamme Panos Kammenos». Ότι «μεγαλοπιάστηκε» δηλαδή. Άσε που στο Μονακό έχει και Καζίνο…

Εννοείται φυσικά ότι τόσο η γλώσσα του σώματος όσο και οι λεπτομέρειες στις φωτογραφίες αγγίζουν τα όρια του κωμικού. Στο κάτω-κάτω όσο περισσότερο ένας Πάνος Καμμένος απομακρύνεται από το φυσικό του περιβάλλον (δηλαδή τον Τέρενς Κουίκ, τον Δημήτρη Καμμένο και τους υπόλοιπους ΑΝΕΛ), τόσο πιο Πάνος Καμμένος φαίνεται. Και μπορεί εδώ να μην έχει το δουλικό ύφος που είχε πάρει όταν περίμενε στην ουρά μαζί με το πλήθος να σφίξει το χέρι του Ντόναλντ Τραμπ όταν έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά το δέος του, (καμουφλαρισμένο με ένα θριαμβευτικό χαμόγελο) όταν κοιτάζει τη μαρίνα των σκαφών στο Μονακό δεν κρύβεται. Ούτε πίσω από τα αεροπορικά γυαλιά του.   

Γι’ αυτό και το άλμπουμ με τίτλο «Μας είχε καλεσμένους ο Αλβέρτος στο Παλάτι» διαθέτει όλες εκείνες τις σατανικές λεπτομέρειες που «ξεφεύγουν» από το παραμύθι. Και που ακριβώς γι’ αυτό το κάνουν σπαρταριστό. Εξάλλου κωμωδία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η απόσταση ανάμεσα σε αυτό που νομίζεις ότι είσαι και σε αυτό που είσαι στην πραγματικότητα.