Όλα όσα δεν ενδιαφέρουν έναν 17χρονο

Μιας και δεν είμαι μαθητής που έχοντας λυγίσει από την παπαγαλία έχει σιχαθεί το μάθημα της Ιστορίας, η φράση του Κυριάκου του Μητσοτάκη «πείτε μου εσείς αν το παιδί των 17 ετών που θα ψηφίσει για πρώτη φορά, που το ενδιαφέρει πώς θα είναι η Ελλάδα το 2030, το ενδιαφέρει τι έγινε το 1963» δεν με ευχαρίστησε καθόλου. Αντιθέτως με έκανε να θέλω να τραβήξω τα μαλλιά μου και το μόνο που με εμπόδισε είναι το ότι δεν έχω αυτή την πολυτέλεια.  

Είναι η πρώτη φορά που πολιτικός αρχηγός απαξιώνει με τέτοια επιπολαιότητα τη γνώση της Ιστορίας και ο αρχηγός αυτός δεν είναι ο Αλέκσης ο Τσίπρας (που όσο να ’ναι του ταιριάζει η απαξιώση της γνώσης), αλλά ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης. Τη λέξη «επιπολαιότητα» τη χρησιμοποιώ αντί άλλων λέξεων, όπως ας πούμε η λέξη «ανευθυνότητα», γιατί δεν θέλω να κακοκαρδίσω έναν άνθρωπο που πιθανότατα θα μας απαλλάξει από την ανίκανη και καταστροφική εξουσιομανή παρέα του Αλέκση. Αλλά νομίζω πως ακόμα και μια βαριά έκφραση είναι δύσκολο να περιγράψει με ακρίβεια το, επιπέδου Σέρχιο Ράμος, φάουλ του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Να διευκρινίσω, για όσους δεν είχατε την ατυχία να το ακούσετε, πως ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης δεν μιλά διαπιστωτικά, δεν περιγράφει το αναπόφευκτο χάλι ενός εκπαιδευτικού συστήματος που έχει ξεχάσει την τιμωρία και σε λίγο θα ξεχάσει και την επιβράβευση. Δεν μιλά προβληματισμένος για τους ιστορικά αναλφάβητους νεαρούς συμπολίτες μας, ούτε μιλάει για τον κίνδυνο που μπορεί να έχει για μια χώρα η άγνοια των κατοίκων της για την Ιστορία. Ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης περιγράφει την αδιαφορία του 17χρονου για την Ιστορία της χώρας του σαν να είναι κάτι απολύτως θεμιτό και φοβάμαι πως, αν αφήνονταν να παρασυρθεί στον οίστρο του, μπορεί να έλεγε πόσο γραφικός και μπανάλ του φαίνεται ένας 17χρονος που τον ενδιαφέρει η Ιστορία.

Η απαξιωτική για την ιστορική γνώση αναφορά έγινε με αφορμή μια ανόητη κυβερνητική ανακοίνωση που συνέκρινε την επίθεση στον Μπουτάρη με τη δολοφονία του Λαμπράκη, αλλά το ανιστόρητο της ανακοίνωσης δεν δικαιολογεί τον πρόεδρο της Νέας της Δημοκρατίας. Ακριβώς το αντίθετο. Το ανιστόρητο της αναφοράς και ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση (και η αριστερά γενικότερα) χρησιμοποιεί και καπηλεύεται την Ιστορία κάνει απολύτως απαραίτητη την ιστορική γνώση. Εκτός αν ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης προτιμά τους 17χρονους που αγνοούν ότι η δολοφονία του Λαμπράκη ήταν έργο του παρακράτους του Παλατιού, του οποίου τη δύναμη ο τότε πρωθυπουργός Καραμανλής ήθελε να περιορίσει. Εκτός αν προτιμά τους 17χρονους που δεν ξέρουν ότι πέρα από τη μερίδα της πιστής στη βασιλική οικογένεια Δεξιάς, υπήρχε και εκείνη η μερίδα της Δεξιάς που ήθελε να ξεφορτωθεί τους αργόμισθους που έχωναν παντού τη βασιλική τους μύτη. Εκτός αν προτιμά τους 17χρονους που δεν ξέρουν ότι αυτή η αντιβασιλική μερίδα της Δεξιάς και ο ίδιος ο Καραμανλής δέχθηκαν ανεπανόρθωτο πλήγμα από τη δολοφονία του Λαμπράκη. Εκτός αν προτιμά τον 17χρονο που έχει ακούσει ότι τον Λαμπράκη τον σκότωσε η κακή Δεξιά που πολεμούσε την καλή Αριστερά και αυτό του φτάνει.

Βλέπετε, το τραγικό στη φράση του Μητσοτάκη δεν είναι απλώς ότι υπερασπίζεται την ιστορική άγνοια. Είναι το ότι η ιστορική άγνοια την οποία υπερασπίζεται, λειτουργεί προς όφελος των μύθων με τους οποίους ταΐζουν το ποίμνιο οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Είναι η ιστορική άγνοια που έχει παραμυθιάσει γενιές 17χρονων με την Αριστερά, που είναι πάντα καλή, ακόμα κι όταν προσπαθεί με τα όπλα να φυλακίσει τη χώρα στο ανατολικό μπλοκ, και τη Δεξιά, που είναι πάντα κακή, ακόμα κι όταν καταφέρνει να βάλει την Ελλάδα στο κλαμπ των ισχυρών της Ευρώπης.

Η αποστροφή του Μητσοτάκη για την Ιστορία γίνεται ακόμα πιο ακατανόητη, αν σκεφτούμε πως μιλάμε για τον αρχηγό του κόμματος του οποίου η επίσημη γραμμή στο μακεδονικοσκοπιανό είναι η απόλυτη απόρριψη της προτασης για «Μακεδονία του Ίλιντεν». Θέλω να πω πως αν η γνώση για μια, καθοριστική για τη σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, δολοφονία που έγινε το 1963 δεν έχει τόση σημασία, θα πρέπει ακόμα πιο ασήμαντα να είναι όσα σηματοδοτεί μια εξέγερση που έγινε πριν από 115 χρόνια. 

Όπως και να ’χει και επειδή, όπως δείχνουν τα πράγματα, ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, θα πάω με τα νερά του και θα ολοκληρώσω το έργο το οποίο ξεκίνησε με τη φράση του. Για να το κάνω αυτό, έφτιαξα μια λίστα με όλα αυτά που δεν ενδιαφέρουν έναν 17χρονο σήμερα και πιθανότατα να μην ενδιαφέρουν και έναν 17χρονο αύριο. Αυτούς τους 17χρονους, στους οποίους απευθύνεται ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα σκεφτώ, τους 17χρονους του παρόντος και του μέλλοντος, και θα αναρωτηθώ:

 → Τι τον ενδιαφέρει τον 17χρονο αν την 28η Οκτωβρίου του 1940 ο Μεταξάς απάντησε αρνητικά στο τελεσίγραφο του Ιταλού πρέσβη, βάζοντας την Ελλάδα στον πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων;

→ Τι τον ενδιαφέρει τον 17χρονο αν επί μισό αιώνα οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης ήταν φυλακισμένες στο σοβιετικό μπλοκ και τι τον ενδιαφέρει ότι χωρίς τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών μπορεί να τους έκανε παρέα και η Ελλάδα;

→ Τι τον ενδιαφέρει τον 17χρονο η επιμονή του Κωνστατίνου του Καραμανλή να αγνοήσει αριβίστες λαϊκιστές σαν τον Ανδρέα τον Παπανδρέου και να εντάξει τη χώρα στην Ε.Ο.Κ.;

→ Τι τον ενδιαφέρει τον 17χρονο αν το 2015 ενα τσούρμο αριβιστών εκμεταλλεύτηκαν τη γοητεία του λαϊκισμού και αποτέλειωσαν μια ήδη προβληματική χώρα στην προσπάθεια να κατακτήσουν και να διατηρήσουν την εξουσία και τι τον ενδιαφέρει αν την ίδια χρονιά οργάνωσαν ενα διχαστικό δημοψήφισμα όπου το 62% όσων ψήφισαν, παρασυρμένοι οι περισσότεροι από ανευθυνους λαϊκιστές μεγαλοδημοσιογράφους, φώναξαν ένα δυνατό ΟΧΙ στη λογική;

→ Τι τον ενδιαφέρει τον 17χρονο αν το 2010 τρεις άνθρωποι δολοφονήθηκαν από τραμπούκους διαδηλωτές, επειδή δούλευαν μια μέρα που άλλοι έχτιζαν πολιτικές καριέρες;

→ Τι τον ενδιαφέρει τον 17χρονο αν η κυβέρνηση Σαμαρά έκανε τα πάντα για να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη τα στελέχη της Χρυσής Αυγής μετά τη δολοφονία του Παύλου του Φύσσα και τι τον ενδιαφέρει αν η κυβέρνηση του Αλέκση έκανε τα πάντα για να καθυστερήσει η δίκη τους;

Όλα αυτά και άλλα πολλά θα είναι ασήμαντα για έναν 17χρονο, που θα κοιτάζει το μέλλον με το βλέμμα που μόνο η άγνοια για το παρελθόν μπορεί να χαρίσει. Το βλέμμα του ανόητου που είναι καταδικασμένος να κάνει εκείνα τα λάθη που θα μπορούσε να είχε αποφύγει αν έμπαινε στον κόπο να μάθει τι συνέβη την τελευταία φορά που κάποιοι άλλοι τα έκαναν. Το βλέμμα του 17χρονου που, ακούγοντας τον Κυριάκο τον Μητσοτάκη, δεν νιώθει καθόλου άσχημα που δεν τον νοιάζει τι έγινε στην Ελλάδα το 1963 ή οποιαδήποτε άλλη χρονιά. Και μπράβο του.