Αν μια συμμορία ληστών εισβάλλει στο σπίτι σου το τελευταίο που θα έχει σημασία είναι να σου μιλήσουν για την ιδεολογική τους κατεύθυνση. Αν ένας μεθυσμένος οδηγός σμπαραλιάσει το αυτοκίνητό σου, τα πολιτικά του πιστεύω δεν θα έχουν καμία σημασία. Αν ένας λογιστής σε εξαπατήσει και σε αφήσει απένταρο, η πιθανή ταύτιση των απόψεών σας για την οικονομία και την κοινωνία δεν θα κάνει την απάτη του περισσότερο ανεκτή. Αν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δηλώσουν σοσιαλδημοκράτες δεν θα πάψουν να είναι μια ομάδα αδίστακτων αριβιστών που εξαπάτησαν, δίχασαν, απείλησαν, υποκίνησαν τραμπουκισμούς, φορολόγησαν ανελέητα και συκοφάντησαν για να τοποθετήσουν τα καλοθρεμμένα πωπουδάκια τους στις πολυθρόνες της εξουσίας και που θα τα ξανακάνουν όλα αυτά, όσες φορές χρειαστεί, προκειμένου να παραμείνουν εκεί.
Συνεπώς, η συζήτηση για το αν ο Αλέκσης είναι σοσιαλδημοκράτης και αν το κόμμα του μπορεί να γίνει ένα κόμμα σοσιαλδημοκρατικό δεν έχει καμία απολύτως αξία, παρά μόνο στο βαθμό που λειτουργεί ως ένα νέο όπλο εξαπάτησης στα χέρια της πιο αδίστακτης ομάδας που ένιωσαν πάνω τους τα κυβερνητικά έδρανα από το 1974 και μετά. Γιατί αν είσαι αδίστακτος απατεώνας δεν έχει καμία απολύτως σημασία τι άλλο είσαι. Δεν έχει σημασία αν είσαι αριστερός, σοσιαλδημοκράτης, λαϊκός δεξιός ή απλώς ψεκασμένος. Αν είσαι αδίστακτος απατέωνας εκεί μπαίνει και η τελεία της περιγραφής σου. Εκεί τελειώνουν όλα όσα χρειάζεται να ξέρει κάποιος για σένα. Πολύ περισσότερο όταν η νέα σου απάτη είναι η μεταμφίεσή σου σε σοσιαλδημοκράτη όταν δεν είσαι ούτε δημοκράτης σκέτο.
Ακόμα κι αν είχε έστω και ελάχιστη αξία, η συζήτηση για την «σοσιαλδημοκρατικοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ θα τελείωνε στα πρώτα δευτερόλεπτα. Εκεί που θα αναγνωρίζαμε πως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να έχουν σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία όταν ακόμα και η σχέση τους με τη Δημοκρατία είναι η σχέση που έχει ο χουλιγκάνος με το ποδόσφαιρο. Όπως το ποδόσφαιρο για τον χουλιγκάνο είναι αδιάφορο εκτός από τον βαθμό στον οποίο του δίνει την αφορμή να δείρει και να καταστρέψει, έτσι και η Δημοκρατία είναι αδιάφορη για τον Συριζαίο εκτός από τον βαθμό στον οποίο του δίνει την ευκαιρία να ασκήσει εξουσία.
Δεν ξέρω κανέναν που θα έλεγε με τα σωστά του δημοκράτη έναν άνθρωπο που στην ερώτηση «ποιες πολιτικές προσωπικότητες θαυμάζεις» θα αράδιαζε μια σειρά από δικτάτορες. Δεν ξέρω κανέναν που θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ένας θαυμαστής του Πινοσέτ, του Σαλαζάρ, του Μπατίστα, του Φράνκο ή του Παπαδόπουλου είναι δημοκράτης. Και δεν νομίζω ότι κανείς μπορεί να ισχυριστεί στα σοβαρά πως οι άνθρωποι που αν τους ρωτήσεις για την πολιτική προσωπικότητα που θαυμάζουν θα ξεδιπλώσουν τη συλλογή τους από αιμοσταγείς δικτάτορες, έχουν οποιαδήποτε σχέση με τη Δημοκρατία. Δυστυχώς, η φράση «είμαι δημοκράτης» και η φράση «θαυμάζω τον Λένιν, τον Κάστρο, τον Μάο» αλληλοακυρώνονται και δεν μπορούν να ακουστούν μαζί παρά μόνο στο προαύλιο κάποιου τρελάδικου.
Αλλά δεν χρειάζεται να πάμε στα πρότυπα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για να καταλάβουμε πόσο αντιπαθούν το δεύτερο (και σημαντικότερο) συνθετικό της λέξης σοσιαλδημοκρατία. Αρκεί να θυμηθούμε την απέχθεια που έχουν επιδείξει για τους θεσμούς της Δημοκρατίας. Αρκεί να θυμηθούμε την στοργή που έχουν δείξει στους ορκισμένους εχθρούς της. Και για όλα αυτά δεν χρειάζεται να έχουμε φοβερή μνήμη. Αρκεί να θυμηθούμε μόνο τις τελευταίες ημέρες.
Τις τελευταίες ημέρες που ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε πως υπάρχει καλή βία που την ασκούν οι πιο φιλικές στην κυβέρνηση ομάδες και κακή βία που δεν ελέγχεται από φιλικές στην κυβέρνηση ομάδες. Τις τελευταίες ημέρες που ο υφυπουργός Τόσκας, αφού έκανε ό,τι μπορεί ώστε να είναι εντελώς αφύλακτο, χαρακτήρισε «μικρό κομμάτι της εγκληματικότητας» την επίθεση στο Συμβούλιο της Επικρατείας. (Ναι, καλά καταλάβατε. Υπουργός της κυβέρνησης χαρακτήρισε την επίθεση στον έναν από τους τρεις πυλώνες της Δημοκρατίας, σε μια από τις τρεις εξουσίες της, μικρό κομμάτι της εγκληματικότητας στο οποίο δεν θα πρέπει να δίνουμε και μεγάλη σημασία.) Κι αυτά μόνο τις τελευταίες ημέρες.
Αλλά, η ολοφάνερη απέχθεια του αφεντικού του ΣΥΡΙΖΑ και των στελεχών του για τη Δημοκρατία είναι ένα σημείο στο οποίο η κουβέντα δεν χρειάζεται να φτάσει. Γιατί, πάνω και πρώτα από όλα, το αφεντικό του ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του είναι μια ομάδα αδίστακτων απατεώνων που εξαπάτησαν, δίχασαν, υποκίνησαν τραμπούκους, πρόσφεραν ζεστή αγκαλιά σε τραμπούκους, απείλησαν, συκοφάντησαν και όλα αυτά δεν τα έκαναν πριν από δεκαετίες. Δεν τα έκαναν τόσο παλιά ωστέ ο χρόνος να μπορεί να επουλώσει τις πληγές που προκάλεσαν. Ξεκίνησαν να τα κάνουν πριν από μόλις δέκα χρόνια και τα κάνουν ακόμα και σήμερα. Και θα συνεχίσουν να τα κάνουν. Όσο τους το επιτρέπουμε και όσο τους αντιμετωπίζουμε ως κάτι διαφορετικό από το μόνο που είναι στην πραγματικότητα: Αδίστακτοι απατέωνες αντιδημοκράτες. Και μπράβο τους.
5°
