Ο Ανδρέας είναι μια κάποια λύση

Είναι θέμα λίγων μηνών να αποκαλυφθεί ένα χρηματοδοτικό κενό ύψους αρκετών δις ευρώ που οφείλεται κυρίως στα ελλείμματα του ΕΟΠΠΥ και στην κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων. Όλο και περισσότεροι άνεργοι, όλο και περισσότεροι συνταξιούχοι, όλο και λιγότεροι εργαζόμενοι με πλήρη δικαιώματα, όλοι και λιγότεροι εργοδότες σε θέση να καταβάλουν εισφορές.

Η κατάσταση φαίνεται μη αναστρέψιμη, στο ορατό τουλάχιστον μέλλον, αφού δεν έχει γίνει κανένας σχεδιασμός προς την κατεύθυνση της ανασυγκρότησης της παραγωγικής βάσης και της καταπολέμησης της οργιάζουσας φοροδιαφυγής.

Το οικονομικό επιτελείο επιμένει στον παραλογισμό: Φορτώνει όλο και μεγαλύτερα βάρη στις πλάτες μισθωτών και συνταξιούχων, ενώ ήδη έχουν ξεπεραστεί τα όρια αντοχής με αποτέλεσμα να υπάρχει ήδη μια άτυπη στάση πληρωμών προς το Δημόσιο.

Η κυβέρνηση αποκλείει κατηγορηματικά νέα δημοσιονομικά μέτρα, ενώ το πιθανότερο είναι ότι δεν θα αποφευχθεί, το λιγότερο, νέα μείωση συντάξεων και εφάπαξ.

Ακόμη και αν το φθινόπωρο ληφθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο οι ευνοϊκότερες δυνατές αποφάσεις για το ελληνικό ζήτημα, ακόμη και αν μηδενιστούν τα επιτόκια των δανείων, επιμηκυνθεί επ αόριστον ο χρόνος αποπληρωμής, γίνει νέα απομείωση του χρέους, δοθούν χαμηλότοκα δάνεια από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ακόμη και αν το σύμπαν συνομωτήσει για το καλό μας, η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας θα παραμείνει δραματική, ακριβώς επειδή δεν έχουν γίνει οι μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές που θα επέτρεπαν το σπάσιμο του κύκλου της ύφεσης.

Το ελληνικό κράτος παραμένει μεγάλο, αντιπαραγωγικό, ανορθολογικό και σαδιστικό, ο πλούτος παραμένει αδήλωτος και κρυφός, ο ρυθμός απονομής της Δικαιοσύνης είναι βασανιστικά αργός, οι αποκρατικοποιήσεις προωθούνται με εισπρακτική λογική, δηλαδή χωρίς λογική, η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας σκοντάφτει στους σκοπέλους της γραφειοκρατίας, ο τραπεζικός δανεισμός προς τις επιχειρήσεις γίνεται όλο και πιο αναιμικός, η αναλογία εργαζόμενου και μη ενεργού πληθυσμού επιδεινώνεται, ο ιδιωτικός τομέας συρρικνώνεται, η απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία διευρύνεται, η φτώχεια εξαπλώνεται.

Όλα μένουν ίδια: Η πρώτη πρωτοβουλία της νέας κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ήταν η αλλαγή διοικήσεων στον ΕΟΠΠΥ, τον ΕΟΦ και τον ΟΓΑ και η επιλογή έγινε με την παραδοσιακή μέθοδο του παλαιοκομματισμού: Προτιμήθηκαν οι ημέτεροι (γαλάζιοι εν προκειμένω) που έχουν παρελθόν προσφοράς στην παράταξή τους και παράσημα στους κομματικούς αγώνες. Προσφέρθηκε από τον Α. Σαμαρά επαγγελματική αποκατάσταση σε μαχητές της ΝΔ με τη σιωπηρή υποστήριξη του Ευ. Βενιζέλου που, σύμφωνα με διαρροές συνεργατών του, ενοχλήθηκε αλλά όχι τόσο πολύ ώστε να διαμαρτυρηθεί στα σοβαρά.

Με αυτά τα δεδομένα, ο γαλαζοπράσινος καβγάς για την πολιτική παρακαταθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου βολεύει και τις δύο πλευρές. Συσπειρώνουν τον σκληρό κομματικό πυρήνα, διεγείρουν το βασικό παραταξιακό ένστικτο, απευθύνονται στο θυμικό του ακροατηρίου και, το σημαντικότερο, αλλάζουν το θέμα.

Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ είναι ένας πολύ βολικός πρωταγωνιστής για την πολιτική αντιπαράθεση. Άλλοι τον λάτρεψαν, άλλοι τον μίσησαν, οι νεότεροι τον έχουν απλώς ακουστά, η πολιτεία του έχει φωτεινές και σκοτεινές πλευρές, επομένως προσφέρεται για διχαστική συνθηματολογία και μανιχαϊστικές προσεγγίσεις.

Φωνάζοντας και ανταλλάσσοντας βολές για το πώς φτάσαμε ως εδώ, τα κόμματα της συγκυβέρνησης αποφεύγουν να μιλήσουν για το πώς θα φύγουμε από εδώ. Θυμώνουν, ξεσπούν, πετροβολούν ή αγκαλιάζουν ένα φάντασμα και προσφέρουν στο κοινό υλακές αντί για λύσεις.