Το «Σχέδιο Γοργοπόταμος»

O Ψ. χάιδεψε ασυναίσθητα τα γένια του, καθώς διάβαζε τις τελευταίες γραμμές από το δημοσίευμα: «Εγώ σιχαίνομαι τον Βενιζέλο...», έγραφε ο γνωστός με το προσωνύμιο «συνομιλητής του πρωθυπουργού» Φαήλος Κρανιδιώτης στο site του.

Όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο. Λίγες μέρες μετά τη συμφωνία των δύο για συγκυβέρνηση, οι «παρενοχλήσεις» στο ΠΑΣΟΚ κλιμακώνονταν με μελετημένη ακρίβεια που μιμείται την ακροδεξιά πατριωτική αγανάκτηση: Χρυσαυγίτες έβγαζαν ανακοινώσεις που κατακεραύνωναν τη συνεργασία της Νέας Δημοκρατίας με τον προαιώνιο εχθρό, το ΠΑΣΟΚ, γαργαλώντας δεξιά αντανακλαστικά δεκαετιών. Πατριώτες με τη θεσμική ιδιότητα «φίλος Σαμαρά», έκλειναν το μάτι στην ακροδεξιά...

Τελικά δεν ήταν δύσκολο να μπει σε εφαρμογή το σχέδιο «Γοργοπόταμος» – ο Ψ. χαμογέλασε άλλη μια φορά στη σκέψη του ονόματος και της συμβολικής ειρωνείας του. Ήταν δική του έμπνευση: Το σχέδιο της γκρεμισμένης γέφυρας. Της διακοπής κάθε επαφής της Νέας Δημοκρατίας με ό,τι βρισκόταν αριστερά της δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο κωδικό.

«Με τους κατάλληλους χειρισμούς, δεν πρόκειται να αντέξουν πάνω από 3-4 μήνες» σκέφτηκε. «Όσο ακριβώς απαιτεί το σχέδιο...» Για άλλη μια φορά του ήρθε στο μυαλό η θεωρία των «χρήσιμων ηλιθίων» του Λένιν. Από το πανεπιστήμιο, κιόλας, έβρισκε συναρπαστικό τον κυνισμό της Αριστεράς. «Το θέμα δεν είναι να αλλάξεις τους ηλίθιους, όπως νομίζουν όλοι. Το θέμα είναι να τους κάνεις να σου φανούν χρήσιμοι...» Ιδιοφυές!

Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια δεν υπήρχε έλλειψη από ηλίθιους. Δεκάδες φανατισμένοι με κεφαλαία, σε social media, λες και φώναζαν: «Χρησιμοποίησέ με!» Ε, είχε έρθει η ώρα. Με τέτοιο υλικό, μπορούσε κανείς να σκηνοθετήσει ολόκληρη πολιτική Γκουέρνικα.

Το σχέδιο ήταν απλό: Με κομμένες τις γέφυρες προς τα «αριστερά» (ή, τέλος πάντων, αυτό που οι φίλοι του Αντώνη Σαμαρά θεωρούσαν αριστερά), η Νέα Δημοκρατία θα αναγκαζόταν, αργά ή γρήγορα, να στραφεί στο κόμμα του Νίκου Μιχαλολιάκου. Μια μικρή διάσπαση θα βοηθούσε να κρατηθούν τα προσχήματα –και να ξεφορτωθεί τους άκομψους ακραίους– και αμέσως θα είχαμε τη μεγάλη πατριωτική παράταξη στην εξουσία!

Από τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής δεν αναμένονταν μεγάλες αντιδράσεις. Εξάλλου, η οργή τους, ως γνωστόν, δεν οφειλόταν στη διαφθορά του παλιού πολιτικού συστήματος, αλλά στο ότι δεν συμμετείχαν πια σε αυτή τη διαφθορά γιατί τα παλιά τους κόμματα τους είχαν κάνει πέρα. Με την υπόσχεση ότι μια νέα δεκαετία του ’50 βρίσκεται σε εξέλιξη και ότι το νέο σχέδιο Μάρσαλ πρόκειται να μοιραστεί πάλι σε μαυραγορίτες και υμέτερους, θα έτρεχαν πρώτοι-πρώτοι...

Μόλις ο Ψ. ολοκλήρωσε την πρώτη φάση του σχεδίου στο μυαλό του, σηκώθηκε να ξαναγεμίσει το ποτήρι του. Ήταν συνεπαρμένος, τόσο που πραγματικά υπέφερε επειδή δεν μπορούσε να μοιραστεί τον θρίαμβό του. Εξάλλου οι θρίαμβοι που δεν μοιράζονται, είναι πάντα λειψοί...

«Νέα Ελλάδα» μονολόγησε καθώς κάθισε. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο δώρο στους νέους φίλους του Αντώνη Σαμαρά με τα ξυρισμένα κεφάλια. Αν δεν μπορείς να τους πολεμήσεις, γίνε φίλος τους. Μεγάλη πολιτική θεωρία. Κανείς δεν μπορεί να πουλήσει κάτι που ο άλλος δεν θέλει να αγοράσει. Και είναι προφανές ότι κανείς δεν ήθελε πια να αγοράσει «Δημοκρατία». Ούτε «Νέα» ούτε «Παλιά». Άρα;

Αν δεν μπορείς να αλλάξεις τους Χρυσαυγίτες, κάνε κι εσύ ό,τι κάνει ένας Χρυσαυγίτης: Αφού η λέξη «δημοκρατία» τους προκαλεί αλλεργία, την καταργείς. Αυτοί δεν λένε ότι δημοκρατία σημαίνει «λαμογιά και κλεψιές»; Ε, ορίστε, δεν υπάρχει πια. Πάρτε «Ελλάδα». Αυτό είναι το καλό με τους χρήσιμους ηλίθιους. Τους δίνεις το σωστό ναρκωτικό και γίνονται «γατάκια».

Και, τότε, θα συνέβαινε το θαύμα. Μόλις η «Νέα Ελλάδα» (πρώην «Νέα Δημοκρατία») και η Χρυσή Αυγή (θα τα πήγαιναν καλά και με την «Ελληνικός Χρυσός» λόγω κοινού μετάλλου) ανακοίνωναν τη συνεργασία τους, θα έμπαινε σε λειτουργία η τελευταία φάση του σχεδίου. Η μεγαλύτερη πολιτική χημική αντίδραση της μεταπολίτευσης. Η Έξοδος!

Θύμιζε λίγο «μαύρο-κόκκινο», αλλά έτσι γίνονται πάντα οι μεγάλοι τοκετοί, σκέφτηκε ο Ψ. ανοίγοντας την τηλεόραση. No risk, No gain. Η αστική, παραδοσιακή πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας θα αναγκαζόταν να κάνει το μεγάλο βήμα. Να αποχωρήσει!

Οι παραδοσιακοί νεοδημοκράτες, οι απόγονοι του ευρωπαϊστή Κωνσταντίνου Καραμανλή που νίκησε τα «σταγονίδια» της χούντας, ήταν ο κοιμισμένος γίγαντας που κανείς δεν είχε υπολογίσει, γιατί κανέναν δεν συνέφερε να εντάξει στην εξίσωση. Και θα ήταν αυτοί που αποχωρώντας την ώρα που η κυβέρνηση Σαμαρά (με υπουργό ανάπτυξης τον Νίκο Μιχαλολιάκο) θα ζητούσε ψήφο εμπιστοσύνης, θα έδιναν το σύνθημα για την αναγέννηση της κενροδεξιάς. Όχι από επιλογή. Από την ανάγκη του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Έτσι δεν λύνονται πάντα οι γόρδιοι δεσμοί;

Ο Ψ. άλλαζε τα κανάλια αφηρημένα, μέχρι που στάθηκε στα πλάνα από το συνέδριο της «Νέας Δημοκρατίας». Στο βήμα ήταν ο παλιός του γνώριμος, από τα χρόνια του Κολλεγίου – ο ιδρυτής της ακροδεξιάς παράταξης των Ελεύθερων Μαθητών. Ο Μάκης Βορίδης.

Κάτι έλεγε και οι απελπισμένοι κρατικοδίαιτοι από κάτω τον χειροκροτούσαν... Ας ελπίσουμε ότι μέσα στην έπαρσή του, θα επιταχύνει το σχέδιο «Γοργοπόταμος» σκέφτηκε ο Ψ. και ύψωσε το ποτήρι του στην υγειά των «χρήσιμων ηλιθίων» που χειροκροτούσαν...