Το σκοτεινό σκηνικό πίσω από την επίθεση κατά του Γιάννη Μπουτάρη

Εμβληματικές φυσιογνωμίες της δημόσιας ζωής, ο κ. Αχιλλέας Μπέος της «Παράγκας» στον Βόλο, ο κ. Καμπόσος δήμαρχος Άργους και εκείνος ο δημοτικός σύμβουλος στην Καβάλα, ξεσπάθωσαν και αποθέωσαν τους τραμπούκους Θεσσαλονικείς που επιτέθηκαν στον Γιάννη Μπουτάρη. Οι παραπάνω είναι όλοι αιρετοί. Ψηφίστηκαν από τις τοπικές κοινωνίες, δηλαδή από τον «σοφό λαό». Τελικά ο Γιάννης τη γλίτωσε, διότι θα μπορούσε και να μην τη γλιτώσει. Ταυτοποιήθηκαν μέχρι στιγμής 10 τραμπούκοι. Ο ένας ανήλικος. Επίθεση από ομάδα δέκα ατόμων δεν μπορεί να λογίζεται «αυθόρμητη». Είναι οργανωμένη, στημένη και με ονοματεπώνυμο. «Τους ξέρω» είπε ο Γιάννης μιλώντας στο Δημοτικό Συμβούλιο. Τους ξέρουν και εκείνοι που τον άκουγαν. Τους ξέρει και η Κρατική Ασφάλεια, η ΕΥΠ του άλλου του Γιάννη του Ρουμπάτη, τους ξέρουν στην Τούμπα και τον Βαρδάρη, τους ξέρουν από τις νυκτερινές περιπολίες στα σημεία όπου συχνάζουν. Τους ξέρουν πολύ καλά και όσοι «ασχολούνται» με τη διοργάνωση συλλαλητηρίων για τη διάσωση του Έθνους από τους εθνοπροδότες.

Άλλες εμβληματικές φυσιογνωμίες της «Φτωχομάνας», οι κ.κ. Πανίκας Ψωμιάδης, Κυριάκος Βελόπουλος και Συντροφιά δεν έκρυψαν την αγαλλίασή τους από τον ξυλοδαρμό του Γιάννη. Ο πρώτος «Δεν μπορείς να μιλάς έτσι στον Νομάρχη» είναι από τους λίγους αιρετούς που αποπέμφθηκαν λόγω απάτης από τη θέση τους. Επιβιώνει λαθραίως, όπως και οι συν αυτώ που επιχειρούν να στήσουν «Ρωσικό Κόμμα» πουλώντας βιβλία σε λαθρόβιες εκπομπές. Όλοι γνωρίζονται με όλους σε αυτή την πόλη. Ακόμη και σκιές αναγνωρίζονται, που την έχουν στοιχειώσει.

Όταν εισήλθε ο Ελληνικός Στρατός, η Θεσσαλονίκη ήταν μία διεθνής οντότητα. Το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων της (160.000) το 1912 ήταν Εβραίοι που μιλούσαν λαντίνο. Η δεύτερη πληθυσμιακή ομάδα ήταν οι Τούρκοι. Η τρίτη ομάδα ήταν οι Έλληνες (25% στη δημογραφική προσεγγιστική απογραφή του 1913). Μετά ακολουθούσαν όλοι οι άλλοι. Σλαβόφωνοι, κυρίως Βούλγαροι, Βλαχόφωνοι, Αλβανόφωνοι και πολύ λίγοι Σέρβοι. Αυτή ήταν η εικόνα της πόλης. Το 1917 ξεσπά η μεγάλη πυρκαγιά. Η πόλη χάνει τον δραστήριο πυρήνα της γύρω από τα Λαδάδικα και τον Βαρδάρη. Την περίοδο 1922-1924 καταφθάνουν οι πρόσφυγες από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία και αποχωρούν οι Τούρκοι. Στήνονται οι καταυλισμοί στην Καλαμαριά. Φτώχεια, απόρριψη (τουρκόσποροι), απόγνωση και θανατικό. Η πόλη αλλάζει. Το 1927 ιδρύεται από έναν τουρκόφωνο έμπορο, τον Γιώργο Κοσμίδη, η ακροδεξιά, αντικομουνιστική, αντισημιτική, τελικά φασιστική οργάνωση «ΕΕΕ». Το ποντιακό στοιχείο –για την ακρίβεια το λούμπεν ποντιακό στοιχείο– πλαισιωμένο από κάποιους αξιωματικούς στελεχώνει την οργάνωση. Το 1931 η «ΕΕΕ» οργανώνει το πογκρόμ εναντίον των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Επίθεση κατά του οικισμού «Κάμπελ» στο Ντεπό. Καίνε τους ξύλινους θαλάμους των ανθρώπων που μετακόμισαν εκεί μετά την πυρκαγιά του 1917. Βασικός «μαέστρος» του πογκρόμ είναι ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Μακεδονία», ο περίφημος Φαρδής. Συλλαμβάνονται πάνω από 20 άτομα. Καταδικάζονται σε μικρές ποινές μόνον τρεις.

Το 1936 έχουμε τους νεκρούς καπνεργάτες στις κινητοποιήσεις. Μέρες του ’36. Κάπου 3.000 μελανοχίτωνες από τη Θεσσαλονίκη επιχειρούν να μιμηθούν τη μεγάλη πορεία του Μουσολίνι προς τη Ρώμη. Όπως συμβαίνει πάντα σε αυτή τη χώρα, η μίμηση καταλήγει σε παρωδία. Ευτυχώς. Κάποιος από τους θεούς είναι και δημοκράτης.

Δικτατορία, πόλεμος, εμφύλιος. Γεντί Κουλέ. Οι Εβραίοι της πόλης αποδεκατίζονται στο Ολοκαύτωμα. Η πόλη δεν κουνά το δακτυλάκι της, εκτός από ελάχιστους. Οι εβραϊκές περιουσίες καταλήγουν, ω του θαύματος, στους έλληνες γειτόνους τους. Την 16η Μαΐου του 1948 ένας ψαράς, ο Λάμπρος Αντώναρος, πιάνει στα δίκτυα του ένα πτώμα πισθάγκωνα δεμένο με μία σφαίρα στο κεφάλι. Είναι ο δημοσιογράφος Πολκ. Τα πρώην μέλη της «ΕΕΕ», που διαλύθηκε επί δικτατορίας Μεταξά, μετεξελίχθηκαν στην Κατοχή σε ταγματασφαλίτες. Μετά σε προστάτες της εθνικοφροσύνης και διώκτες του Κομουνισμού. Ήταν οι δήμιοι στο Γεντί Κουλέ, οι βασανιστές, τα καρφιά και ο πυρήνας του παρακράτους. Ο πυρήνας έγινε καθεστώς. Το παρακράτος στην πόλη αυτή θέριεψε. Δολοφονεί ο Κοτζαμάνης τον Λαμπράκη. Η παράδοση συνεχίζεται. Το παρακράτος, επίσης. Δεν εξοστρακίστηκε ποτέ. Άλλαξε μορφή. Έγινε «οπαδός» και «Χούλιγκαν». Απέκτησε χοντρό σβέρκο, κόντυνε και τα χέρια του έγιναν μυώδη. Άρχισε να ομιλεί και κάτι περίεργες γλώσσες από τον Καύκασο. Το νέο λούμπεν της πόλης στήθηκε γύρω από νέα συνθήματα. Τους αποκάλεσαν Πόντιους, αλλά καμία σχέση δεν είχαν με τους παλιούς. Απέκτησαν και «μεροκάματο».

Την τελευταία περίοδο έμπειροι διπλωμάτες του Υπουργείου Εξωτερικών έστειλαν αναφορές σε αρμόδιες υπηρεσίες, καθώς και στα θεσμικά κέντρα της χώρας, με πληροφορίες για τις ενέργειες «κύκλων» από τη Βόρεια Ελλάδα που δραστηριοποιούνται με άλλοθι τα εθνικά λεγόμενα θέματα. Οι «κύκλοι» αυτοί εντοπίζονται σε ομάδες αποστράτων, στην Εκκλησία, σε διάφορες επιχειρηματικές παρέες. Συζητούν ζητήματα όπως συγκρότηση «Λέγκας του Βορρά» στα πρότυπα του ακροδεξιού σχήματος στη Βόρεια Ιταλία. Οι «κύκλοι» αυτοί δραστηριοποιήθηκαν γύρω από την οργάνωση των δύο συλλαλητηρίων στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα με επίκεντρο την αποτροπή της σύνθετης ονομασίας της ΠΓΔΜ. Οι έλληνες διπλωμάτες σημειώνουν στις αναφορές τους πως όλως περιέργως η ιδεολογική τοποθέτηση των οργανωτών των συλλαλητηρίων συνέπιπτε με τις θέσεις του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας κ. Λαβρώφ, ο οποίος καλούσε Αθήνα και Σκόπια να μην υποκύψουν σε πιέσεις για την εξεύρεση κοινά αποδεκτής λύσης. Στις ίδιες αναφορές επισημαίνεται πως ο ρωσικός παράγοντας την ίδια χρονική περίοδο δραστηριοποιήθηκε έντονα στην ΠΓΔΜ, το Μαυροβούνιο και κυρίως τη Σερβία.

Λίγες εβδομάδες αργότερα μία «διαρροή» από την ΕΥΠ και από ανώτατο κλιμάκιο «αποκάλυπτε» πως επιχειρείται αποσταθεροποίηση της Υπηρεσίας από άτομα που κινούνται σε συνδυασμό με τις επιλογές ξένης χώρας. Η «διαρροή» η οποία διακινήθηκε μέσω συγκεκριμένων ΜΜΕ που πρόσκεινται και στη Συμπολίτευση όσο και στην Αντιπολίτευση («Καθημερινή», «Πρώτο Θέμα», «Αυγή» και «Εφημερίδα των Συντακτών») άφηνε ξεκάθαρα να εννοηθεί πως υπάρχει ζήτημα με ρωσική παρέμβαση στην Ελλάδα. Η υπόθεση άρχισε με την ανύπαρκτη ιστορία περί δολοφονίας του Κώστα Καραμανλή (Σχέδιο Πυθία) και συνεχίζεται σήμερα σε διαφορετικές συνθήκες.

Πριν τη «διαρροή» από την ΕΥΠ, ο αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα με δήλωσή του είχε χαρακτηρίσει απαράδεκτη την εμπλοκή ρώσου επιχειρηματία στην εξαγορά του Λιμένος Θεσσαλονίκης. Μεσολάβησε το επεισόδιο με την ένοπλη εισβολή στο γήπεδο της Τούμπας του προέδρου της ομάδας. Πολλοί το εξέλαβαν και ως... «Μήνυμα».

Η επίθεση κατά του Γιάννη Μπουτάρη αιφνιδίασε με την αγριότητά της, αλλά για ορισμένους οι οποίοι παρακολουθούν το τι συμβαίνει το τελευταίο διάστημα «ήταν κάτι που θα συνέβαινε με στόχο ένα πρόσωπο - σύμβολο της δημοκρατικής Θεσσαλονίκης». Κάποιοι «κύκλοι» με διάφορους τρόπους επιχειρούν να πάρουν την πόλη στα χέρια τους. Ως βασικό προκάλυμμα, βεβαίως, χρησιμοποιείται η ανάγκη «Διάσωσης του Έθνους». Οι κύκλοι αυτοί χρηματοδοτούν και οι ελληνικές αρχές το γνωρίζουν. Οι επόμενες εκλογές θα διεξαχθούν κάποια στιγμή. Οι σχεδιασμοί επομένως επιταχύνονται. Σε τέτοιες συνθήκες το παρακράτος «ενεργοποιείται». Η Αθήνα λιάζεται.