Η σαπίλα της Ελλάδας

Η επίθεση των καθαρμάτων στον Μπουτάρη είναι ένδειξη της σαπίλας της Ελλάδας, αλλά όχι απόδειξη.

Οι δεκάδες ηλίθιοι που επικρότησαν ή προσπάθησαν να βρουν δικαιολογίες και ελαφρυντικά για την επίθεση αυτή, οι κοινωνικά προβληματικοί του «καλά του κάνανε» και οι πνευματικά ασυνάρτητοι του «είμαι κατά της βίας, αλλά» είναι άλλη μια ένδειξη της σαπίλας της Ελλάδας, αλλά δεν αρκούν για να μιλάμε για απόδειξη.

Απόδειξη της σαπίλας της Ελλάδας, απόδειξη ότι ζούμε σε μια χώρα τελειωμένη, είναι ότι την επόμενη ώρα από την επίθεση κανένα από τα καθάρματα που έχουν εύκολο το να σηκώνουν το χέρι δεν βρισκόταν πίσω από τα σίδερα. Απόδειξη ότι αυτή η χώρα δεν μπορεί, δεν θέλει και τελικά δεν αξίζει τίποτα περισσότερο από αυτό που έχει, είναι ότι χρειάστηκε να περάσουν 24 ώρες για να ανακοινώσει η τεμπΕΛΑΣ δύο συλλήψεις. Δύο συλλήψεις, που σε 48 ώρες έγιναν τέσσερις, για μια επίθεση που έγινε μέρα μεσημέρι, από δεκάδες τραμπούκους, με τις μούρες τους σε κοινή θέα.

Δεν θέλω να σας στεναχωρήσω, αλλά σας παρακαλώ να σκεφτείτε τι θα σήμαινε, σε μια οποιαδήποτε σχετικά λειτουργική χώρα, μια επίθεση σε αξιωματούχο κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης. Σκεφτείτε, ας πούμε, την αντίδραση που θα είχαν οι υπάλληλοι της αστυνομίας μιας ευρωπαϊκής (ή ασιατικής ή αφρικάνικης) πόλης σε περίπτωση που ο δήμαρχος έπεφτε θύμα επίθεσης. Σκεφτείτε τι θα είχε συμβεί στους δράστες το επόμενο δευτερόλεπτο. Και συγκρίνετε. Και σταματήστε να αναρωτιέστε γιατί έγινε αυτό που έγινε το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη.

Έγινε για τον ίδιο λόγο που γίνονται και όλα τα άλλα που γίνονται στη χώρα. Επειδή είναι εύκολο και κυρίως ατιμώρητο να γίνουν. Έγινε γιατί ζούμε σε μια χώρα της οποίας η πλειοψηφία (ή μια πολύ ισχυρή μειοψηφία) των κατοίκων φαίνεται να είναι αλλεργική στις λέξεις «κανόνας», «έλεγχος» και «τιμωρία». Στις τρεις λέξεις που περιγράφουν τρία βασικά χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που θέλει να μην είναι μια θλιβερή προσομοίωση ζούγκλας.  

Μιλάμε για τη χώρα στην κυβέρνηση της οποίας είναι ένα κόμμα που μεγάλωσε κατά τη διάρκεια των πολιτικών τραμπουκισμών και των βανδαλισμών του Δεκεμβρίου του 2008 και των συγκεντρώσεων που δονούνταν από το σύνθημα που ζητούσε να καεί το μπουρδέλο η Βουλή. Ένα κόμμα που χρησιμοποίησε το «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» ως προεκλογικό σύνθημα και που το 2015, με τη βοήθεια κάποιων πρόθυμων ηλίθιων και της εθνικοπατριωτικής αντιμνημονιακής ακροδεξιάς, χώρισε τη χώρα σε ενδοτικούς νεοταξίτες προδότες, από τη μια, και ηρωικούς εθνικά υπερήφανους αντιστασιακούς, από την άλλη.

Μιλάμε για τη χώρα που ο πρώην υπουργός της Παιδείας αναφέρεται στους τραμπουκισμούς των μελών του Ρουβίκωνα με τον όρο «ενέργειες» και ο νυν υπουργός της Παιδείας έχει πάρει υπό την προστασία του τους τραμπούκους νταβατζήδες των πανεπιστημίων.

Μιλάμε για τη χώρα στην οποία η πιο μαζική αντίδραση στην κυβέρνηση ήταν δύο συγκεντρώσεις  στις οποίες η λέξη «προδότες» χρησιμοποιήθηκε πιο πολύ κι από σύριγγα σε νοσοκομείο (υπονοούμενο για την πρέζα του εθνικισμού).

Μιλάμε για τη χώρα στην οποία ένας βουλευτής μπορεί να φωνάζει «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» σε μια συγκέντωση οπαδανθρώπων και η επιτροπή δεοντολογίας της Βουλής να του χαϊδεύει στοργικά το άδειο κεφαλάκι. Με την ίδια στοργή που χάιδεψε και το γεμάτο σκατά κεφαλάκι ενός βουλευτή που δεν μπορεί να καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα στην ομοφυλοφιλία και την παιδεραστεία.

Μιλάμε για τη χώρα που παπάδες και ποίμνιο παρέα με χρυσαυγίτες βουλευτές μπορούν ατιμώρητοι να κατεβάσουν θεατρικές παραστάσεις με την απειλή της βίας.

Μιλάμε για τη χώρα στην οποία όταν άνθρωποι δολοφονήθηκαν από αγανακτισμένους διαδηλωτές επειδή είχαν την κακή ιδέα να εργαστούν την ημέρα που κάποιοι έχτιζαν πολιτικές καριέρες, υπήρξαν μέχρι και αρθρογράφοι οι οποίοι επιχειρηματολόγησαν για τις ευθύνες των δολοφονημένων.  

Μιλάμε για τη χώρα στην οποία ο συνεταίρος του πρωθυπουργού και Υπουργός Άμυνας προέτρεψε συγκεντρωμένους να λιντσάρουν τον Πάχτα και αθωώθηκε από το δικαστήριο όταν ισχυρίστηκε ότι μιλούσε για «πολιτικό λιντσάρισμα».

Μιλάμε για τη χώρα που ποτέ δεν συνελήφθησαν οι τραμπούκοι που επιτέθηκαν στον Χατζηδάκη και τον Κουμουτσάκο. 

Μιλάμε για τη χώρα στην οποία πολλοί συμπολίτες, μεταξύ αυτών και ο καθ’ ύλην αρμόδιος πρόεδρος της ΕΠΟ, βρήκαν άψογο ένα τελικό κυπέλλου που έγινε εν μέσω διημέρου συρράξεων, με κουκουλοφόρους στις κερκίδες και φωτοβολίδες στον αγωνιστικό χώρο.

Μιλάμε για την χώρα της οποίας το κοινοβούλιο κοσμούν κόμματα με δηλωμένη πρόθεση ανατροπής του πολιτεύματος.

Μιλάμε για τη χώρα στην οποία μπορείς να βανδαλίσεις όπου θέλεις, να απειλήσεις όποιον θέλεις, να καταστρέψεις ό,τι θέλεις, να αποκλείσεις όποιον δρόμο και όποιο πεζοδρόμιο θέλεις, να καταλάβεις όποιον χώρο θέλεις, να κάνεις ό,τι θέλεις, αρκεί να το κάνεις με τσαμπουκά. 

Μιλάμε για τη χώρα στην οποία ο πρωθυπουργός βγάζει ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία η μόνη κακή βία είναι η ακροδεξιά βία. Μια ανακοίνωση στην οποία με σαφήνεια δηλώνεται πως σε περίπτωση που η βία ασκείται από αγανακτισμένους πολίτες ή από συγκεντρωμένο πλήθος, μπορεί να είναι και δικαιολογημένη. Μια ανακοίνωση που, είτε από πνευματική ανεπάρκεια είτε από πεποίθηση (μπορεί και από συνδυασμό των δύο), είναι ένα τσαχπίνικο κλείσιμο του ματιού στη βία. Στην καλή βία. Σ’ αυτή τη βία που γουστάρει και υπερασπίζεται ο πρωθυπουργός της σάπιας χώρας που λέγεται Ελλάδα. Και μπράβο του.

Υ.Γ. Περισσότερο επίγουσα από την σύλληψη των δραστών είναι νομίζω η παρέμβαση των αρμόδιων αρχών για εκείνο το καημένο το κοριτσάκι που ένας τύπος το αναγκάζει να γίνει μάρτυρας τραμπουκισμών κρατώντας το στην αγκαλιά του την ώρα που προπηλακίζει (και δεν ξέρω και τι άλλο) τον Μπουτάρη.

Υ.Γ. 2 (για συμπολίτες που μιλούν και γράφουν δημοσίως) Το λεξικό εξηγεί με ακρίβεια τι σημαίνει η λέξη «προπηλακισμός». Αν βαριέστε να κοιτάξετε, να σας βοηθήσω και να σας πω πως δεν έχει καμία σχέση με τη χειροδικία.