Η δυσανεξία της Αριστεράς στους αριστερούς

Γράφει σχολιαστής στο fb, σε συζήτηση για τα «της ΔΗΜΑΡ»

«Είναι αξιοπρόσεκτο και λέει πολλά το ότι το 95% (ίσως να λέω και λίγο) αναλόγου ενδιαφέροντος και επιπέδου απόψεων προέρχεται από ανθρώπους είτε εκτός κομμάτων είτε εντός αλλά χωρίς αξιόλογη επιρροή».

Και πέφτει διάνα: η συζήτηση για την κυβερνώσα αριστερά, την κεντροαριστερά, την ανανεωτική και μεταρρυθμιστική, τη φιλελεύθερη αριστερά κ.λπ. που συνεχίζεται αενάως από την ημέρα που ανακοινώθηκε η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους πριν τρία χρόνια, καρκινοβατεί. Και κάθε λογικός άνθρωπος αναρωτιέται: «καλά τόσο δύσκολοι είναι οι αριστεροί στο να συναινέσουν, να τα βρουν και να κυβερνήσουν όπως κάνουν οι δεξιοί, οι πασόκοι, οι συριζαίοι τόσον καιρό;» Που κολλάει συνεχώς «το πράγμα»;

Αν «το πράγμα» είναι η πολιτική σύγκλιση, προφανώς δεν κολλάει πουθενά. Εδώ και πολύ καιρό, οι κεντροαριστεροί έχουν συμφωνήσει στο 90% των θέσεων και των προγραμμάτων τους. Οι διακηρύξεις τους, μαζί και των κινήσεων του ριζοσπαστικού κέντρου, είναι πανομοιότυπες. Στα φόρουμ και τις ομάδες στο facebook που συνωστίζονται, ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και η μία την άλλη. Όλα δείχνουν έτοιμα για το μεγάλο συνασπισμό των δυνάμεων μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τίποτα δεν γίνεται τελικά.

Γιατί; Cherchez la femme...; Όχι βέβαια. Cherchez Fotis, Benny etc.

Γιατί όμως άνθρωποι «αναλόγου ενδιαφέροντος και επιπέδου απόψεων» βρίσκονται εκτός κέντρου αποφάσεων, «είτε εκτός κομμάτων είτε εντός αλλά χωρίς αξιόλογη επιρροή»;

Γιατί πρέπει να περιμένουν τον Φώτη, τον Βαγγέλη (τον Θάνο, τον Θόδωρο, τον Ανδρέα, τον Μιχάλη κ.λπ.) για να γίνει το αυτονόητο; Το συμφωνημένο από καιρό; Αυτό που καθημερινά συζητούν και συμφωνούν στα φόρουμ της κεντροαριστεράς;

Υπάρχει πρόβλημα ηγεσίας, θα πουν μερικοί. Δημοκρατίας, θα πουν άλλοι. Είτε έχουμε δηλαδή ικανούς ανθρώπους και δεν μπορούν να βγουν μπροστά είτε δεν έχουμε, οπότε πάλι καταλήγουμε στους ίδιους: άρρενες, κάποιας περασμένης ηλικίας, συντηρητικούς και «σιγουράντζες», με ιστορία στο κουρμπέτι, ικανότατους στους κομματικούς χειρισμούς, μέτριους για τη σωτηρία της χώρας, καχύποπτους σε οποιαδήποτε ανανέωση ανθρώπων και θεσμών, ανοιχτών διαδικασιών και συνεργασιών.

Ωραία.

Κι έτσι καταλήγουμε ξανά και ξανά να επιλέγουμε απλά το «μικρότερο κακό» – και αναπολούμε ήδη τις ημέρες που η ΔΗΜΑΡ π.χ. ήταν στην κυβέρνηση κι ας μην έκανε τίποτα ιδιαίτερο... «Ήταν όμως στην κυβέρνηση», πράγμα ιστορικό για την Ελλάδα, λένε πολλοί φίλοι.

Την ίδια στιγμή που η κεντροαριστερά χτενίζεται, η χώρα αδυνατεί να κάνει ένα βήμα μπροστά, ζει με δανεικά –που τελειώνουν– χωρίς να πλησιάζει ούτε κατά διάνοια την προοπτική της ανάκαμψης με δικές της ενέργειες και το κράτος παρασιτεί με ανυπόφορη πια φορολογία οτιδήποτε πάει να σαλέψει μόνο και μόνο για να συντηρηθεί «έτσι όπως είναι», αντιπαραγωγικό, παρασιτικό, πελατειακό, αντιαναπτυξιακό, μια δεξιά σοβιετία (όπως λέει κι ο Μπουτάρης) που πίνει το αίμα των υπηκόων της.

Νοσταλγούμε τη μετριότητα μπροστά στην καταστροφή. Νοσταλγούμε συντηρητικούς ηγέτες μπροστά στους επερχόμενους χαοτικούς. Νοσταλγούμε τη λιτότητα περασμένων δεκαετιών μπροστά στην πείνα του σήμερα. Νοσταλγούμε τη μετανάστευση όσοι/ες δεν μπορούμε πια να τη χρησιμοποιήσουμε. Και καταπίνουμε τη δυσανεξία της Αριστεράς στους αριστερούς, τους ανανεωτικούς, τους μεταρρυθμιστές.

Τα ’χουμε χάσει όλα. Και την ηρεμία μας ακόμη. Όσοι όσες δεν ήσαν ενεργοί τόσα χρόνια θέλουν να μιλήσουν και δεν έχουν ...στόμα.

Είναι αργά; Πρέπει να αφήσουμε την ιστορία της κυβερνώσας κεντροαριστεράς στους επαγγελματίες; Και μεις να παρακολουθούμε από τον καναπέ;

Όχι δεν νομίζω – γιατί σε λίγο δεν θα ’χουμε ούτε κεντροαριστερά, ούτε καναπέ.

Πρέπει επειγόντως να αποκατασταθεί ένα πραγματικά συμμετοχικό, ανοιχτό κλίμα μεταξύ των ανθρώπων της κεντροαριστεράς και της οικολογίας – με ευθύνη όσων έχουν την κομματική εξουσία σε όλα τα κόμματα και κινήσεις του χώρου. Να μπορέσει να συμμετέχει ο καθένας και η καθεμιά μας – να ακουστεί η γνώμη όλων κι ας αργήσουν λίγο οι αποφάσεις. Να καλεστούν όλοι και όλες, να ανατραπεί η σειρά: πρώτα οι έξω μετά οι μέσα τελευταίες οι ηγεσίες. Να ξεχαστούν οι προειλημμένες αποφάσεις που έρχονται για επικύρωση. Να κάνουν όλοι και όλες ένα βήμα πίσω και να ακούσουν τους άλλους. Και οι μηχανισμοί να παύσουν για λίγο να χτυπούν προσοχή στους «ηγέτες» –αφού θα χαθούν κι αυτοί μαζί μας– ας παίξουν λίγο και τον έξυπνο τάρανδο διαβάζοντας σωστά τις δημοσκοπήσεις...

Είναι η τελευταία ώρα. Ασυγχώρητη η αλαζονεία και οι θεωρίες των παιγνίων κάθε είδους και έμπνευσης. Οι αριστεροί πρέπει να μπουν στο παιχνίδι της Αριστεράς. Όχι ως χρήσιμοι ηλίθιοι των μηχανισμών, αλλά ως νοικοκύρηδες στο σπίτι τους. Και όλοι όλες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων παραιτούμενοι/ες, για λίγο των (κομματικών) προνομίων τους.

Τρόποι υπάρχουν. Η Αριστερά θέλει;