Τω καιρώ εκείνω, εις το Θέμα της Ελλάδος είχεν έλθει δια επίσημον βίζιτα ο πρίγκιπας Κάρολος ο Κρυόπλαστος, ο διάδοχος του θρόνου της Ιγκλιτέρας. Μαζί του δε, αφίχθη η συμβία του Καμίλα, δούκισσα της Κορνουάλης. Και ο μάγιστρος Αλέξιος ο Αγραβάτωτος τους υποδέχθηκε όπως ορίζει το τυπικόν, στραβοχυμένος στο πολυθρόνι του ωσάν να είναι ο ανάπηρος της Καπερναούμ. Και δια να σπάσει ο πάγος, στα σίγουρα θα είπε και κανένα ανέκδοτο με καμήλες –σε κάτι τέτοια ήταν μανούλα.
Την δε επομένη, ο Προκόπιος ο Ασυγκράτητος κάλεσε το πριγκιπικόν ζεύγος εις το παλάτιον δια να το ταγίσει σφυρίδα, όπως κάμνει πάντα με τους μουσαφίρηδές του. Γιατί το έλεγε ο παλαιός χρησμός: αν άλλο πιάτο σερβιριζόταν, φωτιά θα έπεφτε εξ ουρανού και θα του έκαιγε το ωραίο του μαλλί. Και εις το παλάτιον συνάχτηκαν ούλοι οι αρχόντοι του τόπου δια να ιδούν εκ του σύνεγγυς τους Κάρολον και Καμίλαν. Ήσαν εκεί ο Πανοκαμένος ο κύρης των φουσάτων και ο Βούτσης και η κοντέσα Μαρέβα μετά του Τσιριάκου και ο Καμίνης ο κύρης των Αθηνών και οι απαραίτητοι παπάδες και διάφοροι πλούσιοι. Και μόλις η δούκισσα Καμίλα αντίκρισε τες αρχόντισσες Ιωάννα του Αγγελόπουλου και Μαριάννα του Βαρδινογιάννη πολλά εσυγκινήθη και αναφώνησε: «Έχουμε και εις την χώρα μας μερικά από ετούτα! Εις στο μουσείο της κυράς του Τισώ! Να έλθετε καμιάν φοράν να τα ιδείτε!». Ο δε Κάρολος εντυπωσιάσθη πιότερο με τον Βούτσην. Τον εκάλεσε λοιπόν με ευγένεια σιμά του και του εζήτησε μία μπύρα και τον λογαριασμό.
Μεταξύ των καλεσμένων ήτο και η Περιστέρα, η συμβία του Αλεξίου και πρώτη κυρά του Συριζέικου. Είχε δε καλή διάθεση, διότι μονάχα κάθε πέντε του Ιούλη κλαίγει, ενθυμούμενη το δημοψήφισμα. Και όταν απόφαγε τη σφυρίδα της ήλθε εις το τσακίρ κέφι και έβαλε την χείραν της εις το πριγκιπικόν πέτο του Καρόλου. Και αι πύλαι της Κολάσεως άνοιξαν και ηκούσθησαν οιμωγές και οδυρμός και τριγμοί οδόντων. Διότι τους πρίγκιπες δεν τους εγγίζουν εις το πέτον, το αναφέρουν οι γραφές του Ζαμπούνη και του Τάκη Θεοδωρόπουλου. Και πολλοί επανικοβλήθησαν και φρύαξαν και αρχίνησαν να σούρουν τα εξ αμάξης εις την Περιστέραν και στον Σύριζα. Διότι αυτό είναι το βασικό ελάττωμα ετούτης της κυβερνήσεως. Εγγίζει τους πρίγκιπες εις το πέτον. Όλα τα άλλα τα κάμνει κατά πώς πρέπει.
Και ο Κάρολος, όπου δεν είχε συνηθίσει εις τα αγγίγματα, γητεύτηκε από την κίνηση της Περιστέρας. Και κάτι άλλαξε μέσα του. Και δεν ήθελε να επιστρέψει στην πατρίδα του. Μον’ επιθυμούσε να μείνει για πάντα στο Θέμα της Ελλάδος και να γενεί μέλος του Σύριζα και να πηγαίνει δια τσίπουρα με τον Καρανίκα και τον σοφόν Φλαμπουράρη. Και το βασίλειο της Ιγκλιτέρας κινδύνευε να μείνει δίχως διάδοχο. Μα στο μεταξύ ο Βούτσης είχε φέρει τον λογαριασμό. Και ο Κάρολος εντράπηκε και πλήρωσε. Και η Καμίλα τον πήρε μάνι μάνι και έφυγαν. Και το βασίλειο της Ιγκλιτέρας σώθηκε.
Λίγες δε ημέρες αργότερα, ο Τσιριάκος ο μάγιστρος εν αναμονή θέλησε να υπάγει εις την νήσον Ίμβρον, δια να ιδεί τους Ρωμιούς όπου κατοικούσαν εκεί. Γιατί ουδείς του είχε πει πως δεν ψηφίζουν στην Ελλάδα. Και επήγε μαζί του η κόμισσα Μαρέβα. Και σαν διαβήκαν τα όρια της Τουρκιάς, οι γενίτσαροι τους ζήτησαν τα διαβατήρια. Κοιτούν το λοιπόν και τι να δουν! Δεν τα είχαν μαζί τους, τα είχαν λησμονήσει. Κάπου θα τα είχε παραχώσει η Μαρέβα, διότι στο σπίτι είναι με το ξεσκονόπανο όλη μέρα και συγυρίζει. Και απεικονίστηκαν οι δυο τους στα τουίτερς να χαριεντίζονται όλο γέλια και χαρά και ο Τσιριάκος δήθεν να την στραγγαλίζει, τα γλυκούλια μου. Έπειτα, ως δια μαγείας, οι γενίτσαροι τους αφήκαν να περάσουν. Έτσι, συνέχισαν τον δρόμο τους και έφτασαν επιτέλους στην Ίμβρον.
Εκεί οι Οθωμανοί βρέθηκαν σε μέγα δίλημμα. Κάποιοι ήθελαν να τους κρατήσουν δια ομήρους. Έπειτα όμως το ξανασκέφτηκαν και είπαν: «Μπρε σεις. Ετούτος ο γκιαούρης είναι ο Τσιριάκος με το όνομα, που έχει το καλύτερο βιογραφικό του ντουνιά. Και είναι και παιχταράς, τις προάλλες νίκησε σχεδόν μονάχος του την εθνική αστέγων. Και ξέρει να κουβεντιάζει με τες κούκλες των μαγαζιών και γενικώς είναι πολλά ισχυρός και ικανότατος. Και ημείς Τσιριάκον δαγκωτό θα ψηφίζαμε, αν ήταν στο χέρι μας».
Και του επέτρεψαν να φύγει δια να μην βρουν κανέναν μπελά. Και ο Τσιριάκος πήρε τη συμβία του και επέστρεψε. Διότι ήταν φαίνεται γραφτό, να πάρει κάποτε το σκήπτρο και να διαδεχτεί τον Αλέξιο, ώστε οι ημέρες της δόξας να συνεχιστούν για το Θέμα της Ελλάδος.
10°
