Οι μπαχαλάκηδες τραμπούκοι που με αφορμή μια ποδοσφαιρική ή μπασκετική ή οποιαδήποτε αθλητική συνάντηση πουλούν το νταβατζιλίκι τους σε ολόκληρες πόλεις, δεν δρουν μόνοι τους. Όπως ακριβώς και οι μπαχαλάκηδες τραμπούκοι με «πολιτικά» αιτήματα, έχουν την πλήρη στήριξη των θεσμών της ωραίας μας χώρας. Μπορεί η στήριξη αυτή να μη δίνεται με τη μορφή ευθείας ενθάρρυνσης, αλλά νομίζω πως και η υποβάθμιση της δράσης των προγλωσσικών συμπολιτών μόνο ως στήριξη και κλείσιμο ματιού για την ελευθερία δράσης που θα εξακολουθήσουν να απολαμβάνουν και στο μέλλον μπορεί να εκληφθεί.
Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι είμαι υπερβολικός, αλλά αυτός ο κάποιος μάλλον δεν έχει ενημερωθεί για την ανακοίνωση του προέδρου της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας ο οποίος, μετά από ένα σαββατοκύριακο επεισοδίων, χαρούμενος δήλωσε: «Κερδίσαμε το στοίχημα, ήταν ένας τελικός με κάποια προβλήματα πριν τον αγώνα, αλλά κατά τα άλλα αντάξιος του θεσμού. Αντάξιος της μεγάλης ιστορίας των δύο σωματείων» και πρόσθεσε∙ «Νομίζω ότι μπορεί να δώσει το μήνυμα για την επόμενη ημέρα του ποδοσφαίρου μας».
Αφού υπερθεματίσω λέγοντας πως όλα όσα συνέβησαν μέσα και έξω από το ΟΑΚΑ ήταν όχι μόνο αντάξια του θεσμού αλλά και του ελληνικού ποδοσφαίρου γενικότερα, να ενημερώσω όσους δεν έτυχε να γνωρίζουν, ότι συνέβησαν τα εξής:
Το Σάββατο είχαμε χουλιγκάνους να παίζουν ξύλο σε διάφορα σημεία της πρωτεύουσας, είχαμε απόπειρες ανθρωποκτονίας με ρίψη μολότοφ και αφηνιασμένους κουκουλοφόρους να πουλούν το νταβατζιλίκι τους όπου έκριναν ότι τους παίρνει (δηλαδή όπου γούσταραν). Την Κυριακή είχαμε τα ίδια συν κουκουλοφόρους «θεατές», απόπειρες ανθρωποκτονίας με φωτοβολίδες που έφυγαν από κερκίδες, ξύλο και καταστροφές πριν και μετά τον αγώνα, πλιάτσικο σε καντίνες και γενικά χουλιγκάνους να αλωνίζουν με τους υφιστάμενους του υπουργού Προστασίας του Αλήτη να τους ενοχλούν όσο λιγότερο γίνονταν (η φωτογραφία ενός κουκουλοφόρου που κόβει με την άνεσή του το προστατευτικό που υπήρχε στην πλευρά των οπαδών του ΠΑΟΚ την ώρα που λίγα μέτρα μπροστά του δεκάδες αστυνομικοί κοιτούν κάπου αλλού, είναι ενδεικτικές της ελευθερίας δράσης που για άλλη μια φορά πρόσφερε το Υπουργείο Προστασίας του Αλήτη και η τεμπΕΛΑΣ σε τραμπούκους).
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα που δεν ανήκει σε κάποια ένωση χωρών της Αφρικής, της Ασίας ή της Νότιας της Αμερικής, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα που ισχυρίζεται ότι ανήκει στη Δύση, όλα αυτά είτε δεν θα είχαν συμβεί, είτε θα είχαν γίνει αφορμή να ξεκινήσει συζήτηση για το πώς θα αποφευχθούν στο μέλλον. Θα είχαμε συλλήψεις που θα τις ακολουθούσαν βαριές ποινές και οι ομάδες θα είχαν τιμωρηθεί για τη δράση των οπαδών τους στις κερκίδες. Στην ομορφότερη χώρα του κόσμου όλα αυτά όχι απλώς συμβαίνουν, όχι απλώς μένουν ατιμώρητα, αλλά εκλαμβάνονται ως αφορμή αισιοδοξίας από τον πρόεδρο της διοργανώτριας αρχής. Ξύλο, μολότοφ, φωτοβολίδες, κερκίδες γεμάτες κουκουλοφόρους, κάνουν τον πρόεδρο Γραμμένο να αισιοδοξεί και πιθανότατα να χτυπά και ξύλο μην τυχόν και όλα αυτά εκλείψουν και χάσει την ελπίδα του για το μέλλον.
Όπως καταλαβαίνετε για το ελληνικό ποδόσφαιρο ισχύει (αναπόφευκτα) ό,τι και για όλη τη χώρα. Είναι παραδομένο στον τραμπουκισμό και την αλητεία, με όσους είναι υπεύθυνοι να εμποδίσουν αυτή την παράδοση είτε να αδιαφορούν είτε να δικαιολογούν τη δράση των τραμπούκων. Οι πιθανότητες σωτηρίας της Ελλάδας είναι ελάχιστες, καθώς, σε κάθε ευκαιρία, οι εκπρόσωποι των θεσμών της (και άρα των κατοίκων της) αποδεικνύουν ότι δεν της αξίζει τίποτα καλύτερο από αυτό που έχει. Αρκετές φορές, μάλιστα, μάλλον φανερώνουν ότι από τύχη έχει γλιτώσει τα χειρότερα που αργά ή γρήγορα (κανείς δεν μπορεί να είναι τυχερός για πάντα) θα έρθουν. Από την άλλη, άμα ο πρόεδρος Γραμμένος είναι αισιόδοξος, ο υπουργός Τόσκας και ο προϊστάμενός του ο Αλέκσης είναι ικανοποιημένοι και οι αρχηγοί της τεμπΕΛΑΣ καμαρώνουν τα μπιχλιμπίδια που έχουν στους ώμους τους κάθε φορά που κοιτούν στον καθρέφτη, εμένα μπορεί να μη μου πέφτει λόγος. Και μπράβο μου.
8°
