Η Φώφη Γεννηματά ήταν πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό της. Επιτέλους κάποιος, ακόμη και κάποιοι της έδωσαν σημασία. Είναι δύσκολο να είσαι πολιτικός αλλά να μην ασχολούνται μαζί σου. Σε καταστάσεις πολιτικής αφάνειας ακόμη και τα κυματάκια από μία πέτρα στα βαλτωμένα νερά μιας λίμνης είναι καλοδεχούμενα. Τον ρόλο της πέτρας έπαιξε η περίφημη πρόταση για πρόωρες εκλογές. Χαράς Ευαγγέλια στη Χαριλάου Τρικούπη. Επιτέλους τα ΜΜΕ ενδιαφέρθηκαν. Κάποιοι, από εκείνους που εξακολουθούν να φλερτάρουν τη σοβαρότητα, αναρωτήθηκαν: «Μα γιατί το είπε;». Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Όταν δεν έχεις τίποτε άλλο να προτείνεις, καταφεύγεις στην παλαιά και δοκιμασμένη μέθοδο του «talk for talking».
Βασικά στελέχη του «Κινήματος», ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος και ο Νίκος Ανδρουλάκης διαφοροποιήθηκαν αμέσως, ενώ καλοδέχτηκαν την πρόταση εξ αριστερών της Κεντροαριστεράς περί κατάτμησης της Περιφέρειας της Β΄ Αθηνών. Παλαιό αίτημα, παλαιότερη η επιθυμία, παλαιότατη η επιταγή της λογικής. Η Β΄ Αθηνών είναι ένα τέρας που κατατρώγει την έννοια της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.
Ο Γιάννης Ραγκούσης επίσης δεν έχει κανένα λόγο να αγκαλιάσει τις επιλογές της Φώφης Γεννηματά. Πόσο δε μάλλον ο Γιώργος Παπανδρέου. Πίσω από τις λέξεις ωστόσο κρύβεται ο Αλέξης. Και οι λέξεις δεν είναι ποτέ αθώες. Όπως και μυαλά που τις εκφέρουν διά του στόματός τους. Όπως έλεγε και ένας παλιός, «δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις, υπάρχουν χυδαία μυαλά». Στην Κεντροαριστερά μαίνεται ένας αμείλικτος εμφύλιος σπαραγμός. Θα περίμενε ο αφελής παρατηρητής πως αυτός ο πόλεμος θα διεξαγόταν μεταξύ των δύο πολιτικών μπλοκ-πυλώνων: Του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον πυλώνα του και του Αλέξη Τσίπρα με τον δικό του πυλώνα εξουσίας. Έλα όμως που συνήθως η σύγκρουση δεν διαλέγει την απευθείας σύγκρουση αλλά την τεθλασμένη. Σε τέτοιες περιπτώσεις επιλέγεται ένα πεδίο «θέατρο πολέμου» όπου διεξάγεται η σύγκρουση, αλλά οι πρωταγωνιστές κινούν τα νήματα αφήνοντας ενδιάμεσες δυνάμεις να υποστούν το πολεμικό κόστος. Το «Κίνημα Αλλαγής» και οι συνιστώσες του, κάθε μία ξεχωριστά, αναπαράγουν το δόγμα που επικρατεί στη Συρία. «Άσε τους άλλους να πολεμούν για σένα. Στο τέλος θα κάνουμε τον απολογισμό και θα μετρήσουμε τις απώλειες αλλά και θα διαμορφώσουμε τις ζώνες επιρροής».
Πίσω από αυτή την αδυσώπητη –ακόμη και επί του προσωπικού– σύγκρουση μεταξύ τάσεων στην Κεντροαριστερά κρύβεται –τι άλλο– η τακτική συμμαχιών λίγο πριν τη διεξαγωγή της εκλογικής αναμέτρησης και κυρίως το αμέσως επόμενο εικοσιτετράωρο από τη λήξη της ψηφοφορίας. Το διακύβευμα ωστόσο είναι σοβαρότερο και αφορά τη διαμόρφωση του σκηνικού ηγεμονίας στον αριστερό χώρο. Το παιχνίδι αυτό είχε παιχτεί τη δεκαετία του ’80 και κερδήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Στην τρέχουσα δεκαετία επιχειρείται η αναπροσαρμογή σε νέα δεδομένα αυτής της ηγεμονίας. Όλα κρίνονται από τα ποσοστά που θα λάβει ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. Αν καταφέρει να πλησιάσει το 25%, τότε είναι αυτός που θα ηγεμονεύσει. Αν περιοριστεί στο 20% και η Κεντροαριστερά καταφέρει να πλησιάσει ένα διψήφιο ποσοστό, τότε το σκηνικό αλλάζει άρδην. Με λίγα λόγια, το αποτέλεσμα της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης θα σταθεροποιήσει μία πολιτική εικόνα. Από αυτή θα εξαρτηθεί το μελλοντικό οδοιπορικό αυτού του χώρου. Στη Γαλλία φερ’ ειπείν θριάμβευσε το κεντρώο αουτσάιντερ, το κίνημα του Εμανουέλ Μακρόν, σαρώνοντας την παραδοσιακή Δεξιά και τη Σοσιαλδημοκρατία, αφού περιθωριοποίησε την παραδοσιακή Αριστερά. Στη Γερμανία η Σοσιαλδημοκρατία παρέμεινε ζωντανή μόνον ως εξάρτημα εξουσίας με τη Δεξιά. Στην Ιταλία η Κεντροαριστερά «πολτοποιήθηκε» μεταξύ λαϊκισμού και ευρωσκεπτικισμού. Στην Αυστρία η ιστορική Σοσιαλδημοκρατία είδε την Ακροδεξιά (για 2η φορά) να αναρριχάται στην εξουσία.
Το ερώτημα που προκύπτει λοιπόν αφορά τις μετεκλογικές συνέργειες. Ο Βενιζέλος και ο Λοβέρδος θα ήθελαν πολύ, επί παραδείγματι, να βρίσκονται ήδη ενσωματωμένοι στον θύλακα του Μητσοτακικού Μεσαίου Χώρου, αλλά οι Καραμανλικοί και οι Σαμαρικοί έχουν αντίθετη άποψη. Ο Ραγκούσης δεν κρύβει την τάση του προς την προοπτική συνεργασίας με τους χώρους που διαθέτουν προοδευτικό πρόσημο. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν μπορεί να αποκρύψει τις επαφές που ήδη καλλιεργεί με το Μαξίμου. Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι συνομιλητής, αν όχι δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ της κυβερνώσας αριστεράς και της κεντρώας - κεντροαριστερής συσπείρωσης. Η ΔΗΜΑΡ έχει καταστήσει σαφείς τις επιλογές της ενώ ο Νίκος Ανδρουλάκης, ως νεότερος, είναι υποχρεωμένος να ενταχθεί στο σχήμα εκείνο που θα υπόσχεται κάποια πολιτική προοπτική. Είναι αυτό το σχήμα κάτι σαν τον «θύλακα Μητσοτάκη»; Χλωμό.
Τι μένει; Το μπλοκ της Φώφης Γεννηματά. Η σημερινή πρόεδρος δεν είναι σε θέση να επιβάλει ιδεολογικό - πολιτικό μοντέλο διαχείρισης αυτής της υπαρξιακής κρίσης της ελληνικής Κεντροαριστεράς. Είναι εκεί ως απλό μεταβατικό εξάρτημα και αυτός είναι ο λόγος που παράγει «πολιτική αμηχανία» και μόνον. Θα διατηρηθεί ως τέτοιο «εξάρτημα» έως ότου να σταθεροποιηθεί η γενική εικόνα. Δεν προσαρμόζεται ωστόσο σε αυτόν τον ρόλο της απλής διαχείρισης. Επιδιώκει αναβαθμισμένη παρεμβατικότητα. Εις μάτην. Τελικά λειτουργεί με τον κύκλο των χαμένων προοπτικών που την περιτριγυρίζει ως «αμήχανος μηχανισμός». Κατάφερε να της «βγει από τα αριστερά» ο Ευάγγελος Βενιζέλος με την υπόθεση της αναδοχής από ομόφυλα ζευγάρια. Αυτό είναι το ιδεολογικό - πολιτιστικό περιεχόμενο της ηγετικής ομάδας στη Χαριλάου Τρικούπη; Να συμπορεύεται με ό,τι πιο συντηρητικό, ανασφαλές και περιοριστικό αναδεικνύει ο νεοελληνικός συντηρητισμός;
Οι κακές γλώσσες στα Βόρεια Προάστια, όπου κατοικοεδρεύουν, θεωρούν πως τελικά ο μηχανισμός της Φώφης Γεννηματά θα παραδοθεί άνευ δεύτερης σκέψης στις επιταγές εκείνων που θα σταθμίσουν προεκλογικά τα οριστικά δεδομένα. Για τον λόγο αυτό διάφοροι κύκλοι αυτή την ώρα διεξάγουν μετρήσεις με διάφορες εκδοχές για να καταλήξουν στα πρόσωπα που θα αναδειχθούν από τις τρεις επερχόμενες εκλογικές μάχες. Περιφέρεια, Δήμαρχοι, Ευρωβουλευτές, Βουλευτές κ.λπ. Πρόκειται για τη διαμόρφωση ενός χάρτη με πρόσωπα που χωροταξικά θυμίζει Monopoly. Όταν τσακώνονται τα βουβάλια, υποφέρουν τα βατράχια.
