Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω τις ενστάσεις στις προτάσεις για τον νέο Γενικό Κανονισμό Προσωπικού με τoν οποίo γίνεται απόπειρα να εξασφαλιστούν κάποιες ώρες ανάπαυσης στους σκληρά εργαζόμενους μονίμους υπαλλήλους της Κυβερνητικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης. Φοβάμαι πως ορισμένοι δεν μπορείτε - ή δεν θέλετε - να καταλάβετε πως οι άνθρωποι αυτοί έχουν εργαστεί σκληρά για την ενημέρωση και την ψυχαγωγία και έχουν θρηνήσει νεκρoύς στον αγώνα για τη δημοκρατία το 2014. Μπορεί στη φαντασία τους, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Στο κάτω κάτω μιλάμε για τους ανθρώπους που κάθε φορά που πάνε στην εργασία τους (όποτε συμβαίνει αυτό) είναι αναγκασμένοι να έρθουν αντιμέτωποι με εκείνο το μνημείο των εγκλωβισμένων στο ασανσέρ που γράφει «Ιού Ιού Ιό Ιό Θέλω Ένα Παγωτό» ή κάτι τέτοιο. Σκεφτείτε ότι θα υπάρχουν μόνιμοι που έχουν δει αυτό το πράμα με τα ίδια τους τα μάτια πάνω από 20 φορές. Νομίζω πως λίγες ώρες, μέρες ή και μήνες ξεκούραση είναι το λιγότερο που αξίζουν.
Αλλά ας μην αφήσουμε την προπαγάνδα να μας επηρεάσει και ας δούμε ποια είναι αυτά τα τάχα μου φοβερά και τρομερά προνόμια που προτείνεται να απολαύσουν οι πιονέροι αυτοί της τηλεόρασης και της ραδιοφωνίας:
α) Οι υποχρεωτικές ώρες εργασίας καθημερινά από 8 να γίνουν 7 και μισή. Πού είναι το πρόβλημα; Αν νομίζετε ότι μισή ωρίτσα είναι λόγος να χαλάσουμε τις καρδιές μας, πάω πάσο.
β) Αργία την ημέρα που γιορτάζει η Αγία η Παρασκευή. Μια πρόταση με την οποία μόνον κάποιοι άθεοι μπορεί να έχουν πρόβλημα.
γ) Γιορτή την ημέρα που ο Αλέκσης και η χαρούμενη παρέα του επανέφεραν την Κυβερνητική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση στο προ του 2014 μέγεθος και κόστος της. Προσοχή, όπως διευκρινίζει η ηγεσία της ΠΟΣΠΕΡΤ, η πρόταση μιλά για γιορτή και όχι για αργία. Κάποιοι, ενδεχομένως να αναρωτηθούν πώς είναι δυνατόν κάποιος να εργάζεται την ώρα που γιορτάζει, αλλά αυτοί οι κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται πως για κάθε μόνιμο υπάλληλο της Κυβερνητικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης η δουλειά είναι γιορτή.
δ) Κι επειδή η δουλειά είναι γιορτή, προτείνεται την ημέρα της ονομαστικής τους εορτής να εργάζονται 3 και μισή ώρες. Δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν να ενοχλεί η προθυμία για εργασία. Στο κάτω-κάτω, όταν γιορτάζουμε, θέλουμε η μέρα να μη μοιάζει με όλες τις άλλες. Τι καλύτερο λοιπόν να σηματοδοτήσει αυτή τη διαφορά από λίγες ώρες δουλειάς σε αντίθεση με τις καθόλου των υπόλοιπων ημερών.
ε) Ο ανώτερος αριθμός κανονικών ημερών άδειας να φτάσει το 30 και να μη μείνει στο καθόλου στρογγυλό και ενοχλητικό 26, που ισχύει για όλους τους άλλους εργαζόμενους στο δημόσιο. Μια πρόταση άνευ οποιασδήποτε σημασίας, καθώς οι μόνες ημέρες άδειας που έχουν σημασία είναι αυτές που δίνει η σημαία.
στ) Να μειωθεί το ποσοστό αναπηρίας που επιτρέπει μειωμένο ωράριο εργασίας και αυξημένο αριθμό ημερών άδειας από το γεμάτο μνήμες επταετίας 67%, που ισχύει σε όλο το δημόσιο, στο στρογγυλό και σίγουρα πιο ικανοποιητικό 50%. Εδώ είναι η μόνη μου αντίρρηση. Δεν υπάρχει ολίγον έγκυος και ολίγον ανάπηρος. Πιστεύω ότι και 1% αναπηρίας θα έπρεπε να είναι αρκετό για κάποια προνόμια που δεν απολαμβάνουν οι αρτιμελείς.
ζ) Αυξημένες άδειες για τους Εργατοπατέρες, τα μέλη δηλαδή του ΔΣ της ΠΟΣΠΕΡΤ. Μια πρόταση με την οποία θα διαφωνήσουν μόνο όσοι συμπολίτες δεν σέβονται τους αγωνιστές που χάρη στους αγώνες τους χάνουμε πάνω από τον μισό μας μισθό σε εισφορές και φόρους.
Από όλα τα παραπάνω καταλαβαίνετε πως τα επικριτικά που γράφτηκαν για τις προτάσεις που αφορούν τους μόνιμους υπαλλήλους της Κυβερνητικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης είναι εντελώς ανυπόστατα και μοναδικό σκοπό έχουν να αμαυρώσουν τη λαμπρή εικόνα του πιο σπουδαίου από τους θεσμούς της Ελληνικής Κυβέρνησης. Όλοι εμείς που αγαπάμε την κυβέρνηση (όποια κυβέρνηση) και το ραδιόφωνο και την τηλεόρασή της, όλοι εμείς που ελπίζουμε σε μια μελλοντική αργομισθία, στηρίζουμε τις προτάσεις αυτές και δηλώνουμε πως θα αγωνιστούμε για να γίνουν πράξη. Όποιο κι αν είναι το κόστος. Ακόμα κι αν χρειαστεί να μας απαθανατίσουν σε μνημείο που θα γράφει «Ιέ Ιέ Ιέ Ιέ Ρούφα Μάγκα Ναργιλέ» ή κάτι τέτοιο. Και μπράβο μας.
Υ.Γ. Όπως θα έχετε παρατηρήσει οι προτάσεις αφορούν μόνο τους μόνιμους υπαλλήλους (θα έγραφα εργαζόμενους, αλλά και η ειρωνία έχει τα όριά της). Οι συμβασιούχοι θα συνεχίσουν να δουλεύουν κανονικά ώστε με την εργασία τους να στηρίζουν τους αγώνες, τις αργίες και τις άδειες των πρώτων.
20°
