Η ανατροφή, η αναδοχή και η υποκρισία

Ο σεβασμός του ανθρώπου, το δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση και τα ατομικά δικαιώματα δεν «ανήκουν» προνομιακά σε καμία παράταξη και δεν προσφέρονται για πολιτικές αντιπαραθέσεις καφενειακού επιπέδου.

Αποτελούν ευρωπαϊκό κεκτημένο της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) και ακριβή «προίκα» του δυτικού πολιτισμού, όπως αποτυπώνεται στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ο σεβασμός της νομολογίας του ΕΔΔΑ για τη μεταχείριση των δικαιωμάτων των ατόμων ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού και σεξουαλικής επιλογής δεν συνιστά κανενός είδους παραχώρηση ή «υπόγεια» στήριξη της κυβέρνησης.

Το δικαίωμα στην αναδοχή παιδιού από ζευγάρια (χωρίς διάκριση φύλου) είναι νομικό παρακολούθημα του συμφώνου συμβίωσης, που αποτελεί νόμο του ελληνικού κράτους.

Ας σεβαστούμε την πραγματικότητα, έστω και αν είναι αντιδημοφιλής στην ελληνική κοινωνία. Στα ιδρύματα της χώρας βρίσκονται 2.000 παιδιά, και ανά έτος τα παιδιά που υιοθετούνται είναι 200, και 20-30 δίνονται σε ανάδοχες οικογένειες. Είναι καλύτερο για τα παιδιά να βρουν ένα σπίτι, αγάπη και φροντίδα από το να παραμένουν στα ιδρύματα. Και είναι καθήκον της Πολιτείας να επιλέγει τους καταλληλότερους αναδόχους γονείς για την ποιοτικότερη ανατροφή του παιδιού, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού.

Η Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία (ΑΨΕ) διαπιστώνει σε πλήθος μελετών ότι «δεν υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία που να υποστηρίζουν ότι η γονεϊκή αποτελεσματικότητα εξαρτάται από τον σεξουαλικό προσανατολισμό των γονέων».

Η εξέλιξη απαιτεί κατοχύρωση των δικαιωμάτων. Στην εποχή της τεχνητής γονιμοποίησης και της παρένθετης μητρότητας, που πλέον σχηματίζονται και στην Ελλάδα οικογένειες πολύ διαφορετικές από την παραδοσιακή ετερόφυλη εκδοχή τους, είναι υποκριτικό να διυλίζουμε την αναδοχή.

Το έλλειμμα της σύγχρονης δημοκρατίας δεν είναι ότι οι πολίτες δεν ακούγονται, αλλά ότι ο δημόσιος διάλογος είναι επιφανειακός, ότι όλα τα ζητήματα τίθενται δημοψηφισματικά υπό τη μορφή άσπρου ή μαύρου, ενός «ναι» ή ενός «όχι». 

Χρειαζόμαστε αλλαγή γενιάς και αλλαγή υποδείγματος στην πολιτική με βάση τις αρχές της φιλελεύθερης Δημοκρατίας, ως θεμελιώδους αρχής της ΕΕ. Η ποιότητα αυτής της δημοκρατίας εξαρτάται και από τα δικαιώματα που απολαμβάνουν οι μειοψηφίες σε μια κοινωνία. Κι αυτό δεν είναι ούτε αριστερό, ούτε δεξιό.

Στην Ελλάδα πρέπει να αλλάξουμε την κανονικότητά μας, που έχει καταντήσει να είναι η αποδοχή της μόνιμης κρίσης. Πρέπει να αλλάξουμε ένα σύστημα, που εκτός των άλλων βασίστηκε στην υποκρισία.

Η ευημερία και η πρόοδος μιας κοινωνίας δεν κρίνεται μόνο από τον πλούτο που παράγει, αλλά κρίνεται κυρίως από τα δικαιώματα που απολαμβάνουν οι πολίτες της.