Δεν είναι ο Κουρής το θέμα μας…

Είναι απολύτως ξεκάθαρο: Αν είσαι κανονικός άνθρωπος και λες ότι ο Γιώργος Κουρής «υπηρέτησε μέχρι το τέλος τη δημοσιογραφία», σημαίνει ότι απλώς δεν διατύπωσες σωστά αυτό που θα έπρεπε να είχες στο μυαλό σου: «Ο Γιώργος Κουρής υπηρέτησε το τέλος της δημοσιογραφίας». Κάθε τι άλλο είναι κυνική ομολογία για το είδος της δημοσιογραφίας που εγκρίνεις, επιθυμείς και επιδιώκεις με κάθε τρόπο να υπάρχει.

Είναι άλλο πράγμα η λύπη για την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής, ο θάνατος όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχει μόνος του ούτε και είναι κολυμπήθρα κάθαρσης των πεπραγμένων του νεκρού. Έτσι γίνεται στην Ιστορία, άρα έτσι γίνεται και στην περίπτωση του μακαρίτη Κουρή. Ακόμα και τον ίδιον αν ρωτούσαμε για το πώς περίμενε να αντιμετωπιστεί ο θάνατός του, είναι σχεδόν βέβαιον ότι αν δεν το επεδίωκε, σίγουρα ανέμενε αυτού του είδους το κατευόδιο...

Ο Κουρής ήταν ο άνθρωπος που άνοιξε πρώτος το καπάκι ενός δημοσιογραφικού βορβόρου, έτοιμου να χυδαιολογήσει με τον πιο φτηνό πεζοδρομιακό λαϊκισμό έναντι οποιουδήποτε που δεν εξυπηρετούσε τους σκοπούς του. Βγαλμένοι κατευθείαν από το απορριμματοφόρο των προσωπικών του συμφερόντων. Όπου μέσα εκεί ανακατεύονταν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις τις οποίες με σθένος υπηρέτησε με το απόλυτο κριτήριο «όπου φυσάει ο άνεμος».

Να θυμηθεί κανείς τον Χατζιδάκι; Τον Ιόλα; Τον μακαρίτη δημοσιογράφο Ανδρέα Χριστουδουλίδη; Ποιο από όλα τα θύματά του; Είτε θέλουμε είτε όχι, ο Κουρής είχε ανακαλύψει και καθιερώσει τη δολοφονία χαρακτήρων με πρόσχημα την ενημέρωση όταν ακόμα ο Ζούκεμπεργκ δεν είχε βγάλει τις πάνες.

Το φαινόμενο του «αυριανισμού» μπορούσε κάποτε να αποκτήσει ορισμό ή και να καταγγελθεί γιατί ακόμα δεν είχε γίνει mainsream κοινωνική συμπεριφορά. Από τα social μέχρι τις ζωντανές συζητήσεις δεν είχαν καταργηθεί -ακόμα- οι βασικές προϋποθέσεις της πολιτικής και επικοινωνιακής αισθητικής όπως συμβαίνει τώρα. Ό,τι και αν ίσχυε σε εκείνη την εποχή της άκρατης πασοκικής λαίλαπας, δεν είχαν ακόμα καταργηθεί από την πολιτική ατζέντα τα ψήγματα, έστω, της αστικής ευγένειας και συμπεριφοράς. Όχι ότι η ελληνική κοινωνία είχε αποφασίσει αν θα ανήκει στην Ανατολή ή στη Δύση (κάτι που δεν έχει κάνει ακόμα), αλλά είχε ορίσει, με τον τρόπο της, ποια θα ήταν τα τελευταία σκαλοπάτια των αποδεκτών συμπεριφορών. Και είχε, επίσης, συμφωνήσει, να μην κατεβαίνει κάθε μέρα και περισσότερο.

Ο «Καπετάνιος» του Πάνου Καμμένου και ο «πιστός στη δημοσιογραφία» του Δημήτρη Τζανακόπουλου ήταν ένα φαινόμενο από μόνος του, αλλά όχι και τίποτα συγκλονιστικό. Αριβίστας και συμφεροντολόγος, δεν δίστασε να στηρίξει όλους όσοι του υπόσχονταν ότι θα τον βοηθούσαν είτε με δάνεια είτε ελαφρύνοντας τις δυσβάσταχτες οφειλές του. Φόροι, ασφαλιστικές εισφορές, δεδουλευμένα και αποζημιώσεις εργαζομένων σε όσα Μέσα είχαν την ατυχία να συνεργαστούν μαζί του. Και δεν μιλάμε για τα πρώτα χρόνια του χτισίματος της κίτρινης μίνι - αυτοκρατορίας του, όταν το τραπεζικό μετρητό έρεε άφθονο πάνω στο οποίο άρχισε να οικοδομεί και το προφίλ του καλού εργοδότη «που δίνει ευκαιρίες σε νέους να ξεκινήσουν την καριέρα τους».

Το θέμα, όμως, δεν είναι ο Κουρής, ο Θεός ας κάνει ό,τι νομίζει… Το θέμα είναι η αποδοχή και η επικίνδυνα ανόητη δικαίωση της «ενημέρωσης» που παρείχε η «Αυριανή», η οποία, για να λέμε του στραβού το δίκιο, απλώς άνοιξε το καπάκι του φρεατίου και προσπάθησε να νομιμοποιήσει τα όσα ξεχύθηκαν από εκεί μέσα ως φυσιολογικά και καθημερινά. Αλλά από αυτό, μέχρι την καθαρά πολιτική δήλωση - δικαίωσης του κυβερνητικού εκπροσώπου κόντρα σε ό,τι θεωρείται δημοσιογραφία στις τέσσερις (φυσιολογικές) γωνιές του πλανήτη, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Τεράστια... Είναι δήλωση σύμπνοιας με ό,τι χυδαιότερο έχει κρυφτεί πίσω από κάθε έννοια δημοσιογραφίας. Και δεν είναι για να γελάμε...